Το παραμύθι της μοναξιάς

Δυο δέντρα αποφασίζουν να συνομιλήσουν, να σπάσουν τον κλοιό της μοναξιάς που τα κρατά το ένα χώρια από το άλλο, όλα τα χρόνια της ύπαρξής τους.

Ένα δέντρο αειθαλές και ένα δέντρο φυλλοβόλο.

Ένα δέντρο που ζει τον πόνο και την ομορφιά της αναγέννησης κάθε χρόνο που περνά και ένα δέντρο που μετρά τις αλλαγές του καιρού μόνο στα σημάδια που αφήνει.

Δυο αγέρωχες, πλήρεις υπάρξεις, που κάθε μια με τα όπλα της μπορεί και αντιστέκεται στους καιρούς και ανεβαίνει τη σκάλα του χρόνου.

Μια συνομιλία ειλικρινής, βαθιά, εξομολογητική, που φέρνει το ένα δέντρο κοντά στο άλλο, με τον τρόπο που η ομορφιά, το θάρρος και η κατανόηση φέρνουν κοντά δυο υπάρξεις.

Λόγος βαθιά ποιητικός, που σπάει σαν ρόδι και πλημμυρίζει το μυαλό εικόνες. Ίσως και για το λόγο αυτό η εικονογράφηση είναι τόσο υπέροχα λιτή. Παίρνει αφορμές, σχήματα και χρώματα από τα λόγια, τα σκορπάει στον άνεμο και χρωματίζει το φως. Έχεις αυτή ακριβώς την αίσθηση, γυρνώντας τις σελίδες του βιβλίου: ότι ένα δροσερό, ήσυχο αεράκι θροΐζει μέσα τους και μεταφέρει απαλά τα λόγια των δέντρων.

Δεν είναι η ανάγκη, αυτή που φέρνει κοντά τα δυο δέντρα. Είναι η αγάπη. Είναι η επιλογή να υπάρξουν μαζί. Να ενώσουν τους κορμούς τους και να αγκαλιαστούν, σε ένα αγκάλιασμα που είναι μοίρασμα, που είναι συμπόρευση, όχι συμπλήρωση. Ένα αγκάλιασμα, που είναι η χαρά της συνύπαρξης, και που γεννά νέους τόπους να κουρνιάσει η ελπίδα, να καταλαγιάσουν οι φόβοι, να βουίξει η ζωή...

Ένα υπέροχο, αλληγορικό παραμύθι από τον συγγρφέα και βραβευμένο ποιητή, Πάνο Κυπαρίσση.

Συγγρφέας: Πάνος Κυπαρίσσης

Εικονογράφος: Μαρίν Δημοπούλου

Εκδόσεις: Καλειδοσκόπιο