O Αιμίλιος Σολωμού, μας χαρίζει μια αντιπολεμική περιπέτεια που συνδιάζει αρμονικά ρεαλισμό και φαντασία, μια τρυφερή ιστορία προσμονής, που δεν τοποθετείται σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο, ίσως γιατί ο πόλεμος βιώνεται από τον άνθρωπο και ειδικά από τα παιδιά, με τον ίδιο πάντα και παντού οδυνηρό τρόπο.
Ο Χάρης ζει με τη μητέρα του σε ένα μικρό χωριό, δίπλα σε ένα ποτάμι. Πάνε δυο χρόνια από τότε που ο πατέρας του έφυγε για τον πόλεµο κι έχει να µάθει νέα του έξι µήνες. Ο Χάρης είναι θλιμμένος και θυμωμένος. Δεν καταλαβαίνει τον πόλεμο, δεν καταλαβαίνει γιατί ο πατέρας του έπρεπε να τους αφήσει για να πάει κάπου μακριά να πολεμήσει, νιώθει οργή για την υπόσχεση που δεν κράτησε, όταν του είπε πως πολύ σύντομα θα επέστρεφε. Στην τάξη δεν παρακολουθεί τη δασκάλα, στο διάλειµµα δεν παίζει µε τα άλλα παιδιά. Το μόνο που τον ανακουφίζει είναι να ψαρεύει στο ποτάμι, όπως κάποτε έκανε με τον πατέρα του.
Μια µέρα θα αρχίσουν να φτάνουν στην όχθη ξύλινα κιβώτια µε δώρα και παιχνίδια. Θα ακολουθήσει το ποτάµι και θα φτάσει σε µια ξύλινη καλύβα στην άκρη του δάσους. Αυτό που θα ανακαλύψει εκεί, θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει από την αρχή τη χαρά της ζωής και την παρηγορητική δύναμη των ιστοριών.
Ο συγγραφέας, στήνει το έργο του μεθοδικά, και κεφάλαιο το κεφάλαιο οδηγεί τον αναγνώστη στη διαπίστωση, ότι η δύναμη της αφοσίωσης και της αγάπης είναι ικανή να μεταμορφώσει το παρόν και να ατσαλώσει τον άνθρωπο. Η αφοσιωμένη αγάπη και η συνεπής προσομονή του Χάρη, μου έφερε στο νου τη σπουδαία ρήση του Βίκτωρ Φράνκλ, ότι "αυτός που έχει ένα γιατί για να ζήσει μπορεί να υπομείνει σχεδόν το κάθε πώς". Και ο Χάρης υπομένει την κάθε μέρα, την κάθε μέρα μοναξιάς και πόνου, γιατί τον θρέφει η ελπίδα της επιστροφής του πατέρα του.
Αυτό που θα ανακαλύψει στην καλύβα του δάσους, είναι ουσιαστικά ο δρόμος που η ίδια του η ψυχή του δείχνει, προκειμένου να αντέξει τον παραλογισμού του πολέμου που κρατά τον αγαπημένο γονιό μακριά του. Τα λόγια που θα ακούσει, οι ιστορίες που θα ειπωθούν, τα μονοπάτια που θα ανακαλύψει, θα αφυπνίσουν την εσωτερική φωνή του, που δεν θα επιτρέψει στην απαισιοδοξία, την ματαιότητα και τον θυμό να μπολιάσουν την καρδιά του με κακία, δεν θα επιτρέψει στη θανατερή σκιά του πολέμου να του στερήσει την ελπίδα.
Η μητέρα αν και παρούσα, ουσιαστικά απέχει από την ιστορία. Υπάρχει για να φροντίζει τις υλικές ανάγκες του γιου της, μα τον αφήνει να κολυμπήσει μόνος στη θάλασσα των συναισθημάτων που τον κατακλύζουν. Σε ένα μεταφορικό επίπεδο θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην ιστορία του Αιμίλιου Σολωμού, ο πατέρας συμβολίζει την ενηλικίωση, τη σοφία της ζωής και η μητέρα την παιδικότητα, τις καθημερινές, γήινες μέριμνες. Ο Χάρης οδεύοντας από την πρώτη εφηβεία προς την ενηλικίωση, εγκαταλείπεται και εγκαταλείπει συναισθηματικά τη μητέρα και οδεύει προς την ανακάλυψη του πατέρα, αναζητώντας ουσιαστικά την δική του άνδρωση. Δεν είναι τυχαίο νομίζω, ότι η ιστορία που θα ακούσει μέσα στην καλύβα είναι αυτή του Γλάρου Ιωνάθαν, του γλάρου που ανακάλυψε από την αρχή να πετά και βρήκε το δικό του προορισμό μέσα από αυτό το πέταγμα, κάνοντας το πέταγμα σκοπό ζωής και όχι μέσο επιβίωσης.
Πολυεπίπεδη η ιστορία του Αιμίλιου Σολωμού, θα συγκινήσει σίγουρα τα παιδιά, ειδικά εκείνα που αγαπούν να διαβάζουν μεστά, λογοτεχνικά κείμενα.
Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο.
Συγγραφέας: Αιμίλιος Σολωμού
Εξώφυλλο: Μαρία Θύμη
Εκδόσεις: Πατάκη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου