Ο φιλήσυχος και λάτρης της τάξης κος Ρουτίν, έχει μια δουλεία που αγαπά, μια σύζυγο που μοιράζεται τη ζωή του και δύο ζωηρά, χαρούμενα αγόρια. Παίζει ακορντεόν και μαζεύει απολιθώματα. Απολαμβάνει την καθημερινότητά του, στηρίζεται σε αυτή. Ένα φθινοπωρινό πρωινό όμως, ξύπνα και νιώθει θλίψη, που η ζωή του μοιάζει" σαν μια ατέλειωτη σειρά από κομμάτια ντόμινο, ολόιδια".
Αποφασίζει λοιπόν να αλλάξει. Ξεκινά με μικρές αλλαγές στην καθημερινή του ρουτίνα, αλλά αυτό δεν μοιάζει αρκετό. Και έτσι αποφασίζει να βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό του, σταματώντας τη χρήση των λέξεων ναι και όχι, καθώς και τη χρήση του πρώτου ενικού προσώπου όταν μιλά. Αυτό οδηγεί σε μια σειρά τραγελαφικών καταστάσεων, που κινδυνεύουν να δυναμιτίσουν τη ζωή του όπως την ήξερε.
Ο κος Ρουτίν κάνει ένα μεγάλο ταξίδι, για να βρεθεί ξανά στο πλοίο που τον φέρνει πίσω στο νησί του και την παλιά του ζωή. "Επιτέλους έφτασα στο σπίτι μου", θα πει, για να ανακαλύψει με ανακούφιση ότι "όλα είναι στη θέση τους". Όλα είναι ίδια μα και διαφορετικά, γιατί ο κύριος Ρουτίν είναι άλλος. Είναι πια ο κος Ρουτίν που έχει δοκιμάσει να σπάσει τη ρουτίνα. Που έχει κοιτάξει τον φόβο του κατάματα. Είναι εκείνος που τώρα εκτιμά βαθύτερα την αξία της σταθερότητας στη ζωή. Την αξία του να μιλά και να γίνεται αντιληπτός για αυτό που λέει. Την αξία να τον αποδέχονται και να τον αγαπούν για αυτό που είναι. Την αξία του να αγαπά και να αποδέχεται τον εαυτό του.
Υπάρχουν άνθρωποι που καμιά περιπέτεια δεν φτάνει να χορτάσει την δίψα τους για ζωή και άλλοι που ξεδιψούν με ένα ποτήρι νερό, που προσφέρεται από χέρι αγαπημένο. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε ένα νέο ξεκίνημα, από οποία αφετηρία κι αν το ορίσει ο κανείς. Όπως λέει και ο ίδιος ο κος Ρουτίν, το εάν ένα νέο ξεκίνημα θα είναι καλό ή κακό "εξαρτάται από πολλά πράγματα. Πάντα χρειάζεται και λίγη τύχη..."
Θα πρέπει βέβαια να θυμόμαστε πως δεν χρειάζεται πάντοτε να διασχίσουμε μια θάλασσα για να αλλάξουμε τη ζωή μας. Καμιά φορά οι αλλαγές είναι μικρές, καθημερινές, αλλά ουσιαστικές. Ίσως αρκεί να αφήσουμε από τα χέρια το αγαπημένο μας βιβλίο και να πάρουμε αγκαλιά τον αγαπημένο μας, να κλείσουμε την τηλεόραση και να ανοίξουμε ένα μπουκάλι κρασί. Να προσπαθήσουμε να πετάξουμε χαρταετό, μια μέρα που δεν φυσάει, μόνο και μόνο για να ακούσουμε τα γέλια των παιδιών μας. Ίσως απλά χρειάζεται να φανούμε γενναίοι και να πάρουμε απόσταση από τη ζωή όπως την μάθαμε, ώστε την προσεγγίσουμε ξανά, με νέα ορμή και από μια άλλη οπτική γωνία.
Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι κινδυνεύουμε από την σταθερότητα, την καθημερινή ρουτίνα. Κινδυνεύουμε πιο πολύ από την υποκρισία, και τον φόβο της αλλαγής. Καμία φορά κινδυνεύουμε και από το φόβο να παραδεχτούμε ότι απολαμβάνουμε την ήρεμη, χωρίς εξάρσεις ζωή μας. Όλα εκεί έξω, μοιάζει να επιβάλουν μια συναρπαστική καθημερινότητα, 365 μέρες τον χρόνο, που μας γεμίζει άγχος και αμφιβολίες για το αν ζούμε τη ζωή μας όπως θα έπρεπε. Ο κος Ρουτίν τόλμησε να ονειρευτεί μια νέα ζωή, και επέστρεψε στη ζωή που ζούσε, έτοιμος να την ζήσει από την αρχή, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει. Και αυτό δεν είναι μια ιστορία ήττας. Είναι μια ιστορία αληθινού, ενσυνείδητου θάρρους.
Ο κος Ρουτίν, αγαπούσε βαθιά αυτό που έκανε και έκανε αυτό που βαθιά αγαπούσε. Μια τέτοια ακριβή ευτυχία, εύχομαι σε όσους την ποθούν.
Καλή Χρονιά!
Συγγραφέας: Νταβίντ Νέλο
Εκδόσεις: Καλέντης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου