Η πιο πολύτιμη πραμάτεια

Ο Jean-Claude Grumberg γράφει ένα παραμύθι για το Ολοκαύτωμα. Για αυτό το ανεξίτηλο σημάδι στο σώμα της ανθρωπότητας. Και πόσο αιμορραγεί αυτό το σημάδι σήμερα, που οι άρχοντες εκείνων που το υπέστησαν, επιδίδονται σε μια ανελέητη, αδιανόητη για την εποχή που ζούμε γενοκτονία. Μια εποχή που δεν λείπει ούτε η γνώση, ούτε η πληροφορία, ούτε οι πόροι, για να επιτρέπουμε να ξανά-συμβαίνει αυτό. Κι αν τότε ήταν διπλοσφραγισμένα βαγόνια μέσα στα οποία ψυχοραγούσε η ανθρωπότητα, σήμερα είναι μια διπλοσφραγισμένη λωρίδα γης που οι άνθρωποι και μαζί η ανθρωπιά μας αργοπεθαίνει. Και τότε όπως και τώρα,"κανείς δεν άκουσε τις φωνές των μεταφερομένων, τα αναφιλητά των μανάδων που μπερδεύονταν με τον ρόγχο των γερόντων, τις προσευχές των πιστών, τους θρήνους και τις κραυγές των παιδιών αποχωρισμένων από τους γονείς τους" που τους είχαν ήδη σκοτώσει. Κανείς δεν άκουσε, ή έκανε ότι δεν άκουσε...

Η ιστορία του Jean-Claude Grumberg, απόγονου θυμάτων του Ολοκαυτώματος, είναι μια ιστορία άδολης αγάπης. Μιας αγάπης που γεννήθηκε μέσα σε ζοφερούς καιρούς, που διακινδύνευσε, που μάτωσε, που πόνεσε, που έχασε για να καταφέρει να διαφυλάξει την πιο πολύτιμη πραμάτεια: τον νέο άνθρωπο. Τον άνθρωπο νοούμενο ως συνάνθρωπο, αλλά και ως την ανθρωπιά μέσα μας. 

Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας μοτίβα των κλασσικών παραμυθιών, το δάσος, τον ξυλοκόπο, το "τέρας" που κρύβεται από το μάτια των ανθρώπων, το φτωχικό σπιτάκι, το απρόσμενο δώρο της τύχης, φτιάχνει μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι, μα που θα μπορούσε να είναι πέρα για πέρα αληθινή.  Όπως αληθινή είναι η άδολη γονική αγάπη, η αγάπη που είναι έτοιμη να θυσιάσει τον εαυτό της προκειμένου να σώσει το παιδί. Η δύσκολη απόφαση να το αποχωριστεί ή να το μεγαλώσει με κάθε κόστος. Η αγάπη, που παρ' όλα όσα υπάρχουν και όσα λείπουν, κάνει τη ζωή να συνεχίζεται. Γιατί η αγάπη των γονιών και η καλοσύνη των ξένων σώζουν την πιο πολύτιμη πραμάτεια: μπορούν και  σώζουν το παιδί. Το παιδί γίνεται το σύμβολο του μέλλοντος, της ελπίδας, η ιερή γέφυρα που ενώνει τα θεία με τα ανθρώπινα, που ξυπνά στον άνθρωπο την σπίθα που ανάβει την καλοσύνη στην καρδία του. Και όλα αυτά είναι αληθινά, είναι παροντικά, είναι διαχρονικά. 

Γι΄αυτό είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα. Γιατί όλα αυτά τα παιδιά, που από τύχη δεν είναι τα παιδιά μας, θα έπρεπε με λύσσα να τα υπερασπιζόμαστε. Θα αρκούσε το κλάμα τους, η απελπισία στα μάτια τους, για να σκάψει ένα ποτάμι καλοσύνης μέσα μας, να μας κάνει ικανούς να σαρώσουμε όλα τα εμπόδια για να τα σώσουμε.

O Aharon Applefeld όμως, είπε κάποτε ότι «η Ιστορία είναι, πράγματι σημαντική, όμως αν υπήρχε μόνο αυτή [και όχι η τέχνη] το Ολοκαύτωμα θα ισοπεδωνόταν». 

Αν τίποτα άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε, ας φτιάξουμε "παραμύθια". Παραμύθια και ποιήματα για τη Γάζα. Για ένα παιδί από την Παλαιστίνη, ένα παιδί που γεννήθηκε στην πιο λάθος εποχή, που ήταν ήδη ταξινομημένο, ήδη καταχωρισμένο, ήδη κυνηγημένο, ήδη καταζητούμενο και που το έσωσε η καλοσύνη των ξένων. Ας είμαστε αυτός ο ξένος όπως μπορούμε.   

Συγγραφέας: Jean-Claude Grumberg

Μετάφραση: Ρούλα Γεωργακοπούλου

Εκδόσεις: Πόλις