Το αγόρι που γύρευε τις μυρωδιές.

Με πολλά στοιχεία λαϊκού παραμυθιού, η Χριστίνα Φραγκεσκάκη γράφει μια μπαλάντα για τα δώρα της αγάπης. Για όλες εκείνες τις λογικές και παράλογες περιπέτειες, που ο έρωτας βάζει τον άνθρωπο.

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι όμορφο και μοσχομυριστό και ένα αγόρι, μετρημένο και σοβαρό, που αγάπησε το κορίτσι και αγαπήθηκε από αυτό. Μα που δεν μπορεί να νιώσει τη μυρωδιά της...

Και ξανοίγεται στο πέλαγο, με τη βάρκα της ζωής, να βρει αυτό που του λείπει: να βρει το κλειδί να ξεκλειδώσει τις μυρωδιές. Μα το κλειδί δεν βρίσκεται εκεί που οι άλλοι του λεν να πάει... Γιατί δεν είναι το κλειδί ίδιο για όλους. Δεν είναι οι μυρωδιές ίδιες σε όλες τις μύτες. Δεν ανακαλύπτουν όλοι την απόλαυση στα ίδια πράγματα. Κι έτσι εκείνος, προσπερνά τις εύκολες, προκλητικές για όλους μυρωδιές και ψάχνει εκείνη που θα μυρίσει στην καρδιά του...Μα δεν την βρίσκει...

Ο ήρωας μας, θα πάρει το δρόμο του γυρισμού απογοητευμένος, έτοιμος να παραδεχτεί αυτή την ιδιότυπη αναπηρία του. Και τότε θα έρθει η βροχή, μια βροχή που φέρνει μαζί της ένα άρωμα, ένα άρωμα λεπτό και εύθραυστο, ένα άρωμα μοναδικό μέσα στα αρώματα και το θαύμα θα γίνει... Το αγόρι θα ανακαλύψει ένα μικρό θησαυρό και μαζί θα ξεκλειδώσει τις μυρωδιές του κόσμου και της καρδιάς της αγαπημένης του...

Ένα λυρικό παραμύθι ενηλικίωσης γράφει η Χριστίνα Φραγκεσκάκη, ένα παραμύθι για την ωρίμανση των πιο λεπτών αισθήσεων, εκείνων που μας βοηθούν να ξεκλειδώσουμε αισθήματα θαυμαστά, κρυμμένα στους πολλούς.

Και ίσως το άρωμα το μοναδικό, να είναι το ίδιο το άρωμα της προσμονής, της υπομονής, της εγκαρτέρησης, της πίστης και της εμπιστοσύνης. Ίσως είναι το άρωμα το μοναδικό της ώριμης επιθυμίας.

Δυο νέοι και μια αίσθηση που μένει να ανακαλυφθεί, αυτή που θα τους φέρει κοντά και θα τους γνωρίσει. Για να ανακαλύψουν πέρα από το εύκολο άρωμα του βιαστικού πόθου, το σπάνιο και λεπτό άρωμα της καρτερικής αγάπης. 

Δεν ξέρω αν ήταν στους στόχους της συγγραφέως να μιλήσει για όλα αυτά που λέω...μα είπαμε, το άρωμα των ιστοριών, πετυχαίνει τον καθένα στα δικά του ευαίσθητα σημεία...Αν λαθεύω να με συγχωρέσει...

Οι εικόνες του Αλέξη Κυριτσόπουλου, στα ίχνη της λαϊκής ζωγραφικής του Θεόφιλου, έτσι θαρρώ, συντροφεύουν την ιστορία ιδανικά. Η νερομπογιά, που είναι και η κύρια τεχνοτροπία που χρησιμοποιεί, κάνει τις εικόνες να μοιάζουν ρευστές, ακριβώς όπως είναι και οι μυρωδιές, και η αισθητική απόλαυση διαχέεται από τα μάτια, στο νου και την καρδιά. 

Ένα υπέροχο παραμύθι νεοελληνικής μυθολογίας!