"Βούλωστο", "θα φας ξύλο", "θα σε φάει ο λύκος"...

"Βούλωστο", "θα φας ξύλο", "θα σε φάει ο λύκος"... Ας είμαστε ειλικρινείς: ποιος απο εμάς δεν έχει πεί κάποια στιγμή πάνω στα νεύρα του, μια από αυτές τις φράσεις ...Ε, νομίζω ότι διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, την επόμενη φορά που θα νιώσουμε την ακατανίκητη επιθυμία να τις ξεστομίσουμε, θα το σκεφτούμε δυο φορές.   Ένα εξαιρετικό βιβλίο που μιλά για τα παιδιά, αλλά έχει ως στόχο τους γονείς. Ένα βιβλίο που σχηματοποιεί με τον πιο ουσιαστικό τρόπο, ό,τι τα απερίσκεπτα πολλές φορές λόγια μας, προκαλούν στις παιδικές ψυχές. Αξίζει να το διαβάσετε...

Έτσι περιγράφει ο συγγραφέας Δημήτρης Γαλάνης το βιβλίο του «Τα παιδιά είναι…»
«…Κάτσε ήσυχα γιατί θα σε κλείσω στην τουαλέτα !
Μα είναι δυνατόν ; σκέφτηκα...Η αλήθεια είναι  ότι το συγκεκριμένο σπίτι είχε πάνω από δύο τουαλέτες, αλλά δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο λόγος. Το παιδί κοίταξε τη μητέρα του  και συνέχισε να κάνει φασαρία . Αισθάνθηκα άσχημα . Στη διαδρομή για το σπίτι μου , θυμήθηκα κάτι ανάλογο που είχα πει στην αγαπημένη μου κόρη, όταν ήμουν κι εγώ θυμωμένος : Σκάσε! Μήπως στην αγανακτισμένη μητέρα είδα τον εαυτό μου, κι αυτό αφύπνισε το γονικό μου ένστικτο ;
Φαντάστηκα το κοριτσάκι μου σαν ένα εύθραυστο μπαλόνι που ήθελε να πετάξει ψηλά . Αλλά εγώ είχα τη προσοχή μου αλλού, κι απλώς το κρατούσα από το σχοινάκι που ήταν δεμένο. Και μ΄ενοχλούσε, όταν ένιωθα να μου τραβά το χέρι ...Η στιγμιαία αυτή αναλαμπή, όπως είναι φυσικό, μου δημιούργησε στην αρχή τύψεις. Μετά κατάλαβα... Κι από εκείνο το απόγευμα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ν΄αποφύγω την εύκολη απάντηση τη δύσκολη στιγμή , όταν θα νιώσω ξανά το σχοινάκι να με τραβά...
Και πράγματι δεν το έχω ξαναπεί .
Άρχισα, όμως , να καταγράφω άλλες τέτοιες  «φοβέρες » κι «απειλές» που άκουγα γύρω μου . Αυτές που λέμε στα παιδιά οι μεγάλοι - ίσως και καθημερινά - χωρίς να τις εννοούμε  αλλά και χωρίς να τις σκεφτόμαστε. Λόγια που φοβίζουν , τραυματίζουν , πληγώνουν , που φρενάρουν τις προσπάθειές τους, που κλέβουν τη σιγουριά που χρειάζονται.
Υπερβολές ; Για κάποιους, ίσως. Για μένα , όχι.
Γι΄αυτό μου γεννήθηκε η επιθυμία να μοιραστώ τις σκέψεις μου με άλλους γονείς κι όσους κι όσες είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δίπλα τους όταν μεγαλώνουν. Και μ΄όλο τον κόσμο που νοιάζεται για τα παιδιά.
Οι σκέψεις έγιναν αφίσες για την «Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού» στις 20 Νοεμβρίου 2009 και επιλέχτηκαν από τον συνήγορο του παιδιού ως αφίσες για ειδική χρήση για την παγκόσμια ήμερα κατά της κακοποίησης των παιδιών . Παράλληλα με την κατάλληλη προσαρμογή και την προσθήκη χρώματος έγιναν βιβλιαράκι με τον τίτλο "Τα παιδιά είναι"  που κυκλοφορεί  από τις εκδόσεις Ηλίβατον .»