Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας το βιβλίο, είδα ότι η ιστορία, δεν απέχει πολύ από την απάντηση που της έδωσα. Το δέντρο της ιστορίας μας, δεν πέταξε με τα δικά του φτερά. Πέταξε μεταφορικά. Πέταξε με τα φτερά του μικρού πουλιού που φώλιασε στα κλαδιά του, είδε τον κόσμο με τα δικά του μάτια και άκουσε τις δικές του περιπέτειες. Και ναι, έμαθε όσα ένα δέντρο μόνο του δεν μπορεί να γνωρίσει. Έμαθε πως η αγάπη και η φιλία δεν μετρώνται με την απόσταση ή την εγγύτητα. Έμαθε πόσο όμορφο είναι να έχεις κάποιον να περιμένεις, κάποιον να μοιραστείς τα όνειρά σου.
Μα και το μικρό αποδημητικό πουλί, κόντρα στη φύση του, ρίζωσε με κάποιο τρόπο. Πέρασε ένα ολόκληρο σκληρό χειμώνα στη φιλόξενη αγκαλιά του δέντρου και έμαθε από τη σταθερότητα και την αμετακίνητη αγάπη του, ότι η φιλία και η εμπιστοσύνη δεν εξαρτάται από την ομοιότητα του είδους, αλλά από την ομοιότητα της ψυχής. Έμαθε, ότι ίσως κάποιος που καθόλου δεν σου μοιάζει, να είναι εκεί για σένα, όταν "οι όμοιοι" σου, φεύγουν μακριά.
Τελικά οι δυο φίλοι και μαζί τους κι εμείς, μάθαμε ότι η δύναμη της αγάπης είναι έτοιμη για τα πιο μεγάλα θαύματα, κόντρα σε κάθε νόμο και κάθε δυσκολία.
“Το δέντρο που είχε φτερά” είναι μια πολύ τρυφερή και λυρική ιστορία, που με το αναπάντεχο τέλος της, συγκινεί πραγματικά τους μικρούς, μα νομίζω περισσότερο τους μεγάλους αναγνώστες της.
Συγγραφέας: Δαρλάση Αγγελική
Εικονογράφος: Σαμαρτζή Ίρις
Εκδότης: Παπαδόπουλος
Ηλικίες: Από 8
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου