Οι πλούσιες ώρες του Ζακομινούς Γκενσμπορό

Η Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ, μας αφηγείται τις πλούσιες ώρες του Ζακομινούς Γκενσμπορό. Μα ποιος ήταν ο Ζακομινούς, την ζωή του οποίου αναλαμβάνει να συνθέσει η αγαπημένη εικονογράφος;

Ο Ζακομινούς δεν υπήρξε ήρωας, και η ζωή του δεν είχε κινηματογραφικό σασπένς. Δεν έκανε καμία εφεύρεση, ούτε δημιούργησε έναν επιχειρηματικό κολοσσό. Δεν ήταν επιστημονική διάνοια, ούτε πρωταθλητής στα σπορ. Δεν έγινε διάσημος για κανένα λόγο, δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα πλούσιος, ούτε διέθετε μια ακαταμάχητη εμφάνιση.

Ο Ζακομινούς έζησε μια ζωή απλή. Μια ζωή μικρή, γενναία και γεμάτη. Μια ωραία ζωή, που έκανε καλά τη δουλειά της. Μια ζωή που άξιζε απολύτως τον κόπο να τη ζήσει.

“Πως είναι λοιπόν μια ζωή που αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις;” αναρωτιέται ο αναγνώστης;

Την απάντηση θα την πάρει διαβάζοντας την ιστορία του Ζακομινούς. Του μικρού, ντροπαλού, ονειροπόλου λαγού, που εκτός από ένα τρελοπόδαρο που τον έκανε πάντα να

κουτσαίνει, είχε το χάρισμα να ταξιδεύει, χωρίς τις περισσότερες φορές να χρειαστεί να φύγει.

Ο Ζακομινούς είχε μια οικογένεια που τον αγαπούσε. Είχε φίλους πιστούς, συντρόφους της ζωής του. Είχε μια φιλόσοφο γιαγιά και μια μεγάλη αγάπη για τις γλώσσες, πράγμα περίεργο για κάποιον που μιλούσε τόσο λίγο. Είχε έναν αγαπημένο ήρωα και την ικανότητα να προσέχει αυτά που για τους άλλους περνούσαν απαρατήρητα.

Αγαπούσε τα ταξίδια και έκανε πολλά: με πλοίο, με τρένο, με τη φαντασία του. Γνώρισε πολλούς ανθρώπους, δοκίμασε χαρές και γεύτηκε απογοητεύσεις. Πατούσε γερά στα πόδια του, κι ας ήταν το ένα του κουτσό, εκτός από τις στιγμές που ένιωθε ότι δεν ήξερε πια τι ήταν σημαντικό. Αποχαιρέτησε αγαπημένους ανθρώπους και βρήκε το θάρρος να ξανασυναντήσει εκείνους που κάποτε είχε αφήσει πίσω. Ανέβηκε στο τρένο της ρουτίνας, και μέσα στις φωνές και τη φασαρία που κάνει η μηχανή τούτου του τρένου, άκουγε τις φωνές των φίλων του να του λένε: “Εχεις φτάσει να μην βλέπεις την ευτυχία σου, τόσο μεγάλη είναι! Μα και εκείνων που στοργικά του έλεγαν, "γερνάς παππούλη!"

Και ναι, ο Ζακομινούς γερνούσε. Και όσο οι μέρες περνούσαν, τόσο εκείνος καταλάβαινε αυτά που άλλοτε δεν έβγαζαν νόημα. Και πράγματι, τώρα μπορούσε να πει στους αγαπημένους του, πόσο του άρεσε να είναι μαζί τους. Μπορούσε να απολαμβάνει το χρόνο. Μπορούσε να συνδεθεί με τα κομμάτια της μνήμης του. Με τον εαυτό του όπως υπήρξε και μεγάλωνε και να ανακαλύψει το νόημα της ζωής του. Μιας ζωής που του έδωσε μια τουμπίτσα, ένα τρελοπόδαρο και ένα σωρό μπελάδες, μα που την αγάπησε πολύ. Την έζησε όπως μπορούσε καλύτερα, χωρίς να τη φοβηθεί.

Η σπουδαία και αγαπημένη εικονογράφος και συγγραφέας, συνθέτει με αυτό τον τρόπο, ένα τρόπο ποιητικό, το πορτραίτο μιας ζωής. Μιας ζωής που δεν την ορίζουν τα ορόσημα, μα οι μικρές της λεπτομέρειες. Μιας ζωής που την ορίζει η κάθε μέρα και όχι οι εξαιρετικές της περιστάσεις. Μιας ζωής φτιαγμένης από πικ νικ, παιχνίδια, αγαπημένες μουσικές, λίγους αληθινούς φίλους, αγαπημένα βιβλία, γεννήσεις και απώλειες, γενναίες αποφάσεις και συναισθήματα ανημποριάς, μια γνωριμία σημαντικότερη από οποιαδήποτε άλλη, ταξίδια και επιστροφές, βεβαιότητες και αμφισβητήσεις, γέλια και κλάματα. Μιας ζωής γεμάτης από την ουσία της ζωής, που σημαίνει να προχωράς, με όσα μέσα σου έχουν δοθεί. Με όλα τα ταλέντα, τις δοκιμασίες, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες σου. 

Να προχωράς, να αγαπάς και να μαθαίνεις. Και στο τέλος της ημέρας ευτυχής να πεις, “Σε αγάπησα ζωούλα μου, άξιζε απολύτως τον κόπο να σε ζήσω."

Μια υπέροχη ζωή, ένα καταπληκτικό βιβλίο με ονειρεμένη εικονογράφηση! 

Συγγραφέας - Εικονογράφος: Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ
Μετάφραση: Μάρω Ταυρή

Εκδόσεις: Μεταίχμιο