Θα σε φροντίσω

 Φροντίδα! Η πρώτη και παντοτινή ανάγκη κάθε ζωντανού πλάσματος. Ποιος είναι ποτέ αρκετά μεγάλος, ή δυνατός που να μην την χρειάζεται ή να μην την απολαμβάνει; Φροντίδα! Με τα αμέτρητα πρόσωπά της, τα χίλια χέρια της, τα πολλά της μάτια, τα λίγα λόγια της. Αν προσπαθήσεις να την περιγράψεις, θα καταλάβεις ότι ξεκινάς να μιλάς για την καλοσύνη. Γιατί τι είναι η καλοσύνη εκτός από έμπρακτη φροντίδα; Στη φύση αυτή η φροντίδα έχει τη σφραγίδα της θείας Πρόνοιας. Στις κοινωνίες των ανθρώπων, έχει την υπογραφή της προσωπικής απόφασης, της συνειδητής μετακίνησης προς τον άλλο άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη. Έχει τη μορφή του έμπρακτου σεβασμού απέναντι σε κάθε μορφή ζωής. 

Το βιβλίο της Μαρία Λορέτα Τζιράλντο, με τις υπέροχες εικόνες της Νικολέτα Μπερτέλε, είναι μια ιστορία που εισάγει τα παιδιά στον κύκλο της ζωής και στην αξία της φροντίδας και της αλληλεγγύης. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βιβλίο επιχειρεί μια φυσική Θεολογία. Μια Θεολογία της Θείας Πρόνοιας. Ο Θεός που όλα τα έφτιαξε με σοφία, προνοεί ώστε ο σπόρος που θα πέσει στη γη, να βρει χώμα, ζεστασιά και νερό ώστε να μεγαλώσει σε δέντρο καρπερό, που μέσα στα κλαδιά του θα φωλιάσουν τα πουλιά του ουρανού. Θα τα κρύψει, θα τους παρέχει καταφύγιο, θα τα θρέψει και εκείνα με τη σειρά τους θα πάρουν τους σπόρους των καρπών του και θα τους μεταφέρουν, ώστε η ζωή να συνεχίσει να ανθίζει. Στις κοινωνίες των ανθρώπων, εμείς οι ίδιοι (οφείλουμε να) είμαστε τα χέρια και τα μάτια και το στόμα και η αγκαλιά του Θεού. Εμείς (οφείλουμε να) ενεργούμε την πρόνοια εκ μέρους του. 

Επιπλέον, αυτή η φαινομενικά απλή ιστορία, μας εξηγεί πώς συμβαίνει και η καλοσύνη που δείχνουμε, η φροντίδα που χαρίζουμε επιστρέφει με κάποιο τρόπο σε εμάς. Όχι γιατί γίνεται με σκοπό την ανταπόδοση, αλλά γιατί η ανιδιοτελής φροντίδα που κάποιος πήρε, ριζώνει σαν αγαθός σπόρος στην καρδιά και ζητά να μοιραστεί σαν περίσσευμα αγάπης. 

Ας σκεφτούμε πως θα ήταν η ζωή, οι κοινωνίες, οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, μα και με την ίδια τη φύση, αν αυτό το απλό "θα σε φροντίσω" διείπε την συνείδησή μας σαν άγραφος, πολύτιμος κανόνας και ρύθμιζε την καθημερινότητά μας. Γιατί τα πράγματα, ζωντανά και άψυχα, αλλά και οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, χαλάνε, καταστρέφονται, πεθαίνουν, όταν ξεχνάμε να τις φροντίσουμε. Δεν είναι μόνο οι γλάστρες στο μπαλκόνι που χρειάζονται πότισμα, είναι και οι φιλίες μας που θέλουν φροντίδα και νοιάξιμο και μοίρασμα και στήριξη. Αλλιώς μαραίνονται πριν καν το καταλάβουμε...

Φροντίδα εύχομαι σε όλους μας. Να δίνουμε και να παίρνουμε. Να δεχόμαστε να πάρουμε, γιατί και αυτό είναι ένα δώρο που κάνουμε: η αποδοχή της φροντίδας γυρίζει ως αντίδωρο σε εκείνον που την προσφέρει. "Να δίνεις δεν είναι το σπουδαίο, να βρεις κάποιον να πάρει είναι το δώρο". 

Ας είναι τα δώρα μας, δώρα φροντίδας αυτή την Πρωτοχρονιά. Δεν χρειάζεται απαραίτητα χρήματα για αυτό. Ο πιο ακριβός πόρος που χρειάζεται να διαθέσουμε, είναι ο χρόνος μας. Κι όταν αυτός χαρίζεται συνειδητά, τις περισσότερες φορές αρκεί! 

Καλή και ευλογημένη Νέα Χρονιά σε όλους! 

Συγγραφέας: Μαρία Λορέτα Τζιράλντο

Εικονογράφος: Νικολέτα Μπερτέλε

Μετάφραση: Μάρω Ταυρή 

Εκδόσεις: Μεταίχμιο