Η ιστορία του John Green, δεν είναι το ρομαντικό ειδύλλιο, δυο εφήβων που η ζωή τους βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού εξαιτίας του καρκίνου. Όσοι έχετε δει την ταινία που βασίζεται στο βιβλίο, μπορεί να έχετε σχηματίσει αυτή την άποψη. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο, αν διαβάσεις το βιβλίο. Η ιστορία του John Green, είναι υπαρξιακή και αφορά κάτι πολύ περισσότερο από την έλξη δυο νέων που γνωρίζουν ότι η σχέση τους έχει ημερομηνία λήξης, που δεν επιλέγουν οι ίδιοι, αλλά η ασθένειά τους.
Η ιστορία του John Green, θέτει ερωτήματα, για την αυταξία της ζωής, τη μνήμη, την απώλεια, την διαχείριση του πένθους, την αξιοπρέπεια του προσώπου, την παρηγορητική δύναμη της λογοτεχνίας, τη σημασία της οικογένειας, και φυσικά του έρωτα. Θέτει τελικά το ερώτημα, τι κάνει μια ζωή άξια να τη ζήσεις, και ένα θάνατο μεστό νοήματος. Θαρρώ η απάντηση είναι κοινή και για τις δύο ερωτήσεις.
Οι δυο νεαροί πρωταγωνιστές, είναι απροσδόκητα ώριμοι για την ηλικία τους, γεγονός μάλλον αναμενόμενο, αφού βρίσκονται στη σκιά του θανάτου, τόσο νωρίς στη ζωή τους. Μοιάζει σαν αυτό που συμβαίνει στον μικρόκοσμό τους, να μην συμβαδίζει με τον κόσμο έξω από εκείνους. Ο χωροχρόνος τους είναι διαφορετικός. Η ζωή τρέχει, μα η δική τους ζωή πάει με το πόδι στο φρένο και το χέρι στο χειρόφρενο. Γίνονται παρατηρητές της ζωής. Βιώνουν τη ζωή τους με ενσυναίσθηση, αναζητούν απαντήσεις στα γιατί που τους βασανίζουν, προσπαθούν να αλιεύσουν το νόημα της ύπαρξης, μέσα από την τρικυμισμένη θάλασσα του φόβου και του πόνου. Όχι μόνο του προσωπικού τους πόνου, μα και του πόνου που ξέρουν ότι θα προκαλέσει η απώλειά τους σε εκείνους που αγαπάνε. Δεν μεμψιμοιρούν όμως, δεν γίνονται δεικτικοί, δεν παγώνουν μπροστά στη θέα του θανάτου, και ας είναι η επιθυμία τους να ζήσουν δυνατή σαν καλοκαιριάτικος ήλιος.
Η Χέιζελ και ο Ογκάστους, θα γνωριστούν μέσα από την ομάδα υποστήριξης επιζώντων του καρκίνου, μα αυτό που θα τους φέρει πραγματικά κοντά, είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Το βιβλίο αυτό θα σταθεί η αφορμή για ένα ταξίδι, τόσο εσωτερικό, όσο και πραγματικό. Οι επιστολές που τους απευθύνει ο γεννημένος στη φαντασία του John Green, συγγραφέας του βιβλίου "Μια αυτοκρατορική συμφορά", του βιβλίου που έφερε κοντά τα δυο παιδιά, είναι από μόνες τους εξαιρετικά δοκίμια για το νόημα της τέχνης και ειδικά της λογοτεχνίας.
Οι γονείς από την άλλη, οι παράπλευρες απώλειες της μάχης ενός παιδιού με τον καρκίνο, μας δίνουν παραδείγματα του τρόπου που ο καθένας ξεχωριστά, αντιμετωπίζει, συμβιβάζεται, αντιδρά σε μια τέτοια "αυτοκρατορική συμφορά", όπως είναι η απώλεια ενός παιδιού. Η στάση της μητέρας της Χέιζελ, στάθηκε για μένα αυτό που στην επιστήμη λέγεται "μετατόπιση παραδείγματος", και στην καθημερινή ζωή θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε υπεύθυνη γενναιότητα.
Αυτό που καταφέρνει ο John Green στο Λάθος αστέρι, είναι να μας χαρίσει ένα εφηβικό βιβλίο, που αγγίζει θέματα, πέρα των προφανών που απασχολούν τους νέους αυτή της ηλικίας. Η ειλικρινής, άμεση, συγκινητική αλλά και γεμάτη χιούμορ και αυτοσαρκασμό γραφή του, ο τρόπος που αποτυπώνει την αγωνία και την απελπισμένη λαχτάρα του ανθρώπου να υπάρξει σε ένα επίπεδο που δεν το κατασπαράζει το σκοτάδι της λήθης, είναι έντονη σε όλη την ιστορία και καταφέρνει να μας προβληματίσει, χωρίς όμως να μας αποστερήσει την ελπίδα.
Και μπορώ να πω με σιγουριά, ότι το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο από την κινηματογραφική μεταφορά του.
Συγγραφέας: John Green
Μετάφραση: Δημήτρης Μελικέρτης
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου