Πάντα με ενθουσιάζει και με εκπλήσσει, όταν ένας ενήλικας μπορεί τόσο να διεισδύσει στην ψυχολογία και την καθημερινότητα ενός παιδιού, ώστε διαβάζοντας τα κείμενα του να νιώθεις ότι πραγματικά σου μιλά ένα παιδί.Αυτό μου συνέβη και με το τελευταίο βιβλίο της Ιωάννας Μπουλντούμη, το "Γράμματα στον αδερφό μου". Η Ιωάννα μας έχει κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια με το χιούμορ, την (αυτο)σαρκαστική διάθεση των ηρώων της, την σπιρτάδα των διαλόγων τους, την ανατρεπτική οπτική της.
Λατρεύω όλα τα βιβλία της και στη λίστα ήρθε να προστεθεί και αυτό!
Στο "Γράμματα στον αδερφό μου", ο Γρηγόρης ένας μικρός μαθητής δημοτικού, ξεκινά να γράφει επιστολές στον αδελφό του. Επιστολές που θυμίζουν πολύ παιδικό ημερολόγιο. Και τις γράφει με στυλό και χαρτί αφού οι γονείς του απομάκρυναν το laptop για να τον τιμωρήσουν που είχε ανοίξει ψεύτικο προφίλ στο facebook.
H χρήση της τεχνολογίας και οι κίνδυνοι που πηγάζουν από αυτή, είναι μόνο ένα από τα πολύ σημαντικά θέματα που θίγει η συγγραφέας μέσα από τις επιστολές του Γρηγόρη. Η οικονομική κρίση, η γκρίνια στο ζευγάρι, η έλλειψη χρόνου, το Αλτσχαιμερ του παππού, η ανεργία, το ανιαρό μάθημα, το πρώτο φλερτ, ο σχολικός εκφοβισμός, οι οικογενειακές σχέσεις, η παιδοφιλία, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, όλα χωράνε μέσα στις επιστολές του Γρηγόρη. Γραμμένες με απλότητα, φρεσκάδα και πολύ χιούμορ, οι επιστολές προσεγγίζουν όλα αυτά τα θέματα, με την ειλικρίνεια, το θάρρος, την αγωνία, την αφέλεια και την περιέργεια ενός παιδιού. Η ιδιαίτερη ματιά των παιδιών στα πράγματα και τους ανθρώπους, είναι εκείνη που σε κερδίζει, σε συγκινεί ή σε κάνει να χαμογελάς διαβάζοντας τις επιστολές. Πολλές φορές δεν προλαβαίνεις να συγκινηθείς και θες να χαμογελάσεις. Έτσι ακριβώς όπως και τα παιδιά βιώνουν τις χαρές και τις λύπες τους...Όχι επιδερμικά, αλλά με ένα τρόπο που σε κάνει να συνειδητοποιείς, ότι η ορμή για ζωή και παιχνίδι γίνεται πάντα, μα πάντα, η σανίδα που τα κρατά στην επιφάνεια της χαράς.
Παραθέτω ένα απόσπασμα: "Στην κηδεία δεν ξεκόλλησα από το πλευρό της μαμάς. Της κρατούσα συνέχεια το χέρι κι ας έκανε φοβερή ζέστη. Ένιωσα πιο γιος από ποτέ...Καλό θα ήταν αδελφέ μου,να είχες κανονίσει να είσαι κι εσύ εδώ. Η μαμά έχει δύο χέρια...Σε αφήνω τώρα, πάω να κοιμηθώ, γιατί αυτή η θλίψη μου φέρνει φοβερή νύστα."
Και ενώ αναρωτιέσαι που είναι τελικά αυτός ο αδελφός κι αν τελικά υπάρχει, δεν είναι παρά στην τελευταία επιστολή που μαθαίνουμε ότι ο αδελφός του επιτέλους έρχεται...Kαι δεν έχει σημασία που μοιάζει λίγο με άλιεν, ούτε αν θα είναι αγόρι ή κορίτσι.. Ούτε αν θα έρθει σήμερα, αύριο ή σε λίγους μήνες. Σημασία έχει ότι έρχεται! Ερχεται να διώξει τη μοναξιά του Γρηγόρη, να μοιραστεί τη χαρά, τα μυστικά, τα παιχνίδια, τις σκανταλιές, τη ζωη μαζί του.
Συγγραφέας: Ιωάννα Μπουλντούμη
Εικονογράφος: Ράνια Βαρβάκη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου