Τα τρία Μικρά Λυκάκια

Στην περίπτωση του βιβλίου αυτού, έχουμε ένα τέλειο παράδειγμα, για το πως μια κλασσική ιστορία αποκτά νέο περιεχόμενο, με την αντιστροφή των πρωταγωνιστικών ρόλων, αλλά εξακολουθεί να είναι το ίδιο διασκεδαστική – ίσως και περισσότερο- από την πρωτότυπη.
Τα Tρία Mικρά Λυκάκια λοιπόν, μεγαλώνοντας, φεύγουν από το πατρικό σπίτι με σκοπό να χτίσουν το δικό τους. Η μητέρα τους τα συμβουλεύει και τους ζητάει να προσέχουν το πονηρό γουρούνι, τον Ρούνι-Ρουνι.
Τα μικρά λυκάκια με τη βοήθεια των φίλων τους, καταφέρνουν να χτίσουν διαδοχικά τρία σπιτάκια, το ένα πιο γερό και πιο ασφαλές από το άλλο, όμως ο Ρούνι το Γουρούνι, βρίσκει πάντα τρόπους να τα καταστρέφει. Τελικά, φτιάχνουν ένα σπιτάκι διαφορετικό από τα άλλα. Ένα σπιτάκι φτιαγμένο από τα πιο εύθραυστα υλικά: την ομορφιά και την αγάπη…
Και ώ του θαύματος, το σπιτάκι αυτό όχι μόνο δεν καταρρέει αλλά γίνεται και η αφορμή ο Ρούνι το γουρούνι να αλλάξει, να γίνει φίλος.

Στο παραμύθι αυτό, σε αντίθεση με το πρωτότυπο, καταργείται και η βασική αιτία που ωθεί το ζωο- εχθρό στην επιθετική του συμπεριφορά. Και ενώ ο Κακός Λύκος ωθείται από ένα ένστικτο επιβίωσης, να φάει τα Τρία Γουρουνάκια, κάτι που στη φύση είναι αποδεκτό και αναμενόμενο, στην παραλλαγή του παραμυθιού από τον Ευγένιο Τριβιζά, το Κακό Γουρούνι δεν έχει προφανή λόγο να θέλει να κάνει κακό στα Τρία Λυκάκια. Ωθείται μόνο από μια κακόβουλη, ύπουλη διάθεση, χωρίς προφανή αίτια. (Ο Ρούνι το Κακό Γουρούνι στον ντιβάνι του Γιατρού Συμαπθητικού, νομίζω ότι θα ήταν μια ενδιαφέρουσα συνέχεια της ιστορίας, για να ανακατέψω κι εγώ λίγο τα παραμύθια...) http://paidikavivlia.blogspot.com/2011/03/blog-post_28.html

Τελικά, ό,τι δεν κατάφερε η συμβατική δύναμη να κάνει, το καταφέρνει η δύναμη και η ομορφιά  της φύσης. Κάτι μαγικό σε αυτή, αγγίζει την σκληρή καρδιά του κακού γουρουνιού και ξυπνάει μέσα του τα πιο όμορφα και ευγενικά του αισθήματα. Ένα μάθημα για όλους μας, ότι κάποιες φορές δεν ωφελεί να χτίζεις τοίχους για να προστατευθείς από το κακό. Το κακό θα μηχανεύεται συνεχώς νέους τρόπους να σε φτάσει. Ίσως γιατί η σκληρότητα, γεννά σκληρότητα και η φοβία, φόβο.
Ίσως γιατί ο κακό περιμένει να το αντιμετωπίσεις με κακία. Είναι προετοιμασμένο για αυτό.  Το αντίθετο, ο αιφνιδιασμός, ή έκπληξη, είναι που θα το καθηλώσει...
Το παραμύθι αυτό μας το λέει καθαρά: μπορούμε να κλειστούμε στα «απόρθητα» τείχη  της καθημερινότητας με την απειλή να μας στοιχειώνει, ή να βγούμε έξω, να κοιτάξουμε την απειλή στα μάτια και να της προσφέρουμε λουλούδια…

Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζας
Εικονογράφηση: Ελεν Οξένμπερυ
Εκδόσεις: Μίνωας

Σχόλια