Τα κλαδιά της σοφίας.

Ένα λυρικό παραμύθι γραμμένο από τη Γιώτα Αλεξάνδρου σε εικονογράφηση Ντανιέλας Σταματιάδη. Μια πολύ προσεγμένη έκδοση από τα έχει όλα: ποιητικό λόγο, υπέροχη retro εικονογράφηση, μουσική αφήγηση (CD).
Μέσα από τις σελίδες του, ή καλύτερα πάνω στα κλαδιά μιας αιωνόβιας βελανιδιάς, ξεδιπλώνεται η ιστορία.
Η ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ιστορία που δεν ενδιαφέρει τα επίσημα βιβλία, αλλά είναι τόσο σημαντική για εκείνους που τη ζουν. Η ιστορία του καθενός μας, που χάνεται μέσα στο ποτάμι της ιστορικής καταγραφής των γεγονότων.
 Μια ιστορία που επίτηδες η συγγραφέας, παρότι στήνει πολύ έντεχνα το σκηνικό, δεν ορίζει τον τόπο που εκτυλίσσεται, γιατί θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε σε διάφορες χρονικές περιόδους. Έχει μάλλον συμβεί σε πολλά μέρη σε πολλές και διαφορετικές χρονικές περιόδους.
Η βελανιδιά στέκεται εκεί, πάντα στο ίδιο σημείο, αιωνόβιος μάρτυρας της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας. Διαλαλεί τη χαρά και μοιράζεται σιωπηλά τον πόνο των ανθρώπων. Με το σώμα της, τις ρίζες, τον κορμό, τα κλαδιά και τα φύλλα της, συμμετέχει σιωπηλά στη χαρά ή τη λύπη τους, στην ευτυχία ή την απογοήτευση τους.
Η γραφή είναι τριτοπρόσωπη. Σε κάνει να αναρωτιέσαι για τον μυστηριώδη αφηγητή της ιστορίας και αφήνει τη φαντασία του καθενός ελεύθερη να διαλέξει τον δικό του.
Εγώ διάλεξα τον ποταμό για αφηγητή, τον ποταμό που διαπερνά την όμορφη πόλη της ιστορίας μας. Ίσως γιατί είναι κι εκείνος αιωνόβιος, αεικίνητος αλλά πάντα εκεί, αδιάψευστος μάρτυρας των όσων είδε, άκουσε κι έπαθε η βελανιδιά. Εσείς μπορείτε να διαλέξετε έναν άλλο...μια πέτρα, τον άνεμο, μια Αμαδρυάδα, τον ίδιο το Θεό.
Διάλεξα τον ποταμό για αφηγητή και για ένα άλλο λόγο. Διαβάζοντας την ιστορία, είχα την αίσθηση ότι σιγά σιγά αφηνόμουν να παρασυρθώ γλυκά, να ταξιδέψω στην ιστορία, με τον τρόπο που ένα φύλλο ταξιδεύει πάνω στο νερό.
Θαύμασα το όμορφο τοπίο γύρω μου, χάρηκα ή λυπήθηκα με τους ανθρώπους που είδα να στέκονται στον ίσκιο της βελανιδιάς, χαμογέλασα και δάκρυσα με τις μικρές τους ιστορίες. Άκουσα τα πουλιά, και τον βόμβο των εντόμων που φωλιάζουν στη βελανιδιά, είδα τη βροχή, και τον άνεμο να τη χαϊδεύουν και ξαφνικά, εντελώς απρόσμενα, σε μια στιγμή, σε μια στροφή του ποταμιού και της ιστορίας, το σκηνικό αλλάζει. Η ιστορία σκοτεινιάζει όπως και οι καρδιές των ανθρώπων. Η φλόγα του πολέμου, παρασύρει τις ανθρώπινες ζωές και βάζει φωτιά στα όνειρα τους. Η αγάπη της βελανιδιάς για τους ανθρώπους, μετατρέπεται σε σιωπηλή κραυγή. Δεν μπορεί να τους βοηθήσει, δεν μπορεί να βοηθήσει τον ίδιο της τον εαυτό.
Ο εφιάλτης θα φέρει πόνο και στάχτη. Μα μέσα από τη στάχτη, οι άνθρωποι θα βρουν το κουράγιο να χτίσουν ξανά την πόλη τους και τις ζωές τους. Το ποτάμι της ζωής θα κυλήσει και πάλι ήρεμα. Η βελανιδιά, αιώνιο σύμβολο της ζωής που δεν σταματά παρά τις δυσκολίες, θα είναι και πάλι εκεί, να παρηγορήσει και να παρηγορηθεί, να φιλοξενήσει καινούριες ελπίδες κάτω από τα κλαδιά της. Και έτσι ήρεμα, απαλά και όμορφα, να μας παραδώσει και να παραδοθεί σε νέα όνειρα, θυμίζοντας μας ότι ό ήλιος θα ανατείλει ξανά, φέρνοντας κοντά της και κοντά μας, νέα πρόσωπα, νέες ιστορίες, νέα χαμόγελα.

Συγγραφέας: Γιώτα Αλεξάνδρου
Εικονογράφος: Ντανιέλα Σταματιάδη
Εκδόσεις: Παρρησία

Σχόλια