Μετά το " Όταν έφυγαν τα αγάλματα", ένα βιβλίο που έχει αγαπηθεί πολύ από τους νεαρούς εφήβους,αλλά και το ενήλικο κοινό, η Αγγελική Δαρλάση επιστρέφει με ένα νέο βιβλίο, που όπως και τα Αγάλματα, παίρνει αφορμή από ένα ιστορικό γεγονός: το πραγματικό συμβάν της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, το 1922.
Μέσα από την ιστορία του Δρόσου και της αδελφής του, της Αρετής, θα παρακολουθήσουμε κάτι παραπάνω από την ιστορία του ξεριζωμού και της μετεγκατάστασης των οικογενειών από τη Μ.Ασία στη νέα τους πατρίδα. Μέσα στο θέατρο που ο Δρόσος και η αδελφή τους θα εγκατασταθούν, παρέα με μια άγνωστη γυναίκα που έχει τα παιδιά υπό την προστασία της, ψάχνοντας ταυτόχρονα τους γονείς τους, τα ίχνη των οποίων έχουν χαθεί, θα αφουγκραστούμε τους καημούς, τα όνειρα και τους εφιάλτες, τους ψιθύρους και το κλάμα, τους πόνους και τις ελπίδες, των ανθρώπων που μοιράζονται αυτό το προσωρινό καταφύγιο, φτιάχνοντας μια ιδιότυπη γειτονιά
Κι όταν η μικρή Αρετή εξαφανιστεί ξαφνικά κάποιο πρωί, όλοι αυτοί οι ξένοι μέχρι πρότινος άνθρωποι, θα αναλάβουν ο καθένας το δικό του ρόλο προκειμένου να βοηθήσουν το Δρόσο να τη βρει και να ανακαλύψει την αλήθεια.
Η Αγγελική Δαρλάση καθ'όλη την εξέλιξη της ιστορίας, παίρνει την απώλεια και την μεταμορφώνει σε αναζήτηση του εσώτερου εαυτού. Βουτά στο βυθό της θλίψης για να βγάλει στην επιφάνεια ατόφια την ελπίδα της ζωής. Κεντάει λέξη τη λέξη τον πόνο για να υφάνει την πιο όμορφη παραμυθία. Ο παρηγορητικός ρόλος της τέχνης, η ανακουφιστική παρουσία των άλλων ανθρώπων, των συνοδοιπόρων, το μοίρασμα του ψωμιού και της ελπίδας, η συμπάθεια, η ορμή για ζωή, είναι στοιχεία πάνω στα οποία χτίζει η συγγραφέας την ιστορία της.
Στο συγκλονιστικό φινάλε (ένα από τα πιο απρόβλεπτα που έχω διαβάσει) για το οποίο, μόνο εκ των υστέρων, μπορεί να καταλάβει κανείς, ότι βήμα-βήμα, σκηνή τη σκηνή, η συγγραφέας προετοιμάζει τον αναγνώστη, ο πόνος θα γίνει τραγούδι και θα μοσχομυρίσει τριαντάφυλλο. Το κλάμα θα γίνει θάλασσα, όχι του χαμού, μα της λύτρωσης, και ολάκερο το θέατρο θα μεταμορφωθεί ένα άλλο καράβι , που μέσα από την τρικυμία βγάζει τους ταξιδιώτες του στις όχθες της νέας τους ζωής.
Και φυσικά, αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει στα βιβλία της είναι η προσεγμένη τους γλώσσα. Μια γλώσσα που σπάνια συναντάς σε σύγχρονα μυθιστορήματα νεανικού κοινού. Μια γλώσσα που ενώ είναι άρτια τεχνικά, σφύζει από λυρισμό, και αφηγηματική δύναμη. Είναι μια γλώσσα ζωντανή, μια γλώσσα που στους φθόγγους της νιώθεις να βουίζει αίμα αληθινό.
Μετά και από αυτό το βιβλίο, θεωρώ ότι η Αγγελική Δαρλάση γράφει τα κλασσικά του μέλλοντός μας.
Συγγραφέας: Αγγελική Δαρλάση
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΦΗΒΙΚΟΥ – ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου