Όττο

Η Άννα Κοντολέων, γράφει μια συγκινητική ιστορία, για τον κύκλο της ζωής, τους ανθρώπους και τα πράγματα που μας συντοφεύουν σε αυτόν, πολλές φορές με θυσιαστική συνέπεια. Μια ιστορία που μας μιλά για την ευγνωμοσύνη και το σεβασμό σε ό,τι ήταν αυτό που συντρόφευσε, ομόρφυνε, διευκόλυνε τη ζωή μας. Μικρό και μεγάλο.

Μου αρέσει πολύ αυτή η προσέγγιση. Να διαχειριζόμαστε με ένα ζωντανό σεβασμό κάτι που αν και μπορεί να είναι άψυχο, εν τούτοις χρωματίζει τις μέρες μας και γίνεται κομμάτι των αναμνήσεών μας. Μου αρέσει η αναγνώριση της προσφοράς, σε ό,τι ο καθένας τάχθηκε να κάνει. Και να μην είναι αυτό μικρό, ή αυτονόητο. Να είναι σπουδαίο και να αναγνωρίζεται.

Να αναγνωρίζουμε ότι τα υλικά πράγματα δεν έχουν μόνο χρηστική αξία. Δεν είναι μόνο προς κατανάλωση. Και ότι η φροντίδα μας προς αυτά, είναι αναγνώριση της αξίας τους. Και ότι η προσκόλληση δεν είναι αγκύλωση, αλλά ένας ιδιότυπος δεσμός. (Αυτό, στην εποχή του ψυχρού καταναλωτισμού, που δεν περιορίζεται στην συνεχή αντικατάσταση υλικών αγαθών, για κάτι πιο νέο, πιο γρήγορο, πιο μοντέρνο, αλλά παρασύρει στο διάβα του, ακόμα και ανθρώπους που δεν κάνουν πια τη δουλειά τους...)

Δεν αντιλαμβάνεται αμέσως ο αναγνώστης ποιος είναι ο Όττο. Και ας μοιάζει προφανές όταν ξαναδιαβάζει την ιστορία. Μέσα από την τριτοπρόσωπη αφήγηση, ο αόρατος αφηγητής, καταφέρνει με επιδεξιότητα να στρέψει την προσοχή του αναγνώστη, όχι μόνο στη ζωή της Χάνα που μεγαλώνει και αλλάζει, αλλά και του κρυφού συμπρωταγωνιστή της, του Όττο. Του Όττο που μένει εκεί, που μεγαλώνει και ο ίδιος,που μαθαίνει να λειτουργεί μέσα στις νέες συνθήκες, υποκινούμενος πάντα από την αγάπη του για την Χάνα.

Δεν έχει τελικά όμως μεγάλη σημασία η ταυτότητα του Όττο. Ο καθένας μας μπορεί να βάλει στη θέση του κάτι διαφορετικό. Το σημαντικό είναι η σχέση ασφάλειας και εμπιστοσύνης που αποκτούμε με πράγματα σημαντικά στην καθημερινότητά μας. Και η ευγνωμοσύνη που θα έπρεπε να νιώθουμε για τα αυτονόητα. Για ό,τι και όποιον βρίσκεται δίπλα μας με εμπιστοσύνη. Που χαίρεται με τη χαρά μας και στέκεται δίπλα μας στη λύπη μας. Που είναι έτοιμος να μας ξαλαφρώσει όσο μπορεί από τα μικρά ή μεγαλύτερα βάρη της καθημερινότητας. Να ανεχτεί τις ιδιοτροπίες μας...

Δεν είναι όμως μόνο η "ευχαριστιακή", ας μου επιτραπεί ο όρος, διάσταση της ζωής που θίγει η συγγραφέας. Με πολύ ευφάνταστο τρόπο, με τρυφερότητα και απλότητα θίγει το σπουδαίο θέμα της δωρεάς οργάνων. Μιλά για την απώλεια, όταν πια αυτή είναι αναπόφευκτη. Μιλά για τη δεύτερη ευκαιρία που δίνουμε και μας δίνεται. 

Μιλά για τη δύσκολη απόφαση, την αμηχανία, μα και το μεγαλείο εκείνων που αποφασίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους, ή για τους πολύ αγαπημένους τους να προχωρήσουν σε μια τέτοια πράξη προσφοράς. Δύσκολο θέμα, ιδανική όμως η ιστορία του Όττο, αν πρέπει να μιλήσει κάποιος σε παιδιά για αυτό.

Η εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη, ζωηρή και χρωματιστή, σε άψογη συνεργασία με το κείμενο, υπαινίσσεται, αλλά δεν προδίδει τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, παρά μόνο όταν γίνεται προφανής.  Σίγουρα η ανάγνωση της ιστορίας θα κάνει και εσάς να δείτε τα προφανή με άλλο μάτι!

Συγγραφέας: Άννα Κοντολέων

Εικονογράφος: Ντανιέλα Σταματιάδη

Εκδόσεις: Καλειδοσκόπιο

κύκλος της ζωής, απώλεια, φιλία, εμπιστοσύνη, ευγνωμοσύνη, ηλικία 5+, εκδόσεις Καλειδοσκόπιο,