Πρωταγωνιστής της ιστορίας, ένα λιοντάρι. Ο βασιλιάς της ζούγκλας. Ο ατρόμητος θηρευτής, που όλοι κρύβονται στο πέρασμά του. Δεν είναι σίγουρα τυχαία η επιλογή του συγγραφέα. Αν ένα λιοντάρι μπορεί να νιώσει φοβισμένο και αβοήθητο, τότε ο καθένας μπορεί.
Το λιοντάρι της ιστορίας μας είναι ένα λιοντάρι τσίρκου. Κάνει τα θαυμαστά και επικίνδυνα κόλπα του, μέχρι που κάποια μέρα αρχίζει να φοβάται. Νιώθει ότι έχει χάσει το κουράγιο του. Αποτελεί ένα μυστήριο για τον αναγνώστη, τι είναι αυτό που κάνει το λιοντάρι να αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη: να μην είναι πια ο θαυμασμός των άλλων αρκετός να γεμίσει τη ζωή του; Να είναι ένας απολογισμός του τι άφησε πίσω και γιατί; Να είναι η ωριμότητα, που ζητά να αναμετρηθεί με τα όνειρα της νιότης; Όποιος κι αν είναι ο λόγος, το λιοντάρι θα φύγει από το τσίρκο σε μια περιπλάνηση, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, με σκοπό να κερδίσει ξανά το κουράγιο του. Να βρει ή να ανακαλύψει ξανά τον ίδιο του τον εαυτό.
Μόνη του αποσκευή σε αυτή την περιπέτειά του, θα είναι ένα οικογενειακό πορτραίτο. Απεικονίζει έναν πατέρα και έναν γιο. Το λιοντάρι της ιστορίας μας, μπορεί να είναι είτε ο γιος που κάποτε έχασε τον πατέρα, είτε ο πατέρας που άφησε πίσω τον γιο. Το πορτραίτο αυτό και οι εξηγήσεις που δεν μας δίνονται, είναι για μένα σημαντικά για την κατανόηση τη ιστορίας.* Σε κάθε περίπτωση, η θύμηση της οικογένειας είναι το μόνο που παίρνει μαζί του. Είναι το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς του.
Το μεγάλο, φοβισμένο λιοντάρι θα συναντηθεί με ανθρώπους και ζώα, θα ρωτήσει που βρίσκουν το κουράγιο τους, πως μπορούν να κάνουν όλα τα θαυμαστά πράγματα που κάνουν, πράγματα που απαιτούν γενναιότητα και θάρρος ή άλλοτε μόνο χαρά και δίψα για ζωή. Θα εγκαταλείψει την μεγάλη πόλη και θα γυρίσει στη ζούγκλα, εκεί που είναι η φυσική του θέση, Θα βρει παλιούς φίλους, που όμως δεν είναι πια ίδιοι, όπως ούτε και εκείνος είναι πια ο βασιλιάς της ή το μικρό λιοντάρι που κάποτε έφυγε από εκεί. Μετά από την επίπονη, αλλά μάταιη περιπλάνηση, θα αφήσει τον εαυτό του να ηττηθεί, να υποταχθεί, να γίνει περίγελος,. Θα αρνηθεί την αγάπη, θα συμβιβαστεί και τελικά θα παραιτηθεί σε μια ζωή χωρίς νόημα. Ώσπου μια μέρα, ένα ξαφνικό γεγονός, θα του χαρίσει το κουράγιο που απεγνωσμένα έψαχνε. Εκεί, την στιγμή που όλα έμοιαζαν οριστικά χαμένα, δεν θα χρειαστεί παρά μια μικρή αφορμή για να βρει τη γενναιότητα, την έμπνευση, το θάρρος, την κυριαρχία που πάντα είχε μέσα του. Να βρει ξανά ένα σκοπό, μεγαλύτερο από την επιβίωση, αντάξιο να αποκαλεί κανείς ζωή.
Το βιβλίο του Αλέξη Κυριτσόπουλου, είναι μια ιστορία φωτός μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Είναι η αχτίδα της ελπίδας, που κυριαρχεί πάνω στον πόνο, την αδικία, την απελπισία. Είναι μια φλόγα μυστική, που ζεσταίνει την ύπαρξη και δίνει ξανά ζωή στα πιο αληθινά κομμάτια του εαυτού μας. Είναι μια νοσταλγική ιστορία. Για εκείνο που υπήρξε, για αυτό που έρχεται και για εκείνο που μπορεί να συμβεί.
Η εικονογράφηση, με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο του Αλέξη Κυριτσόπουλου, συνδυάζει ζωγραφική με νερομπογιές, πενάκι και κολλάζ. Τα χρώματα, άλλοτε θερμά ή ψυχρά, αντανακλούν τις συνθήκες και την ψυχολογία του ήρωα. Κυριαρχεί μια εύθραυστη παιδικότητα στην εικονογράφηση, που χαρίζει στην ιστορία μια αθωότητα λυτρωτική. Ίσως γιατί εκεί, στην αντανάκλαση της ζωής στα μάτια του αθώου παιδιού, εκείνου που βρίσκεται απέναντι και αυτού που κάποτε υπήρξαμε, βρίσκεται η δύναμη που (συγ)κινεί τελικά την ύπαρξη. Μπορείς ίσως να πεις, ότι στο βάθος της τούτη η ιστορία, είναι μια ιστορία πίστης. Μια ιστορία εμπιστοσύνης. Μια παρακαταθήκη...
Συγγραφέας - Εικονογράφος: Αλέξης Κυριτσόπουλος.
Εκδόσεις: Κέδρος
*(Η τυχαία -μάλλον- επιλογή του εξωφύλλου, που δείχνει το λιοντάρι να φανερώνεται δειλά πίσω από την συλλαβή "γιο", συνέβαλε επιπλέον στην δική μου κατανόηση της ιστορίας. Είναι γνωστό άλλωστε, σε κάθε τι βλέπουμε αυτό που θέλουμε, ή αυτό που ψάχνουμε).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου