Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αγαπημένα παιδικά βιβλία...

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Η ευχή μου για τη Νέα Χρονιά!

Δεκεμβρίου 30, 2011

Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

photo from: paulacoatesblog.blogspot.com

Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Που πηγαίνουμε όταν εξαφανιζόμαστε;

Στο βιβλίο του "Η ανέλπιστη", ο Christian Bobin, γράφει: " Είμαι ζωντανός σημαίνει με βλέπουν, εισέρχομαι στο φως ενός βλέμματος πλήρους αγάπης". H συγγραφέας του βιβλίου "Που πηγαίνουμε όταν εξαφανιζόμαστε; μας λέει το ίδιο από την ανάποδη: "Για να εξαφανιστεί κάτι, πρέπει πρώτα κάποιος να το έχει δει κι ύστερα να καταλάβει ότι λείπει. Για να εξαφανιστεί ένα πράγμα, χρειάζονται πάντα δύο". Το "δύο", μοιάζει να είναι ο μαγικός αριθμός της ύπαρξης. Είναι το βλέμμα του ενός στον άλλο, είναι το βλέμμα μας πάνω στα πράγματα, που κινητοποιεί τη δράση. Ποιοι είμαστε όταν δεν μας κοιτούν; Ποιοι γινόμαστε όταν έχουμε τα βλέμματα επάνω μας; Αν κάτι δεν το βλέπουμε, σημαίνει ότι δεν υπάρχει; Τι γίνεται με εκείνα που χάνονται, μόνο για να ξαναβρεθούν αργότερα, με την ίδια ή με άλλη μορφή; Κι αν επιστρέψουν, θα τα αναγνωρίσουμε; Εκείνα θα αναγνωρίσουν εμάς; Πόσο σίγουροι είμαστε ότι είναι τα πράγματα μας κρύβονται και όχι εμείς από αυτά; Μπορείς ...

Δραστηριότητες για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Ένα υπέροχο ποίημα της Θέτη Χορτιάτη από τη συλλογή "Γέλια και τραγούδια" για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, μια ζωγραφιά και οι σελιδοδείκτες που χάρισα στα παιδιά στη δικής μας λέσχη ανάγνωσης την Κυριακή που πέρασε. Τα παιδιά έφεραν μαζί τους τα αγαπημένα τους βιβλία, ενώ διαβάσαμε μαζί το "Βιβλίο που πετάει", μιλώντας για τα ταξίδια που μπορούμε να κάνουμε με το μυαλό μας μέσα από τις μαγικές ιστορίες των βιβλίων. "Μελετήσαμε" την περσινή αφίσα του Δικτύου για τα διακαιώματα του Παιδιού και ανακαλύψαμε πως όλες μας οι αισθήσεις μπορούν να συμμετέχουν στο διάβασμα ενός βιβλίου. Τα μοιραζόμαστε!

Όταν έφυγαν τ' αγάλματα.

Νομίζω πως η λογοτεχνία μας απέκτησε ένα νέο, κλασσικό έργο. Είναι η ίδια η ιστορία, είναι ο τρόπος που η συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση την προσεγγίζει, είναι η τέχνη του λόγου της, είναι όλα που συνηγορούν να θεωρηθεί το έργο της κλασσικό. Το "Όταν έφυγαν τ' αγάλματα" πραγματεύεται την ιστορία απόκρυψης των εκθεμάτων του Αρχαιολογικού μουσείου της Αθήνας, λίγο πριν και λίγο μετά την εμπλοκή της χώρας μας στο Β' παγκόσμιο πόλεμο. Μια ιστορία εν πολλοίς άγνωστη στο ευρύ κοινό. Μια αληθινή, συναρπαστική ιστορία, που ντύθηκε τις λέξεις και τη ζεστασιά της πένας της Αγγελικής Δαρλάση. Η συγγραφέας, πέρα από το να μας διηγηθεί και να εγγράψει πια στη συλλογική μας μνήμη το γεγονός αυτό καθ' αυτό, πέρα από το να ανασυνθέσει με ένα τρόπο ανθρωποκεντρικό, το χρονικό της περιόδου της Κατοχής, καταφέρνει να μας προβληματίσει μέσα από μία σειρά δίπολων, που είναι παρούσα σε ολόκληρο το έργο. Το δίπολο άρτιος - ελλιπής, πολιτισμός - βαρβαρότητα, μνήμη - λήθη, ελευθερ...

Δευτέρα παρουσία

Το μυθιστόρημα της Τζούλιας Γκανάσου, είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και σε άλλες εμπόλεμες ζώνες. Άλλωστε λίγο ή πολύ ο πόλεμος έχει παντού την ίδια μορφή και την ίδια μοίρα επιφυλάσσει σε εκείνους που τον υφίστανται. Το μόνο ίσως που έχει αλλάξει με τα χρόνια, με τα χιλιάδες χρόνια που ο άνθρωπος προσπαθεί με τη βία να επεκτείνει τα εδάφη, τη δύναμη, τον πλούτο και την κυριαρχία του, είναι ότι έχει εφεύρει νέους, περισσότερο "πολιτισμένους" τρόπους να το επιτύχει. Η συγγραφέας παίζει με, αλλά και εμπαίζει την έννοια του "πολιτισμένου" πολέμου. Γιατί είναι στ' αλήθεια αδιανόητο να μπαίνει αυτό το επίθετο μπροστά από το ουσιαστικό πόλεμος. Εκτός και αν με το "πολιτισμένος", εννοούμε, πιο γρήγορο, πιο ακριβή, πιο μυστικό, πιο άμεσο, πιο σιωπηλό, τρόπο να εξοντώνουμε τον εχθρό, τον άμαχο, τον αδύναμο, τον απροστάτευτο. Η ιστορία που μας διηγείται, είναι μια σκληρή ιστορία. Από αυτές...

Το μεταξένιο

Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το Μεταξένιο, λίγους μήνες πριν, έχουν γραφεί και ειπωθεί τόσα όμορφα, και τρυφερά λόγια για το βιβλίο του Κ. Χαρίτου, που ένιωθα ότι δεν είχα κάτι να προσθέσω σε αυτή την συλλογή δικαιολογημένων επαίνων από αναγνώστες και κριτικούς, σε αυτή την ειλικρινή κατάθεση συναισθημάτων, που γεννά η ιστορία του σε κάθε έναν που την διαβάζει. Mε είχαν απόλυτα καλύψει οι προλαλήσαντες. Χθες όμως, ακούγοντας -για πολλοστή φορά- στο ραδιόφωνο το τραγούδι "Το μπάλωμα" των Καραμουρατίδη - Ευαγγελάτου, για πρώτη φορά αυθόρμητα η σκέψη μου πέταξε στο Μεταξένιο. Ένας ραφτάκος κι εδώ. Μα από την ανάποδη. Ένας ραφτάκος που δεν μπαλώνει. Ένας ραφτάκος που ξηλώνει. Ένας ραφτάκος που και σε αυτή την ιστορία, όπως και στην ιστορία του Κ. Χαρίτου αποκαθιστά, επαναφέρει το πρόσωπο στην ολοκληρία του μέσα από την αλλαγή. Και σκέφτομαι πως καμιά φορά, η αγάπη δεν έρχεται μόνο σαν χάδι βαμβακερό να επουλώσει τις πληγές, να κλείσει τις τρύπες που ο κόσμος και ο καιρός ανοί...

Aγάπη μόνο χρειαζόμαστε κι ένα πολύ μαλακό μαξιλάρι

Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή που μοιραζόμαστε με τους αγαπημένους μας, αληθινά πολύτιμη; Ποιο είναι το συστατικό που σαν μυστική κόλλα, κρατά τα θεμέλια της ζωής μας και την κάνει ανθεκτική σε ό,τι μπορεί να είναι δυσάρεστα απρόβλεπτο; Τι μένει όταν ίσως όλα χαθούν; Υπάρχει κάτι που να δίνει νόημα σε ό,τι υλικό μπορεί να φτιάχνει τη ζωή μας, όταν το πιο πολύτιμο λείπει; Ο συγγραφέας μας δίνει την απάντηση ήδη από τον τίτλο. Ήδη από τις πρώτες σελίδες: αγάπη μόνο χρειαζόμαστε! Μοιάζει να είναι χωρίς νόημα, να διαβάσει κανείς την υπόλοιπη ιστορία, όμως ο κυκλικός τρόπος που την έχει δομήσει, καθιστά πολύ ουσιαστικό να παρακολουθήσουμε την περιπέτεια των ηρώων μας: του μικρούλη και του μπαμπά του. Γιατί ναι, μπορεί όλοι να συμφωνούμε ότι η αγάπη είναι το σημαντικότερο θεμέλιο της ζωής, το "ουκ άνευ", αλλά και η στέγη και η τροφή και η υγιεινή και οι μικρές, περιττές ίσως απολαύσεις, κάνουν την καθημερινή μας ζωή περισσότερο υποφερτή, τη χρωματίζουν και κυρίως την προστα...

Πώς είναι ο κόσμος

"Πώς είναι ο κόσμος;" αναρωτιέται το μικρό παιδί της ιστορίας. Πριν σπεύσουμε να απαντήσουμε όμως, ας κάνουμε μια παύση και ας συλλογιστούμε το εξής απλό, αλλά όχι και κατ' ανάγκη αυτονόητο: η απάντηση εξαρτάται πάντα από το ΠΟΙΟΝ ρωτάς! Ακολουθώντας ένα μοτίβο που συναντάται συχνά σε ιστορίες για παιδιά, αυτό της απεύθυνσης της ίδιας ερώτησης σε πολλούς και διαφορετικούς παραλήπτες, συγγραφέας και εικονογράφος, φτιάχνουν μια σπονδυλωτή ιστορία για το πως μοιάζει ο κόσμος και αφήνουν το παιδί-αναγνώστη, να εξερευνήσει την έννοια, από πολλές, διαφορετικές πλευρές. Αυτό φυσικά είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου: ανοίγει το νου και βαπτίζει το βλέμμα μας στη ματιά του άλλου. Μας επιτρέπει να απεκδυθούμε τις όποιες βεβαιότητες μας και να δούμε με νέα μάτια τον κόσμο γύρω μας. Να μπούμε στα παπούτσια του άλλου και να περπατήσουμε τον δικό του δρόμο. Να πάψουμε, για λίγο έστω, να βλέπουμε τον κόσμο όπως εμείς είμαστε. Με μια αιθέρια ποιητικότητα,...

Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου

<< Έναν χρόνο πριν τον θάνατο της Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου, γεννήθηκε στο Άμερστ της Μασαχουσέτης η Έμιλι Ντίκινσον, η ποιήτρια που ταύτισε τη διανοητική ζωή με την ακραία ιδιωτικότητα. Αν η δική της απομόνωση ήταν εθελούσια, το έργο της, όπως και της Μουτζάν, ήταν "το γράμμα της προς τον κόσμο". " Ο ποιητής ανάβει το φως κι ο ίδιος το σβήνει. Όμως το φως μένει άσβεστο", έγραψε η Ντίκινσον. Ο θάνατος μπορεί να ήρθε πρόωρα για την Ελισάβετ, η ίδια όμως είχε προλάβει ν' ανάψει το φως.>> (από την εισαγωγή της Κατερίνας Σχινά στο βιβλίο, εκδόσεις Μεταίχμιο). Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Μια φωτισμένη Ελληνίδα, μια γενναία γυναίκα, ένας προοδευτικός άνθρωπος, μια ύπαρξη που τη συνέθλιψε η πατριαρχία, μα που κατάφερε τελικά, έστω και εκ των υστέρων, να αφήσει στο σημάδι της στην εποχή της και να γίνει φωτεινό παράδειγμα γυναικείας χειραφέτησης μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Περισσότερα για τη ζωή το έργ...

Ο Σχοινοβάτης

Τι συμβαίνει όταν χάνεις αυτό που σε κάνει ξεχωριστό; Τι κάνεις όταν αδυνατείς πια να κάνεις αυτό που περισσότερο αγαπάς; Ο Σχοινοβάτης της Federica Ortolan είναι μια ιστορία απώλειας. Γιατί απώλεια δεν είναι μόνο να χάνεις κάποιον που αγαπάς πολύ, μα και να χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που ένιωθες ότι περισσότερο από όλα σε κάνει αυτό που είσαι. Ο Σχοινοβάτης της ιστορίας μας, είναι ένας εκπληκτικός ακροβάτης. Ακροβατεί με μοναδική επιδεξιότητα και χάρη, δίνοντας παραστάσεις από τόπο σε τόπο. Ακροβατεί με τη φυσικότητα πουλιού και ταλαντεύεται στον αέρα όπως τα κλαδιά στον άνεμο. Δεν είναι ένας συνηθισμένος ακροβάτης. Ο δικός μας ακροβάτης σχοινοβατεί κάθε φορά πάνω σε μια τρίχα από τα δικά του μαλλιά, από τα πιο μακριά μαλλιά του κόσμου. Σε κάθε του παράσταση κόβει μια τρίχα από τα μεταξένια του μαλλιά, τη δένει στο σημείο που με φροντίδα και προσοχή επιλέγει και είναι έτσι σαν σε κάθε παράσταση να δίνει στο κοινό ένα κομμάτι από τον εαυτό του. Είναι κάποιος που μοιράζεται ...

Περιμένοντας τα Χριστούγεννα...

Περιμένοντας να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα, ας θυμηθούμε ότι το τιμώμενο πρόσωπο είναι ο Χριστός. Αυτός είναι στο κέντρο της γιορτής και η γιορτή γίνεται στο σπίτι του, που είναι η Εκκλησία. Θα πρέπει να βλέπουμε με μεγάλη επιφύλαξη, όλα όσα γίνονται για Εκείνον, ή στο όνομά Του, αλλά χωρίς Εκείνον τελικά. Και μπορεί, όπως πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί, ο καπιταλισμός να έκλεψε - ίσως ανεπιστρεπτί- τα Χριστούγεννα από τον Χριστιανισμό, αλλά αν ο καθένας στην οικογένειά του θυμάται και τιμά Εκείνον που έγινε δώρο για όλους, αντιστέκεται σε αυτό το ρεύμα που τείνει να μετατρέψει τα Χριστούγεννα, την Ενανθρώπιση δηλαδή Εκείνου που έτμησε την ιστορία στα δύο , σε Δωρούγεννα, όπως πολύ σοφά έλεγε ένας παππούλης μας παλιότερα. Και ναι, ο Θεός είναι εκείνος που πρώτος μας έδωσε ως δώρο τον εαυτό του, τυλιγμένο στην πιο απροσδόκητη "συσκευασία", εκείνη ενός ευάλωτου, ανυπεράσπιστου μωρού, όμως τι σχέση έχει αυτό το δώρο, με όλα αυτά τα εμπορεύματα για τα οποία ξοδεύουμε και οι φιέστ...

Από το Blogger