Παπούτσια με φτερά

Ένα βιβλίο με κανονικούς ανθρώπους που επιμένουν να ονειρεύονται...να ψαρεύουν, να γράφουν ποιήματα στα κρυφά, να θυμούνται, να πονούν, να είναι ελεύθεροι, να αγαπούν, να βοηθούν, να αγωνίζονται, να πετούν...

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, άνθρωποι μια γειτονιάς από αυτές που χάνονται, άνθρωποι διαφορετικοί, μοναχικοί, περήφανοι, δημιουργικοί, γεμάτοι όνειρα, και λέξεις και μουσικές και εικόνες που γεφυρώνουν τις διαφορές, γλυκαίνουν τη φτώχεια, απαλύνουν τον πόνο.

Άνθρωποι διαφορετικοί κατοικούν τις σελίδες του βιβλίου. Άνθρωποι που τους ενώνει η ανθρωπιά τους. Η ζεστασιά της φροντίδας του ενός για τον άλλο. Άνθρωποι που στηρίζονται σε ανθρώπους. Και γι' αυτό δυνατοί.  Άνθρωποι με ρίζες γερές στη μνήμη, και γι' αυτό ανίκητοι.

Η Μαρία Παπαγιάννη χτίζει μαι ιστορία μέσα σε μια άλλη ιστορία. Δυο παράλληλοι κόσμοι με συνδετικό κρίκο ένα μικρό κορίτσι. Τη Ρόζα. Τη Ρόζα που ζει με τον ψαρά μπαμπά της σε ένα μικρό υπόγειο, στο βασίλειο των γατών. Τη Ρόζα που αγαπά τις γάτες , τα κατοικίδια αηδόνια, τον Χασίμ, και ζωγραφίζει μαγικά σπιρτόκουτα στον τοίχο του δωματίου της για να δραπετεύει...

Δυο κόσμοι με συνδετικό κρίκο την απώλεια και την μνήμη. Δυο κόσμοι που συναντιούνται σε ένα όνειρο...Μα ποιος μπορεί να πει που αρχίζει το όνειρο και που τελειώνει η πραγματικότητα. Κι αν ένα όνειρο μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου, δεν είναι κομμάτι της πραγματικότητας χειροπιαστό; Κι αν ζεις τη ζωή με την ποιητικότητα ονείρου, ποιος μπορεί να αρνηθεί την αλήθεια της;

Η Ρόζα και κάθε Ρόζα, έπρεπε να κολυμπήσει στην Πολιτεία του Βυθού (της) για να ανακαλύψει το θάρρος να αγωνίζεσαι για τα σημαντικά, αυτά που ίσως δεν σε αφορούν άμεσα, - αν υπάρχει στ' αλήθεια κάτι που συμβαίνει και δεν μας αφορά άμεσα -, να βρει τi την πονάει. Να ανακαλύψει τι είναι σημαντικό να θυμάται, και να αναδυθεί για να δώσει μάχες στον πραγματικό κόσμο, στη γειτονιά της. Να υπερασπιστεί τους ανθρώπους της και και το δικαίωμα τους να υπάρχουν ελευθέρα, να επιλέγουν τη ζωή που τους ταιριάζει, να μαζεύουν τα κομμάτια τους και να ριζώνουν ξανά, να κυνηγούν το όνειρο τους, να γίνονται καλύτεροι, να βάζουν τα δικά τους παπούτσια με φτερά και να πετούν... 

Λόγος ποιητικός, παίρνει τις αφορμές του από στίχους μεγάλων ποιητών και πλέκει την ιστορία γύρω τους. Έτσι που μας υπενθυμίζει ότι η ποίηση δεν έχει πατρίδα, ούτε χρόνο και μπορεί να γίνει η γλώσσα να νιώσεις, να τραγουδήσεις, να ονειρευτείς, να αγαπήσεις.  Τα λόγια του Σεφέρη μπορούν να γίνουν η τρυφερή καληνύχτα ενός ψαρά στην κόρη του, οι στίχοι του Λειβαδίτη μπορεί να δώσουν ζωή σε ένα τοίχο, δυο λέξεις της Δημουλά να φέρουν τη ζωή ανάποδα και ένας στίχος της Αγγελάκη Ρουκ να πυροδοτήσει το αύριο. 

Μια ιστορία ανθρώπινη και βαθιά ποιητική. Μια ιστορία για ανθρώπους που αγαπούν την ποίηση. Μια ιστορία ποιητών...αφού ποίηση και ζωή είναι το ίδιο...όπως κάποτε μου έγραψε σε μια αφιέρωση ένας εμπνευσμένος δάσκαλος των μαθητικών μου χρόνων...

Θα ήταν παράλειψη να μην μιλήσω για το εξαιρετικό εξώφυλλο που φιλοτέχνησε η Φωτεινή Τίκκου και που με τόση επιτυχία κατάφερε να αποτυπώσει όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που δομούν όμως την ουσία της ιστορίας.

Ένα υπέροχο βιβλίο για παιδιά από 10 ετών, αλλά και ανθρώπους κάθε ηλικίας που αγαπούν την καλή, την πολύ καλή λογοτεχνία. 

Συγγραφέας: Μαρία Παπαγιάννη

Εκδόσεις: Πατάκη