Σύγχρονοι Δον Κιχώτες!

Τις τελευταίες μέρες διάβαζα ξανά τον Δον Κιχώτη, σε μια έκδοση για παιδιά. Ίσως το κλίμα των  ημερών, ίσως η αγανάκτηση για όσα συμβαίνουν, το βιβλίο του Θερβάντες μου φαίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ. 
Ίσως γιατί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ανακαλύπτουμε ότι όλοι κρύβουμε έναν Δον Κιχώτη μέσα μας, ή τουλάχιστον θα θέλαμε να έχουμε το σθένος να του μοιάσουμε: να ντυθούμε την πανοπλία του ονείρου, να καβαλήσουμε το άλογο της φαντασίας,  να ερωτευτούμε μια ευγενική ιδέα και να καλπάσουμε προς τον τόπο της προσωπικής μας ευτυχίας, όποιος κι αν είναι, όπως και αν μοιάζει, αψηφώντας τα χλευαστικά ή ειρωνικά σχόλια των άλλων.
Και σκέφτομαι πως ίσως, όσοι είμαστε γονείς, είμαστε λιγάκι περισσότερο Δον Κιχώτες από τους υπόλοιπους γύρω μας. Γιατί ποια άλλη τρελή ιδέα, από την ρομαντική προσμονή ενός πιο αισιόδοξου μέλλοντος, μας κάνει να φέρνουμε παιδιά σε αυτό το σκληρό, βίαιο, και τρομαχτικό κόσμο. Μέσα σε ένα κόσμο που πολλές φορές, μας κάνει να μοιάζουμε τραγικά αστείοι, ή επικίνδυνα επιπόλαιοι, στα μάτια εκείνων που δεν μοιράζονται την ιερή μας τρέλα.
Σε πείσμα όμως των καιρών, σαν άλλοι Δον Κιχώτες, επιμένουμε να ανοίγουμε παράθυρα, εκεί που υπάρχουν μόνο τοίχοι. Να δημιουργούμε δρόμους, εκεί που υπάρχουν μόνο αδιέξοδα. Να μεταμφιέζουμε τους φόβους μας σε παραμύθια, να ντύνουμε τους κινδύνους  με τραγούδια, να κλείνουμε το γκρίζο έξω από τις πολύχρωμες ζωγραφιές των παιδιών μας και να αφιερώνουμε τις μικρές καθημερινές νίκες μας ενάντια στο φόβο, σε ένα μέλλον φωτεινό, που σαν άλλη Δουλτσινέα, πασχίζουμε να κατακτήσουμε.
Μόνο και μόνο για να μπορούν τα παιδιά μας να ονειρεύονται και να γίνουν ικανά να χτίσουν, ένα κόσμο ελευθερίας, ευγένειας, κατανόησης και δικαιοσύνης. Ένα κόσμο σαν και αυτόν που ονειρεύτηκε ο Δον Κιχώτης. Και μη γελιέστε: Ο Δον Κιχώτης δεν ηττήθηκε! Θα δανειστώ τα λόγια του Γιώργου Κιμούλη και θα πω: Ο Δον Κιχώτης “εκπροσωπεί την ήττα και την αποτυχία των άλλων, όχι τη δική του. Την αδυναμία αυτών που δεν μπορούν να εμπιστευτούν τα όνειρά τους και τα εγκαταλείπουν, θυσιάζοντάς τα στον βωμό μιας υποτιθέμενα ρεαλιστικής αναγκαιότητας”Δεν κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα.  Τα μάτια του γονιού δε μπορεί παρά να κοιτούν κατάματα την πραγματικότητα. Όμως συνειδητά ποντάρουμε στο όνειρο και ελπίζουμε πώς αν πολλοί μικροί Δον Κιχώτες κυνηγήσουν τα όνειρα τους, μέσα σε αυτό τον σκληρό κόσμο, τότε ίσως καταφέρουν να τον αλλάξουν. Γιατί όπως λέει Τζορτζ Μπέρναρντ Σόου: "Στον κόσμο, υπάρχουν αυτοί που παρατηρούν την πραγματικότητα και απλά αναρωτιούνται γιατί, και υπάρχουν και εκείνοι που τη φαντάζονται όπως ποτέ δεν ήταν, και αναρωτιούνται γιατί όχι".

Γιατί όχι λοιπόν;