Αγαπώ
όλα τα βιβλία που μοιράζομαι μέσα από
αυτό το blog.
Eχω
όμως και μια ειδική κατηγορία αυτή που
λέω "Πολυαγαπημένα" βιβλία. "Η
Ορτανσία φυλάει τα μυστικά", είναι
ένα από αυτά. Πόσο όμορφο, πόσο καλογραμμένο,
πόσο τρυφερό, πόσο μελένιο είναι τούτο
το βιβλίο. Ίδιο με τις τούρτες, τις τάρτες
και τα γλυκά του κουταλιού της Κας
Αριάδνης. Και πόσο νιώθεις ένα τσίμπημα
στην καρδιά σαν το διαβάζεις. Ίδιο με
το τσίμπημα που νιώθει η Κα Αριάδνη, που
είναι ένας άνθρωπος μόνος , μόνη ανήμερα
Χριστούγεννα η Κα Αριάδνη, η δασκάλα,
που κάποτε είχε του κόσμου τα παιδιά
και τώρα δεν έχει τίποτα, έχει μόνο την
Ορτανσία, τη γάτα της, ευτυχώς που έχει
την Ορτανσία, έχει και τα βιβλία της με
τα παραμύθια και τις πολύχρωμες ζωγραφιές
τους, αυτά έχει η Κα Αριάδνη, όπως οι
άλλοι έχουν παιδιά και εγγόνια. Και
είναι ευτυχισμένη η Κα Αριάδνη, αγαπά
τη μοναξιά, τα βιβλία και την Ορτανσία
τη γάτα της που φυλά το μυστικό της, πως
η Κα Αριάδνη μπορεί σπάνια, πολύ σπάνια
να φάει μια ολόκληρη πιατέλα με
Χριστουγεννιάτικα γλυκά, και ντρέπεται
η ντροπαλή Κα Αριάδνη, ντρέπεται που
της χτυπά την πόρτα η Φερστέ, που μένει
στο υπόγειο, η Φερστέ με τα δυο αστεράκια
για μάτια και είναι με την ρόμπα της Kα Αριάδνη ανήμερα
Χριστούεγννα.
Και
εκεί, πάνω σε ένα Χριστουγεννιάτικο
τραπέζι, στρωμένο με πίτες, και γλυκά,
ψωμί ζαχαρωμένο και μοσχομυριστό νερό,
ανάμεσα σε γατίσια γουργουρίσματα, λόγια
διστακτικά, χαμόγελα και μάτια που
μιλούν την ίδια γλώσσα, ιστορίες και
παροιμίες δυο λαών, συμβαίνει το θαύμα.
Το θαύμα της ανθρώπινης φιλίας. Εκεί ζυμώνεται
η εμπιστοσύνη, εκεί φουσκώνει η αγάπη,
εκεί γεννιέται η κατανόηση. Και γίνεται
άσυλο το σπίτι της Κας Αριάδνης, για
εκείνους που ζητούν άσυλο σε μια χώρα
ξένη, που τώρα δεν είναι πια τόσο ξένη,
γιατί οι ξένοι έχουν την Κα Αριάδνη και
η Κα Αριάδνη δεν είναι πια ένας άνθρωπος
μόνος, έχει καλεσμένους, τους ανθρώπους
με τα φωτεινά μάτια και τα ευγενικά
χαμόγελα. Έχει φίλους. Και δεν έχει πια
ένα τσίμπημα στην καρδιά η Κα Αριάδνη,
έχει φίλους, μπορεί να μοιράσει και να
μοιραστεί, να ακούσει και να ακουστεί,
να διδάξει και να διδαχθεί, να χορέψει
κάτω από τα αμέτρητα φωτάκια των δέντρων,
και να ενώσει το χτύπο της καρδιάς της
με τους δικούς τους χτύπους...γιατί
κάποτε τα όνειρα γίνονται αλήθεια...όπως
στα παραμύθια.
Ένα
δικαίως βραβευμένο βιβλίο, μια ιστορία
βαθιά ανθρώπινη, λόγος που ρέει και
γεννά έντονα συναισθήματα, χωρίς ποτέ
να γίνεται γλυκερός ή μελοδραματικός,
μια ιστορία για τη μοναξιά, για τη ξενιτιά από την πατρίδα, αλλά και τους ανθρώπους που κατοικούν δίπλα μας, μια ιστορία για την αξία της φιλίας και
την ανάγκη της συνύπαρξης, μια ιστορία για την απώλεια, την προσφυγιά, γραμμένο
χρόνια πριν η προσφυγιά μπει στη ζωή
μας, με τον τρόπο που σήμερα τη γνωρίζουμε.
Μια ιστορία για την ευγένεια της ψυχής,
τα μυστικά που κάνουν τις καρδιές να
φουσκώνουν, τα μυστικά που αδημονούν να μοιραστούν!
Ένα μικρό δείγμα γραφής:
"Δεν
ξέρει τι να πει η κυρία Αριάδνη, είναι
συγκινημένη, ποτέ δεν φανταζόταν ότι
και οι δάσκαλοι γίνονται πρόσφυγες και
ζητούν άσυλο. Νόμιζε ότι οι δάσκαλοι
είναι παντού το άσυλο, είναι οι ίδιοι
άσυλο για τα μικρά παιδιά, προστατεύουν
τα μικρά παιδιά απ΄αυτούς που δεν
τ' αφήνουν να πάνε στο σχολείο, όπως έγινε
με την Φερστέ.Πως γίνεται ο πατέρας της
Φερστέ να είναι δάσκαλος και η Φερστέ
να μην μπορεί να πάει σχολείο;
Tα'
χει χαμένα η κυρία Αριάδνη (...)"
Συγγραφέας: Χριστίνα Φραγκεσκάκη
Εικονογράφος: Ντανιέλα Σταματιάδη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου