O Φίλιππος. Ενα ποντικάκι ποιητής!

Tα παιδικά βιβλία κάνουν θαύματα, όχι μόνο στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους. Και το πιο μεγάλο θαύμα που κάνουν, είναι που έχουν τη δύναμη να μας αποκαλύπτουν αλήθειες που τις πιο πολλές φορές δεν βλέπουμε κι ας βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας.
Όταν πριν λίγους μήνες διάβασα την ιστορία του Φιλίππου, με άγγιξε πολύ. Ένα μικρό ποντικάκι που ονειρεύεται, μαζεύει λέξεις και χρώματα για να αντιμετωπίσει το κρύο, όταν τα υπόλοιπα μέλη της φωλιάς μαζεύουν προμήθειες για το χειμώνα που έρχεται.
Τι γλυκό και ρομαντικό ποντικάκι...Ένα ποντικάκι ποιητής.
Τακτοποιώντας τη βιβλιοθήκη μου πριν λίγες μέρες, το ξεφύλλισα ξανά. Και τότε ήταν σαν μια αποκάλυψη να φώτισε το μυαλό μου. Έχω κι εγώ έναν Φίλιππο στο σπίτι!
Μην φανταστείτε, δεν έχει ποντικάκια το σπίτι μας. Έχει όμως ένα ονειροπόλο κοριτσάκι, ένα πλασματάκι που αντιστέκεται στους χρόνους και τους τρόπους τους δικούς μας, ένα πλασματάκι που χρονοτριβεί, που ζωγραφίζει συνεχώς ουράνια τόξα και που κινείται με τους δικούς του ρυθμούς.
Ένα πλασματάκι που όλοι, και πρώτη εγώ, έχουμε βαλθεί να το προσγειώσουμε στην πραγματικότητα, σε ρυθμούς οικογενειακής τάξης, σχολικής τάξης, κανόνων, ορίων...Να το κάνουμε να δράσει και να σκεφτεί περισσότερο πρακτικά.... για το καλό του...λέμε....
Και τα έχουμε καταφέρει καλά...
Και πέσαμε στην παγίδα, να προσπαθούμε να μετατρέψουμε ένα ποιητή...σε εργάτη.

Και κατάλαβα πόσο γελιέμαι αν νομίζω ότι οι ποιητές γεννιούνται. Οι ποιητές γίνονται!
Τι θα γινόταν αν ο μικρός Φίλιππος είχε υποχρεωθεί να αφήσει τις λέξεις, τα χρώματα, τα όνειρα του;
Τι θα γινόταν αν η ποντικοοικογένεια δεν είχε "ανεχτεί" αυτό που ίσως στα μάτια τους να φάνταζε τεμπελιά, άρνηση, αναβλητικότητα, μοναχικότητα...Τι θα γίνονταν αν το μικρό ποντικάκι είχε υποχρεωθεί να αλλάξει, να γίνει ένα εργατικό, πρόθυμο, υπάκουο ποντικάκι σαν όλα τα άλλα;
Σίγουρα η φωλιά θα είχε κερδίσει έναν εργάτη, αλλά θα είχε ζημιωθεί το μέλλον της. Την έμπνευσή της. Την ελπίδα και το όραμα της για το μέλλον.
Είναι δύσκολο να είσαι διαφορετικός, αλλά είναι ακόμα δυσκολότερο να μάθουν οι άλλοι να σε αποδέχονται. Ίσως ακόμα και να μην μπορείς να χειριστείς τη διαφορετικότητα σου, αν πρώτα δεν δεις την αποδοχή στα μάτια εκείνων που αγαπάς και λένε ότι σε αγαπούν.

Αν μερικές φορές μεταφέρουμε την αλήθεια ενός παιδικού βιβλίου στον αληθινό κόσμο, θα δούμε ότι αυτό που στην θεωρία  μας φαίνεται αυτονόητο, στην πράξη μάς είναι δύσκολο να το χειριστούμε.
Ένα από τα θέματα αυτά είναι η διαφορετικότητα. Η ανοχή ή μάλλον η αποδοχή  του διαφορετικού, σε όλα τα επίπεδα, είναι κάτι που (θα θέλαμε να) μας χαρακτηρίζει σαν πολιτισμένους ανθρώπους. Όμως πόσο εύκολο είναι αλήθεια να το κάνουμε αυτό στην πράξη, ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι; Πόσο εύκολο είναι να αφήσουμε ένα παιδί να κινηθεί στους δικούς του ρυθμούς, να διεκδικήσει τα δικά του θέλω, όταν αυτά δεν συμβαδίζουν, όχι μόνο με τα δικά μας πρότυπα συμπεριφοράς, αλλά κυρίως με τα πρότυπα και την "κανονικότητα" που απαιτεί η οργανωμένη κοινωνία. Και για τα παιδιά η πρώτη κοινωνία είναι το σχολείο...
Και τι κάνει ένας γονιός που αγαπάει το παιδί του;
Το πιέζει να "προσαρμοστεί" ή το αφήνει να εξελιχθεί σε ό,τι η φύση και η κλίση του προστάζουν;
Και τι κάνει το σχολείο για να διαφυλάξει και να καλλιεργήσει την διαφορετικότητα των παιδιών;
Και τι κάνεις εσύ, σαν γονιός, που βλέπεις την σύγκρουση αυτή; Σε ποιανού το πλάι θα σταθείς;
Του παιδιού σου ή του μέλλοντος του παιδιού σου; Γιατί δεν είναι το ίδιο πράγμα...
Οι επιλογές που κάνουμε για το μέλλον τον παιδιών μας, δεν είναι απαραίτητα και οι καλύτερες επιλογές για το εδώ και το τώρα, για το σήμερα που βιώνουν τα παιδιά μας.
Ειλικρινά δεν ξέρω...Ξέρω όμως ότι θα κάνω ότι μπορώ να αφήσω τα δικά μου πρέπει στην άκρη και να κοιτάζω την κόρη μου χωρίς αυτά να μπαίνουν ανάμεσα μας. Θα μάθω να πηγαίνω πιο αργά, για να μην την κάνω να βιάζεται και να σκοντάφτει. Θα της κρατάω το χέρι χωρίς να την τραβάω...πια.
Και σίγουρα θα πάψω να βλέπω την αγάπη μου για εκείνη σαν άλλοθι των επιλογών μου για αυτήν. Θα μάθω να την αγαπώ όπως εκείνη θέλει με τον τρόπο που εκείνη καταλαβαίνει..Και ο Θεός να με βοηθήσει να τα καταφέρω...
Σε ευχαριστώ Φίλιππε! Οι λέξεις που μάζευες, ίσως "σώσουν" ένα ποιητή...

Χρόνια πολλά μικρούλα μου...

O Φίλιππος
Συγγραφέας: Leo Lionni
Εκδόσεις: Ζαχαρόπουλος

Σχόλια