Αγαπητέ Θεέ

Ο δεκάχρονος Όσκαρ, βρίσκεται στο νοσοκομείο, μετά από μια αποτυχημένη μεταμόσχευση, που σκοπό είχε να αντιμετωπίσει τη λευχαιμία του. Οι ελπίδες όλων έχουν πια εξαντληθεί και ο Όσκαρ το γνωρίζει. Γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, οι φίλοι που έκανε μέσα στο νοσοκομείο, ακόμα και οι γονείς του, δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν τον Όσκαρ και το γεγονός ότι πρόκειται να πεθάνει. Όλοι εκτός από τη θεία Ροζ, την εθελόντρια, ηλικιωμένη κυρία που περνά χρόνο μαζί του, και η οποία στέκεται απέναντι του με το θάρρος και την αλήθεια που τόσο ανάγκη έχει ο μικρός ασθενής.
Η θεία Ροζ, είναι σαν ζεστός ήλιος στη ζωή του Όσκαρ, γεμίζει τις  μέρες του με χαρά, είναι έτοιμη να υπερβεί κάθε κανόνα για χάρη του, του δείχνει τον τρόπο να ζήσει μια ολόκληρη ζωή μέσα σε λίγες μέρες. Κυρίως όμως, ανοίγει την καρδιά του στην πίστη, παρακινώντας τον να γράψει επιστολές στον Θεό. Ο Όσκαρ μέσα στο μικρό διάστημα που γράφει τις επιστολές, θα μεγαλώσει πολύ, θα ερωτευτεί, θα απογοητευτεί, θα πιστέψει, θα μαλώσει, θα συμφιλιωθεί, θα βρει νόημα, εκεί που πριν έβρισκε μόνο θυμό. 

Ο Όσκαρ δεν είναι ένας συνηθισμένος δεκάχρονος. Έχει δύσκολο παρελθόν, αντικοινωνική στα όρια της παραβατικής, συμπεριφορά, η σχέση του με τους γονείς του είναι προβληματική, και είναι βαθιά απογοητευμένος και κουρασμένος από την πορεία της αρρώστιας του. Με πνεύμα κριτικό, στοχαστικό κάποιες φορές, με τον αυθορμητισμό και την αφοπλιστική ειλικρίνεια ενός παιδιού, θα  αρχίσει να γράφει στον Θεό, ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις, τα όνειρα, τους φόβους, τις επιθυμίες, αλλά και την απίστευτη δύναμη που έχει. Ο Όσκαρ δεν είναι εύκολος συνομιλητής. Είναι απαιτητικός, αμφιβάλει, ενθουσιάζεται, απογοητεύεται, θυμώνει, αλλά ξέρει και να αναγνωρίζει, να εκτιμά και να εγκαταλείπει όταν χρειάζεται. 

Ο Όσκαρ δεν θα τα καταφέρει. Αυτό το ξέρει από την αρχή. Δεν ελπίζει σε κάποιο θαύμα. Όμως το θαύμα γίνεται μέσα του. Ο Όσκαρ με σύντροφο τη θεία Ροζ και τις απίθανα αστείες ιστορίες που του διηγείται, θα ανακαλύψει μέσα στους τοίχους του νοσοκομείου, τον τρόπο να ζει τη ζωή σαν ένα παράξενο δώρο. Με το σεβασμό και την έκπληξη που χρειάζεται. Αποκτά το χάρισμα να εκτιμά τη ζωή και έτσι με γαλήνη πορεύεται στο τέλος της.

Η τελευταία επιστολή του βιβλίου είναι γραμμένη από τη θεία Ροζ μετά τον θάνατο του Όσκαρ. 

Είναι συγκλονιστικό να διαπιστώνεις πως εκείνη που έμοιαζε τόσο σίγουρη, τόσο συμπαγής, τόσο έτοιμη να σταθεί δίπλα του, στην ουσία μάθαινε μαζί του, αντλούσε δύναμη από τη δική του δύναμη, μάθαινε την αγάπη μαζί του, μαθήτευε στην πίστη δίπλα του. Η αγάπη σαν ένα ζύμωμα, σαν ένα μοναδικό πάρε δώσε, ψυχών και αισθημάτων φανερώνεται ξεκάθαρα στην επιστολή της.

Βρήκα ευρηματικό και εξαιρετικά ελπιδοφόρο τον τρόπο που επιλέγει ο συγγραφέας μέσα από την επιστολή της θείας Ροζ να κλείσει το βιβλίο. Η θεία Ροζ στη επιστολή αυτή, παραθέτει το σημείωμα που τις τελευταίες μέρες της ζωής του είχε τοποθετήσει ο Όσκαρ στο κομοδίνο δίπλα του: " Μονάχα ο Θεός έχει το δικαίωμα να με ξυπνήσει".  Αυτό, τίποτα άλλο...

Συγγραφέας: Eric Emmanuel Schmitt

Eκδόσεις: Opera

θάνατος, αρρώστια, καρκίνος, πόνος, νόημα ζωής, πίστη, Θεός, εκδόσεις Opera, για κάθε ηλικία,