Μα που είναι επιτέλους ο Θεός;

Το τέλος της χρονιάς, με βρήκε θυμωμένη με το Θεό. Είχα πραγματικά θυμώσει μαζί Του. Τόσος πόνος, τόση δυστυχία, τόση αδικία και εκείνος εξαφανισμένος. Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι που είναι επιτέλους η Θεία Του Πρόνοια; Γιατί είναι ο Θεός τόσο απών από τη ζωή μας; Μα απ΄την άλλη, είχα δίκιο να θυμώνω, ή έπρεπε να πω "Δόξα τω Θεώ", που στο δικό μας σπίτι, όλα κυλούν όμορφα;

Με τριβελίζει καιρό τώρα αυτός ο προβληματισμός. Τον κουβαλάω μαζί μου, σε ό,τι κάνω, σαν μια σκέψη πίσω από τις όποιες άλλες σκέψεις και έγνοιες της ημέρας, προσπαθώντας να δώσω μια απάντηση. Έτσι και σήμερα. Σκεφτόμουν τις μέρες που έρχονται, τη γιορτή που ετοιμάζουμε στο σπίτι,  τα δώρα, τον Άγιο Βασίλη, που πάλι κάποιος μεγάλος θα "τον ντυθεί" για να σκορπίσει τη χαρά στα παιδιά.
Και τότε έκανε κλικ: "Ενδύεσαι" τη χαρά που θέλεις να μοιράσεις. Που σημαίνει, αναλαμβάνεις ένα ρόλο. Γίνεσαι αυτό που επιθυμείς να μοιράσεις και να μοιραστείς.
Η Θεία Πρόνοια δεν είναι κάτι έξω από εμάς. Είμαστε εμείς. Αν ο καθένας μας έχει την Πνοή του Θεού μέσα του, έχει το όλον του Θεού. Έχει όλα αυτά που είναι ο Θεός. Ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί είμαστε η Θεία Πρόνοια. Είμαστε συνυπεύθυνοι για όλα αυτά που θεωρούμε ότι ο Θεός έπλασε και "οφείλει", σαν αόρατος επιστάτης να φροντίσει. Είμαστε τα χέρια, τα μάτια, η καρδιά του Θεού επί της γης. Κι αν αυτό αόρατο αυτό δίχτυ ασφάλειας, ζεστασιάς και ειρήνης έχει τόσες τρύπες τώρα, είναι που οι περισσότεροι κρατάμε κλειστά τα μάτια, τις καρδιές και τα χέρια μας από φόβο. Μα το δίχτυ αυτό χρειάζεται χέρια ανοιχτά και απλωμένα...

Αν ρωτάς αν υπάρχει Θεία Πρόνοια, είναι σαν να ρωτάς, αν υπάρχει Άι Βασίλης. Είναι πέρυσι που τα παιδιά ρώτησαν αν υπάρχει στ'αλήθεια ο Άι Βασίλης. Και τους είπα, ναι υπάρχει! Μπορεί  όχι με τη φυσική του παρουσία, σίγουρα όχι με τις βαριές μπότες, το σάκο και τον κόκκινο σκούφο, αλλά με το Πνεύμα και το παράδειγμά του. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι, μπαμπάδες και μαμάδες, συγγενείς ή ξένοι, εθελοντές της ζωής,  που κοινωνούν αυτό το Πνεύμα, το Πνεύμα της αγάπης, της προσφοράς και της γενναιοδωρίας, ο Άι Βασίλης θα υπάρχει και θα είναι πάντα παρών στη ζωή μας.

Αποφάσισα λοιπόν ότι δεν θα θυμώσω ξανά με τον Θεό, αλλά με τον εαυτό μου. Που αφήνω το Θεό μέσα μου να κοιμάται. Που δεν αναλαμβάνω το κομμάτι της πρόνοιας που μου αναλογεί. Που κλείνω τα ρολά του σπιτιού και της καρδιάς μου και αφήνω έναν απρόσωπο Θεό, ή μια απρόσωπη πολιτεία, ή τους απρόσωπους άλλους, να κάνουν αυτό που πρέπει: να επέμβουν, να βοηθήσουν, να προσφέρουν, να απαλύνουν τον πόνο.
Και ναι, θα είμαι ευγνώμων που στο δικό μας σπίτι όλα κυλούν όμορφα, αλλά δεν θα κλειστώ στη μικρόψυχη αυτή ευτυχία μου. Θα ανοίξω τις πόρτες και θα την κοινωνήσω.
Θα βρεθώ εκεί που χρειάζομαι και εκεί που με χρειάζονται.  Όπου νομίζει ο καθένας μας ότι βρίσκεται αυτό το "εκεί".

Θα μου πεις, γιατί χαίρεσαι τόσο, δεν ανακάλυψες δα και τον τροχό. Σίγουρα όχι! Μα βρήκα μια σκέψη, ένα λόγο, μια αφορμή, να βάλω σε λειτουργία τον τροχό μέσα μου. Το ίδιο εύχομαι και σε εσάς.

Καλή χρονιά!