Οι τάφοι ενός ερωτευμένου ζευγαριού:
μιας καθολικής γυναίκας και του Προτεστάντη συζύγου της στην Ολλανδία του 1888.
Ο τάφος του J.W.C. van Gorcum και της Van Aefferden.
στο Roermond της Ολλανδίας.
Την εποχή εκείνη υπήρχαν ξεχωριστά νεκροταφεία για τα διαφορετικά χριστιανικά δόγματα.
Οι δύο σύζυγοι θάφτηκαν ο ένας εντός και ο άλλος εκτός του νεκροταφείου
με τα δυο τους χέρια ενωμένα. Ούτε ο θάνατος κατάφερε να τους χωρίσει...
Οι στίχοι μου, θυμίαμα στη μνήμη τους.
Μη φοβάσαι, θα σε κρατώ...
Έχει παγωνιά τις νύχτες έξω από την αγκαλιά σου.
Οι ριπές του ανέμου διαπερνούν την πέτρινη σιωπή και φτάνουν μέχρι το κόκαλο της μνήμης.
Μη λυπάσαι, θα σε κρατώ...
Αγαπούσα τη νύχτα!
Όταν ψηλαφητά άγγιζα τα χείλη και τα στιλπνά μαλλιά σου.
Τώρα η νύχτα είναι μόνο σκοτάδι.
Μην κλαις, θα σε κρατώ...
Που να τελειώνει o τοίχος;
Κάπου θα πρέπει να τελειώνει.
Και τα χείλη, κάποτε θα πρέπει να σμίγουν σ΄ένα ακατάλυτο φιλί.
Μην νομίσεις, δεν είναι ο τοίχος που με θυμώνει.
Είναι που δεν μπορώ να μοιραστώ τη θέα των ματιών σου.
Κι αυτή η βροχή...
Κάποτε η επιθυμία μου να αναστηθώ δίπλα σου
θα ξεχειλίσει τόσο, που θα παρασύρει στο διάβα της όλα τα πέτρινα εμπόδια που μας χωρίζουν.
Πέτρινοι τοίχοι, πέτρινα λόγια, πέτρινες καρδιές, όλα κάποτε θα εκβάλουν στη θάλασσα του έρωτά μας.
Αλλά εσύ μην τρομάξεις. Θα σε κρατώ!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου