Φίλες χωρίς αρχή και τέλος

Αγαπώ πολλά από τα βιβλία της Ιωάννας Μπαμπέτα, αλλά αυτό σίγουρα θα έχει πια, μια πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Πόσο θαύμασα την φυσικότητα με την οποία ρέει η ιστορία. Πόσο με μάγεψε η γλύκα της αφήγησης. Έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείτε διαβάζοντας. Όχι με μια εύκολη, βεβιασμένη συγκίνηση, αλλά με εκείνη την αληθινή, που πηγάζει κατευθείαν από την καρδία.

Η ιστορία της Ειρήνης και της Ναταλίας, μια εφηβική ιστορία φιλίας, που τη βάζει σε δοκιμασία ένας αθώος, νεανικός έρωτας, είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί σε εμάς ή τα παιδιά μας.

Η φιλία ανάμεσα σε δυο κορίτσια που αγαπιούνται, έστω κι αν δεν μοιάζουν, που γνωρίζουν η μία την άλλη όσο κανείς, και που κάποτε νιώθουν ότι αυτά που η μία θαυμάζει στην άλλη, μπορεί και να τις διχάσουν, είναι κάτι αληθινό, που μας κάνει να κατανοήσουμε, πως στη ζωή και τις σχέσεις, δεν είναι όλα, άσπρα ή μαύρα. Πως είναι δυνατόν να αγαπάμε, μα και να εκνευριζόμαστε με τον ίδιο άνθρωπο. Πως αυτά που θαυμάζουμε σε εκείνον, να είναι τα ίδια πράγματα που άλλες φορές μας ενοχλούν ή μας δημιουργούν ζήλεια. Πως ο τρόπος που έχουμε βρει να είμαστε μαζί, η ισορροπία που έχουμε επιτύχει, μπορεί να είναι εύθραυστη, μα καταφέρνει να μας κρατά κοντά τον έναν στον άλλο, με μια θέληση που την γεννά η αληθινή αγάπη και όχι η υποχρέωση.

Η πρωτοπρόσωπη γραφή που επιλέγει η συγγραφέας, κατορθώνει να προσδώσει φυσικότητα στο κείμενο, ενώ ο τρόπος που κάθε κεφάλαιο προτείνεται και θα μπορούσε να είναι, η αρχή της ιστορίας που μας αφηγείται η μικρή Ειρήνη, προσθέτει μια νότα έκπληξης στην εξέλιξη της. Ευρηματικό και τροφή για σκέψη επίσης, το γεγονός ότι κάθε κεφάλαιο, ξεκινά με ένα ρητό κάποιου σπουδαίου ανθρώπου, που έχει σχέση με την αρχή και το τέλος των πραγμάτων. Εξαιρετική και η ασπρόμαυρη εικονογράφηση της Ράνιας Βαρβάκη, που μοιάζει να αφήνει τον αναγνώστη να επιλέξει και να χρωματίσει ο ίδιος, εικόνες και συναισθήματα. 

Γεγονός είναι, ότι με τον τρόπο που η Ιωάννα Μπαμπέτα διαρθρώνει και κλιμακώνει την ιστορία της, κατορθώνει κάτι σπουδαίο: να κάνει τον αναγνώστη, που είναι ο πρωταγωνιστής στη δική του ζωή, να νιώσει, ότι είναι εκείνος που κινεί τα νήματα, που παίρνει τις αποφάσεις, που μπορεί αν θέλει, να βρει μια νέα αρχή σε κάθε τέλος. Και να τον κάνει να καταλάβει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στις ανθρώπινες σχέσεις. Ούτε χωρά σε κουτάκια και λίστες η ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι φορές που όλα εξαρτώνται από δυο λέξεις που δεν ειπώθηκαν, ή άλλες που γράφτηκαν με θυμό. Είναι φορές που μια συγνώμη φέρνει μια νέα αρχή και μια ματιά σημαίνει ένα τέλος. Όλα είναι στο χέρι μας. Ένα χέρι που γράφει, ζωγραφίζει, γνέφει, απλώνεται, αγκαλιάζει...

Μια πολύ όμορφη ιστορία φιλίας για παιδιά από 9 ετών.


Συγγραφέας: Ιωάννα Μπαμπέτα

Εικονογράφος: Ράνια Βαρβάκη

Εκδόσεις: Μεταίχμιο




Σχόλια