Όπως μας εξηγεί στο σημείωμά της η Sophie Blackall, η συγγραφέας του βιβλίου, έφτιαξε αυτήν την ιστορία, από ανάγκη να δημιουργήσει μια κοινή βάση, μια γέφυρα καλύτερα, που θα μπορεί να φέρει κοντά τα παιδιά, όπου και αν κατοικούν, όποια γλώσσα και αν μιλάνε. Αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το κοινό μας σπίτι, τη Γη, και την εμπειρία του να ζούμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και να μοιραζόμαστε τα θαύμασιά του. Και ενώ τυπικά θα μπορούσαμε να το κατατάξουμε σε ένα βιβλίο γνώσεων, είναι πολύ περισσότερα από αυτό.
Η συγγραφέας βάζει τον μικρό Κουίν, να γράφει ένα γράμμα σε κάποιο ενδεχόμενο, εξωγήινο επισκέπτη, εξηγώντας του ποιος είναι ο πλανήτης μας, ποιοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, τι σημαίνει αυτός ο πλανήτης για όλα τα πλάσματα που τον κατοικούν, πως ζούμε και συμβιώνουμε πάνω του, πως μας φροντίζει και πως τον φροντίζουμε.
Η ιστορία ξεκινά με ένα μακρινό πλάνο της Γης μέσα στο ηλιακό μας σύστημα. H συγγραφέας δια του μικρού της αντιπροσώπου, πλησιάζει ματιά τη ματιά, όλο και πιο πιο κοντά στον πλανήτη. Κινούμενη από το γενικό στο ειδικό, από το μεγάλο στο μικρότερο, η ματιά του Κουίν εστιάζει σιγά αλλά σταθερά στα επιμέρους χαρακτηριστικά της Γης: στην ξηρά και τη θάλασσα, στις πόλεις και τα χωριά, στα μεγάλα και τα μικρά σπίτια, στις πολλές και διαφορετικές οικογένειες, στους πολλούς και ακόμα πιο διαφορετικούς ανθρώπους.
Εκεί θα σταματήσει για αρκετό χρόνο ο φακός της παρατήρησης. Οι άνθρωποι που ζουν σε διαφορετικά μέρη ,ταξιδεύουν όμως από το ένας μέρος στο άλλο, οι άνθρωποι που εργάζονται, που πηγαίνουν σχολείο, που αθλούνται, που τρώνε, που έχουν διαφορετικό χρώμα, διαφορετικά ρούχα, διαφορετικές γλώσσες, που αγαπούν, που μισούν, που ερωτεύονται, που δημιουργούν τέχνη, που τραγουδούν, όπως τραγουδούν τα πουλιά και οι φάλαινες, που μιλούν με τη φωνή, αλλά και τα χέρια τους, που φαντάζονται αυτά που δεν μπορούν να δουν και νιώθουν τα αόρατα, που αρρωσταίνουν, που γερνούν και φροντίζουν ο ένας τον άλλο, ένω άλλοτε τσακώνονται και πολεμούν και κάνουν κακό ο ένας στον άλλο, μα που πάντα, μα πάντα λένε ιστορίες και τις γράφουν και τις διηγούνται και προσπαθούν να γνωρίσουν όλα αυτά που ακόμα τους κρύβονται.
Η συμπερίληψη είναι το κλειδί στο γράμμα του Κουίν. Η συμπερίληψη είναι το συστατικό που κάνει δυνατή τη ζωή στη Γη. Αυτό ο πλανήτης, με τη ζωή στη μόνη μορφή που γνωρίζουμε εώς τώρα, είναι δυνατός γιατί είναι για όλους. Φροντίζει τον άνθρωπο όπως φροντίζει και για το μυρμήγκι. Το νερό του ποτίζει ένα δέντρο όπως ποτίζει και μια ζέβρα. Ο ήλιος του λάμπει για όλους, όπου και αν κατοικούν, όποια γλώσσα και αν μιλάνε, όποιο και αν είναι το χρώμα τους. Είμαστε εδώ, είμαστε μαζί, τόσο ίδιοι στην ουσία μας και τόσο διαφορετικοί στην έκφρασή μας, όσο ίδιοι και διαφορετικοί είμαστε από οτιδήποτε μας περιβάλλει. Και ακόμα και αν είναι πολλά αυτά που αγνοούμε, η συγγραφέας μας ωθεί να καταλάβουμε, ότι αυτός ο πλανήτης που μας δώθηκε να ζούμε, είναι η μόνη δυνατή επιλογή ύπαρξης που έχουμε. Και το όμορφο ταξίδι μας σε αυτόν θα συνεχίσει, αν εμείς όλοι και ο καθένας ξεχωριστά τον φροντίσουμε, αν συνεπακόλουθα φροντίσουμε ο ένας τον άλλο. Ίσω τελικά αυτό το γράμμα να απευθύνεται (και) σε όλους εμάς...
Το γράμμα του Κουίν όμως, και ο τρόπος που τελειώνει, μας μαθαίνει κάτι εξίσου σημαντικό: να στεκόμαστε απέναντι στο αύριο και απέναντι στο(ν) άγνωστο με ενθουσιασμό αντί για φόβο, με εγκαρδιότητα αντί για δυσπιστία, με περιέργεια αντί για επιφυλακτικότητα, με διάθεση να μάθουμε, όχι να κρατήσουμε. Να στεκόμαστε απέναντι στο(ν) άγνωστο, σαν απέναντι σε φίλο. Έτοιμοι να γνωρίσουμε και να γνωριστούμε. Όχι να κερδίσουμε ή να χάσουμε. Μόνο να υπάρξουμε μαζί.
Ένα απο τα καλύτερα βιβλία της περασμένης χρονιάς!
Συγγραφέας / Εικονογράφος: Sophie Blackall
Εκδόσεις: Διόπτρα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου