Το παλιόπαιδο.

"Αυτή είναι η ιστορία ενός παιδιού συνηθισμένου σαν όλα τα παιδιά. Ενός παιδιού ξεχωριστού, όπως ξεχωριστό είναι κάθε παιδί."
Έτσι ξεκινάει " Το παλιόπαιδο" της Αγγελικής Δαρλάση. Η συγγραφέας μας περιγράφει σχεδόν ζωγραφικά το μικρό παιδί, με το κατάμαυρο σγουρό σύννεφο που είχε για μαλλιά και τα δύο κάρβουνα για μάτια. Μας μιλά για την οικογένεια του που βρίσκεται χτυπημένη από την ανεργία και την αρρώστια. Μας μιλά για την ανέχεια που στάθηκε αιτία να του κολλήσει αυτό το παρατσούκλι. Επειδή κάποτε έκλεψε ένα ψωμί γιατί πεινούσε... ένα ζευγάρι κάλτσες γιατί κρύωνε. Εύκολα που δίνουμε ταμπέλες στους  άλλους ανθρώπους! Και μοιραία γινόμαστε ηθικοί αυτουργοί της πραγμάτωσης αυτού που η ταμπέλα προσδίδει στο πρόσωπο.
Ο Φέλιξ, αυτό είναι το όνομα του μικρού αγοριού, δεν ήταν παλιόπαιδο. Ήταν ένα φτωχό, διψασμένο για αγάπη και αποδοχή αγόρι. Κινδύνευσε όμως να γίνει αυτό που οι άλλοι πίστευαν για εκείνον. Κινδύνευσε να πιστέψει και ο ίδιος την εικόνα που έφτιαξαν για αυτόν. Κινδύνευσε να χάσει για πάντα την παιδικότητα και τον εαυτό του.
Και θέλει πολύ θάρρος, να σπάσεις το είδωλο στον καθρέφτη και να αντικρίσεις τον εαυτό σου, όπως πραγματικά είναι. Και ακόμα μεγαλύτερο θάρρος να αντιγυρίσεις την εικόνα αυτή στους άλλους και να τους πείσεις να δουν το αληθινό σου πρόσωπο. Μερικές φορές χρειάζεται και τύχη. Και ένα "όπλο". Ένα όπλο που δεν σκοτώνει ανθρώπους, αλλά την μοίρα που εκείνοι προσπαθούν να προδιαγράψουν για σένα.
Ο Φέλιξ στάθηκε τυχερός. Συνάντησε στο δρόμο του εκείνον που του έδωσε το "όπλο" να αλλάξει τη ζωή και τη μοίρα του. Εκείνον που του χάρισε ένα βιολί. Που τον έκανε μέλος μιας ορχήστρας. Που το έδωσε μια ταυτότητα, ένα όραμα, που τον βοήθησε να γίνει κάποιος και να γίνει ευτυχισμένος.
Συγγραφέας και εικονογράφος συνεργάζονται αρμονικά σε ένα κείμενο και μια εικονογράφηση, λιτή, αλλά βαθιά ποιητική. Η εικονογράφηση ακολουθεί τη φόρμα του κειμένου, σκιαγραφεί, φωτίζει, υπονοεί. Η εικονογράφος ακολουθεί τη συγγραφέα και τον ήρωα της στην ονειροπόληση, την αγωνία, το φόβο, τη χαρά. Η ποιητικότητα του κειμένου δημιουργεί μια μουσική εντύπωση και οι κόκκινες νότες, πλημμυρίζουν το χαρτί και τον ουρανό του ήρωα, που δεν έπαψε να κοιτά ψηλά με την καρδιά του ανοιχτή.
Η ιστορία του Φέλιξ είναι βγαλμένη απο την ιστορία εκατοντάδων παιδιών που έγιναν μέλη της El Sistema, της ορχήστρας που άλλαξε τη ζωή πολλών φτωχών παιδιών στη Βενεζουέλα και απο εκεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι λίγες μόνο νότες και αγάπη φτάνουν για να βλαστήσει στις καρδιές των παιδών η καλοσύνη και η δίψα για δημιουργία. Λίγη άγάπη και ένα βιολί μπορούν να αλλάξουν την μοίρα των ανθρώπων και γιατί όχι του κόσμου. 

Συγγραφέας: Αγγελική Δαρλάση
Εικονογράφος: Ίρις Σαμαρτζή
Εκδόσεις: Πατάκη







Σχόλια