Αυτό το ελάφι είναι δικό μου

"O Γουίλι είχε ένα ελάφι.
Δεν το είχε από πάντα.
Το ελάφι είχε έρθει σε αυτόν πριν λίγο καιρό.
Του Γουίλι του πέρασε από το μυαλό
ότι, επειδή είχε έρθει σ'αυτόν,
δεν σήμαινε ότι είναι δικό του.
Παρ'όλα αυτά σκέφτηκε να ονομάσει το ελάφι Μαρσέλ."

Έτσι ξεκινά η πολύ όμορφη ιστορία του Oliver Jeffers,  που θα μας βάλει να σκεφτούμε αν τελικά υπάρχει κάτι στον κόσμο που μας ανήκει.
Αλήθεια μας "ανήκει" κάτι επειδή έτυχε να βρεθεί στο δρόμο μας (ή ακόμα και στην κοιλιά μας)...
Και τι σημαίνει "μου ανήκει"...
Μήπως επιβάλω τους κανόνες μου...μήπως ορίζω το χώρο...το χρόνο...τον τρόπο...τις συνήθειες...
'H μήπως το "μου ανήκει", όταν αφορά πρόσωπα, σημαίνει απλά τη δική μας επιθυμία, να βρισκόμαστε κοντά σε κάποιον. Και υπάρχει επιθυμία χωρίς εγωισμό...υπάρχει αγάπη χωρίς ελευθερία... υπάρχει ουσιαστική σχέση, φιλία, συνύπαρξη, χωρίς σεβασμό στο πρόσωπο του άλλου..."Αν αγαπάς κάτι, άστο να φύγει", που γράφαμε και στα παιδικά μας λευκώματα... Και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...Έτσι...

"Υστερα απ' όλα αυτά, ο Γουίλι και το ελάφι έκαναν μια νέα συμφωνία. Το ελάφι θα ακολουθούσε κατά γράμμα τους κανόνες του Γουίλι...όποτε του έκανε κέφι!"

Ειδική μνεία αξίζει στην εικονογράφηση του βιβλίου που είναι εξαιρετικά πρωτότυπη, καθώς συνδυάζει τα γεμάτα απλότητα σκίτσα του Oliver Jeffers, με τους επιβλητικούς πίνακες του Alexander Dzigurski σε ένα ιδιότυπο, θα μπορούσαμε να πούμε, τύπο κολάζ.



Συγγραφέας / Εικονογράφος: Oliver Jeffers
Εκδόσεις: Ίκαρος





Σχόλια