Κάπου είχα διαβάσει, ότι μοναξιά δεν είναι η απουσία ανθρώπων, αλλά το να μην μπορείς να
μοιραστείς τις σκέψεις σου με κάποιον. Και αυτό ακριβώς μου ήρθε στο μυαλό, διαβάζοντας τη νέα ιστορία της Julia Donaldson.
Ένα κουνέλι ποιητής, που σίγουρα θα σας θυμίσει τον Φρέντρικ, τον ποντικό ποιητή του Leo Lionni, ζει μαζί με τα άλλα κουνέλια στον αγρό. Όμως δεν μοιάζει να έχει κάποιον που να μπορεί να μοιραστεί την αγάπη του για την ποίηση, κανένα να ακούσει με αληθινό ενδιαφέρον τα στιχάκια του. Στα μάτια των άλλων μοιάζει λίγο τεμπελάκος, λίγο τρελούτσικος, λιγάκι διαφορετικός. Τα ζώα του αγρού τον αποφεύγουν, ή τον κοιτούν παράξενα.
Μέχρι που μια μέρα, ή μάλλον μια νύχτα, γνωρίζει ένα πρόβατο που αγαπά να σκαρώνει ποιήματα, και ακούει με χαρά τα δικά του. Οι μέρες πια παίρνουν άλλο νόημα. Δεν σημαίνουν μόνο αγώνα για επιβίωση, αλλά αποκτούν ουσία. Υπάρχει αυτή η ώρα μέσα στη μέρα που οι δυο φίλοι συναντιόνται, μιλούν και μοιράζονται την κοινή τους αγάπη.
Μια υπέροχη ιστορία για τη φιλία, την ανάγκη να ανήκεις, να μοιράζεσαι τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τα ενδιαφέροντά σου, την ανάγκη να ακουστείς και να γίνεις κατανοητός.
Συγγραφέας: Julia Donaldson
Εικονογράφος: Lydia Monks
Απόδοση: Μάρω Ταυρή
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου