Σκέψεις αφιερωμένες στην Ελίζα...

Η πιο γλυκιά και η πιο σκληρή στιγμή της ημέρας, είναι όταν βάζω τα παιδιά για ύπνο το βράδυ. Έχοντας διαβάσει όμορφες ιστορίες, έχοντας παίξει, γαργαλώντας και φιλώντας τα... Και έπειτα όταν έχουν πια αποκοιμηθεί που μπαίνω στα δωμάτιά τους να δω αν είναι σκεπασμένα και τα βλέπω να κοιμούνται τόσο γαλήνια, τόσο αθώα…Και είναι όλος ο κόσμος μου εκεί! Πίσω από τα κλειστά τους βλέφαρα, στην ήσυχη ανάσα τους…Σφραγίζω την αγάπη μου με το σημείο του Σταυρού και τα αφήνω τρυφερά να ονειρεύονται.

Όμως μια πικρή αίσθηση κάθε φορά πληγώνει την ψυχή μου. Νιώθω τόσο μικρή, τόσο υποκρίτρια με αυτή την πράξη. Γιατί ναι, μπορεί για μένα ο μικρόκοσμός μου να είναι ολόκληρος ο κόσμος μου και ολόκληρος ο κόσμος μου να είναι εκεί, μέσα στα πολύχρωμα δωμάτια των παιδιών μου, μα μπορεί μια μητέρα στιγμές σαν κι αυτή να μην αναλογιστεί αυτά, τα τόσα άλλα παιδιά που δεν γνωρίζουν χέρια στοργής, αλλά χέρια βίας και απανθρωπιάς.

Κάθε βράδυ με πληγώνει η ίδια σκέψη…κάθε μέρα μια είδηση για κακοποίηση παιδιού, έρχεται να μεγαλώσει αυτή την πληγή. Νομίζω ότι όλες οι γυναίκες από τι στιγμή που γίνονται μητέρες,  νιώθουν όλα τα παιδιά του κόσμου παιδιά τους. Γιατί ξέρουμε πώς είναι να έχεις παιδί: να ακούς το γέλιο του, να παρηγορείς τη θλίψη του και αυτό να σου αφήνεται με τόση εμπιστοσύνη, να είσαι εσύ ο κόσμος του όλος. Είναι η τόση αθωότητα των παιδιών  και είναι τόσο ανυπεράσπιστα, που σε πληγώνει να το συνειδητοποιείς...
Και είναι τόσο μεγάλος ο θυμός όταν κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτή την αθωότητα και την εξάρτηση ενός παιδιού με απάνθρωπους τρόπους. Και θυμώνω…Θυμώνω πολύ! Θυμώνω τόσο που θέλω να ουρλιάξω, κάθε φορά που ακούω μια είδηση για κακοποίηση παιδιών…Θέλω να γίνω λιοντάρι και να κατασπαράξω τους υπαίτιους. Να βγάλω πάνω τους όλα τα πρωτόγονα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης.

Όμως δεν το κάνω. Κλείνω την πόρτα των πολύχρωμων δωματίων των παιδιών μου και πηγαίνω στο κρεβάτι μου. Και θυμώνω. Θυμώνω πολύ με τον εαυτό μου…Θυμώνω που ο θυμός μου αστράφτει σαν φωτοβολίδα και έπειτα σβήνει…Θυμώνω που με πληγώνει σαν καρφί αλλά δεν μου τινάζει την καρδιά στο αέρα…Θυμώνω με μένα και θυμώνω με σένα που νιώθεις το ίδιο, αλλά κλείνεις κι εσύ σαν κι εμένα, την πόρτα, την τηλεόραση, την εφημερίδα, τα μάτια και συνεχίζεις... Και λέω ότι ίσως μπορούμε να κάνουμε κάτι μαζί!
Ίσως αν είμαστε πολλοί που θυμώνουμε και αγαπάμε, ίσως να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα όμορφο σπίτι με πολύχρωμα δωμάτια και στοργικές αγκαλιές για όλα τα παιδιά που το χρειάζονται…Ένα όμορφο σπίτι σαν αυτό του συλλόγου για κακοποιημένα παιδιά ΕΛΙΖΑ (http://www.eliza.org.gr/)
Η Ελίζα, ένα μικρό κορίτσι στην Αμερική που χρόνια πριν, βρήκε φριχτό θάνατο στα χέρια της "μητέρας" και του εραστή της...

Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς, ας βοηθήσουμε αυτούς που μπορούν και προσφέρουν στοργή, αγάπη και καταφύγιο σε πληγωμένα παιδιά . Ας βοηθήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε να μεγαλώσει αυτό το σπίτι, να πληθύνουν  οι αγκαλιές, να ανθίσει ενα χαμόγελο στα χείλη ενός τέτοιου παιδιού...
Νιώθω ότι το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στα παδιά (μας), στο Θεό που μας ευλόγησε να γίνουμε μητέρες...