Το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων.

«Όλα μπορούν να συμβούν κάτω από ένα μεγάλο και παράφορο Ουρανό, γιατί είναι φτιαγμένος ίσα   ίσα για να σκεπάζει ένα μεγάλο και παράφορο κόσμο.» Αυτή η φράση θα μπορούσε να είναι μια πολύ σύντομη, αλλά απολύτως περιεκτική περίληψη αυτού του υπέροχου βιβλίου.
"Το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων", είναι ένα παραμύθι για μεγάλους. Ένα βιβλίο απίστευτα τρυφερό, γλυκά μελαγχολικό και πολύ αληθινό, παρά το «αλλόκοτο» της πλοκής του.
Πρωταγωνιστής ο μικρός Αστρής. Ένα άστρο, που πάνω στα super γρήγορα πατίνια του, κυνηγάει κομήτες,  ονειρεύεται να κάνει το δικό του μεγάλο ταξίδι στη Γη, και να δει από κοντά τη θάλασσα. Ένα αστεράκι διαφορετικό από τα άλλα που αναρωτιέται: "Για πες μου λοιπόν μαμά, ποιανού είναι η θάλασσα; Ψάξε εσύ που μ' αγαπάς, ψάξε στα κουτιά με τα ζωγραφιστά τετράδια και βρες γιατί γίνονται όλα άλλ' αντ’ άλλων, γιατί φεύγουν οι φίλοι μου και μετά τίποτα, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, για πες μου λοιπόν εσύ που ξέρεις και πάντα όλα τα ‘ξερες. Είμαι αρκετός για να μ' αγαπήσουν κάποτε και 'μένα ως την άκρη του ουρανού;"
 Και όλα αυτά μέσα σε ένα ουράνιο σκηνικό με συμπρωταγωνιστές, τον ερωτευμένο Ουρανό, την μελαγχολική Σελήνη, τον χοντρομπαλά Ήλιο, τον σοφό μα παραιτημένο Χειμέριο, φίλο και πνευματικό δάσκαλο του Αστρή  και χιλιάδες μικρά και μεγάλα Άστρα, που συνομιλούν, αγαπούν, σκέφτονται, πονάνε, χαίρονται και αν καμιά φορά χύσουν το γάλα τους κατά λάθος, γεμίζουν τον ουρανό με άσπρους λεκέδες, που εμείς στη Γη τους λέμε σύννεφα.
Ένας ουράνιος κόσμος σε διαρκή, μυστική συνομιλία με τον δικό μας στη Γη, δυο κόσμοι διαφορετικοί, που τους ενώνει ένας ανεκπλήρωτος έρωτας: αυτός του Ουρανού για τη Γη.
Αμέτρητα τα αστέρια που έστειλε ο Ουρανός στη Γη κουβαλώντας ένα κομμάτι απ’ την καρδία του, ένα και μοναδικό το μήνυμα που έστειλε η Γη στον Ουρανό, αυτό που έγινε η αιτία να ξετυλιχτεί το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων: να χάσει η Γη τα χρώματά της, οι άνθρωποι να πάψουν να ονειρεύονται, οι ποιητές να μην μπορούν να γράψουν και οι παραμυθάδες να γίνουν ναυτικοί ή ψαράδες…
Τη ροή της ιστορίας «διακόπτουν» παρενθετικά, σκέψεις, προσωπικές εξομολογήσεις μάλλον, των πρωταγωνιστών του…Τα πιο όμορφα κομμάτια του βιβλίου. Και σίγουρα μια από τις πιο τρυφερές, ερωτικές επιστολές που έχω διαβάσει ποτέ…  Το τελευταίο μήνυμα το Ουρανού προς τη Γη, πριν παραδοθεί στην αιώνια σιωπή του: «...Αόρατα τα χέρια μου και περνάς και περνώντας ανθίζεις - ολόλευκο ανθάκι γιασεμιού, που του γυρίζω απ' την ανάποδη το μίσχο να ρουφήξω μέλι, όπως μου μάθαιναν παλιά οι φίλοι μου στη γειτονιά παίζοντας μήλα κι «αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Μέρα ή νύχτα;» Ονειρεύομαι τη μέρα σου, πώς ξυπνάς κι άραγε πού και λέω, αν η νύχτα σου με περιείχε, θα μ' έβρισκε ο ήλιος ξάγρυπνο, γιατί δε θα το μπορούσα να σε βλέπω να μαζεύεις τα μαλλιά σου πρωί - κι αλήθεια ποιος θα το μπορούσε να σου λέει μιαν ήσυχη «καλημέρα» και να παρακολουθεί τα μάτια σου ν' ανοίγουν, αυτά τα μάτια που, αν δεν ήταν μάτια, θα ήταν δύο παγίδες κυνηγού, να πέφτουν μέσα τα πουλιά και η καρδιά μου…πώς να φαίνεται άραγε στους άλλους ένας ερωτευμένος, πώς να μοιάζει κάποιος που βλέπει μόνο το περίγραμμα σου, όπως σχηματίζεται από κάθε σκιά άλλου, πώς να δείχνει κάποιος που ακούει καλά το «ρο» όπως το προφέρεις, αγγίζοντας τα σύμφωνα και τα στρογγυλά φωνήεντα των χειλιών σου..»
Ένα εξαίσιο βιβλίο!

Συγγραφέας: Μυρτώ Κοντοβά
Εκδόσεις: Λιβάνη


Σχόλια

  1. Καλησπέρα σας. Υπάρχει κάποιος που έχει αυτό το βιβλίο να το φωτοτυπησουμε Γιατί δεν μπορώ να το βρω πουθενα; Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου