" Κάποιο άνθρωποι δεν πιστεύουν πως ακόμα και μια λέξη μόνο μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά. Κάνουν λάθος. Εντάξει, μερικές λέξεις έχουν ανάγκη να βρίσκονται μαζί με άλλες λέξεις για να βγάλουν νόημα (...) Όμως μερικές λέξεις δεν έχουν ανάγκη από άλλες. Τα λένε όλα, μα όλα, από μόνες τους. Και αυτό εγώ το ξέρω πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον"
Κάπως έτσι μας συστήνεται η Ελίζ. Ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, στην πρώτη της χρονιά στο γυμνάσιο.
Η Ελίζ, πάσχει από Λεξιφάνεια, μια σπάνια πάθηση που κάνει τους χαρακτηρισμούς που τις δίνουν οι άλλοι να εμφανίζονται πάνω στο δέρμα της. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σε μια σπάνια επίσης εξέλιξη της νόσου, τώρα εμφανίζει στο δέρμα της και τους χαρακτηρισμούς που η ίδια σκέφτεται για τον εαυτό της. Τα καλά λόγια δεν την πονάνε, τα άσχημα όμως την πονάνε και της προκαλούν τρομακτική φαγούρα. Η ζωή της δεν έχει υπάρξει εύκολη. Δεν είναι εύκολο να προσπαθείς να περάσεις απαρατήρητη για να μην προκαλέσεις τα άσχημα λόγια των άλλων. Πως όμως να κρυφτεί από τον εαυτό της; Πως να σταματήσει να σκέφτεται αρνητικά για εκείνον; Πως να πάψει να νιώθει ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΗ;
Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν θα λάβει ένα περίεργο μήνυμα σε ένα μπλε χαρτάκι. Ένα μήνυμα από κάποιον άγνωστο, που ξέρει τι περνάει και θέλει να τη βοηθήσει να γίνει ομαδάρχισσα στην μεγάλη εκδρομή του σχολείου. Η Ελίζ που ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι θα είχε τα προσόντα για κάτι τέτοιο, δέχεται την πρόκληση και ταυτόχρονα αρχίζει να ψάχνει τον μυστήριο συντάκτη του μηνύματος. Θα ακολουθήσουν και άλλα σημειώματα, που κάθε φορά θα δίνουν στην Ελίζ ώθηση να προχωρήσει. Μέσα από την προσπάθεια να πετύχει τον στόχο της, η ΕΛίζ θα βρει νέους φίλους, θα χάσει κάποιους άλλους, μα κυρίως θα μάθει να αποδέχεται τον εαυτό της, να τον εκτιμά και να τον αγαπά με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Και με τη σπάνια νόσο του. Το τέλος της διαδρομής της πρώτης της χρονιάς στο γυμνάσιο θα βρει την Ελίζ πιο δυνατή, όμορφη, δημιουργική και αξιοθαύμαστη. "Ξαφνικά, όλα μου φάνηκαν τόσο προφανή: τα μυστηριώδη μηνύματα, η θέση της Ομαδάρχισσας - όλα τέλεια ήταν, αλλά δεν με μεταμόρφωναν μαγικά στο κορίτσι της φωτογραφίας με τα καλά λόγια να στροβιλίζονται γύρω από το κεφάλι της. Αυτή ήταν το άτομο που ήμουν κι από πριν. Όλα τα άλλα με είχαν απλώς βοηθήσει να το προσέξω".
Ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα για τον σχολικό εκφοβισμό, την έλλειψη αυτοεκτίμησης στους εφήβους, την αποδοχή της διαφορετικότητας από τους άλλους και από τον ίδιο μας τον εαυτό, την αλήθεια που χάνουμε προσπαθώντας να αρέσουμε και την ισορροπία που βρίσκουμε όταν αποδεχτούμε την ιδιαιτερότητα μας, τα λόγια που πονάνε κι ας μην φαίνεται αυτο, για τις σκέψεις που πονάνε,
Mια ιστορία για τις λέξεις που αφήνουν σημάδια. Κι αν δεν είναι ορατά, όπως στην περίπτωση της Ελίζζ, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Γιατί οι λέξεις δεν είναι μια σειρά από γράμματα στη σειρά. Είναι γενεσιουργοί χαράς, πόνου, απογοήτευσης, ευτυχίας. Οι λέξεις δίνουν φτερά ή τα τσακίζουν. "Δεν υπάρχει καλό και κακό, υπάρχουν μόνο σκέψεις", όπως έχει πει και ο Σαίξπηρ.
Τι γίνεται όμως όταν τις σκέψεις μας τις καθορίζει η ματιά των άλλων επάνω μας. Τι γίνεται όταν η ματιά πάνω στον εαυτό μας καθορίζεται από μια κοινωνικά αποδεκτή "κανονικότητα". Αυτά και άλλα δύσκολα ερωτήματα έρχεται να απαντήσει η ιστορία της Ελίζ και να μας βοηθήσει να καταλάβουμε, ότι πολλές φορές δεν χρειάζεται να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας για να βρούμε τη χαρά, αλλά ο τρόπος που αντικρίζουμε τον κόσμο.
Συγγραφέας: Cooper Abby
Mετάφραση: Χαρά Γιαννοπούλου
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου