To δικό τους ταξίδι.

Δυο αδέλφια. Ο Κοσμάς και η Λουκία.
Μια οικογένεια. Ο μπαμπάς, η μαμά, η γιαγιά και ο παππούς.
Ο παππούς που κλαίει σιγανά.
Ο παππούς που φωνάζει τη γιαγιά με άλλο όνομα.
Ο παππούς που δεν διαβάζει πια παραμύθια στα εγγόνια του, δεν χορεύει, δεν τραγουδά.
Ο παππούς που ζωγραφίζει τον καναπέ με τους μαρκαδόρος του Κοσμά.
Ο παππούς που μια μέρα "έφυγε".
Για ένα ταξίδι που ο καθένας κάνει μόνον, χωρίς χάρτες και αποσκευές.
Η γιαγιά που κλαίει.
Η μαμά που προσπαθεί να εξηγήσει.
Τα δυο παιδιά που ρωτάνε, Θα ξαναβρεθούμε με τον παππούλη όμως, ε;

Μια ιστορία βαθιά συγκινητική, χωρίς ψεύτικους συναισθηματισμούς. Με την αλήθεια, τον πόνο, και την απορία μπροστά στο θάνατο, μέσα από την καθαρή ματιά των παιδιών.
"Μια ιστορία για τη δύναμη της μνήμης, για όσους μας ακολουθούν στα όνειρά μας, για το χρόνο που τρέχοντας σκοντάφτει σε αγαπημένες στιγμές".
Μια ιστορία που αν και πραγματεύεται το δύσκολο θέμα της απώλειας αγαπημένων προσώπων, σε αφήνει με μια γλύκα στην ψυχή. Μια γλύκα για την στοργή με την οποία η οικογένεια περιβάλλει τα μέλη της, μια γλύκα για την αγάπη που μοιράζονται, που κάνει ακόμα και την έλευση του θανάτου πιο απαλή.

Μια υπέροχη εικονογράφηση από τη Μαριλένα Μελισσηνού, η οποία με ευαισθησία, και ειλικρίνεια  καταφέρνει να αποδώσει το συναισθηματικό βάθος του κειμένου. Πάνω στο ουδέτερο χρωματικά φόντο καταφέρνει με έντονα χρώματα και καθαρές φιγούρες, να περιγράψει την απορία, την αγωνία, την ελπίδα των δυο παιδιών, με τον ίδιο τρόπο που οι αναμνήσεις δίνουν χρώμα και άρωμα στην άχρωμη και άοσμη έννοια του χρόνου. Με τον τρόπο που μετατρέπουν οι αναμνήσεις τον απρόσωπο χρόνο, σε προσωπική ζωή.
Μια ιστορία για τη μνήμη, αυτό το μοναδικό δώρο του Θεού στον άνθρωπο και για τον τρόπο που που μας επιστρέφει νοσταλγικά θύμησες, λόγια, μελωδίες και χαμόγελα.
Για τη μνήμη που μπορεί και ανοίγει τα μάτια της ψυχής να αναζητούν και να βρίσκουν μετασχηματισμένο ό,τι χάθηκε, εκείνον που έφυγε. Για τη μνήμη που αναζητά και βρίσκει δυο χέρια δυνατά στα απλωμένα κλαδιά του δέντρου, κι ένα πρόσωπο ολόφωτο και χαμογελαστό, στον νυχτερινό ουρανό.
Η ιστορία της Αργυρώς Πιπίνη, δίνει εντέλει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, αφού η μνήμη γίνεται πάντα ο αόρατος μίτος που δένει εκείνους που μένουν, με εκείνους που ξεκινούν να κάνουν το δικό τους ταξίδι.

Συγγραφέας: Αργυρώ Πιπίνη
Εικονογράφος Μαριλένα Μελισσηνού
Εκδόσεις: Καλειδοσκόπιο