Δεν θα κρύψω, ότι στέκομαι λιγάκι επιφυλακτικά, απέναντι στις μεθόδους φιλανανγνωσίας.
Όπως και απέναντι στις μεθόδους καλλιέργειας της θρησκευτικής πίστης. Δεν αμφισβητώ επ' ουδενί τη χρησιμότητά τους. Πιστεύω όμως ότι από μόνες τους οι δράσεις αυτές δεν μπορούν να χτίσουν αναγνώστες, όπως τα κατηχητικά σχολεία δεν μπορούν να δημιουργήσουν πιστούς. Υπάρχει πάντα κάτι πολύ προσωπικό, στον τρόπο που κάποιος θα προσεγγίσει τη λογοτεχνία ή τον Θεό. Και αυτό το κάτι, είναι νομίζω η αθέατη συνήθως, προσωπική του πληγή. Ένα τραύμα που ζητά επούλωση. Μια εσωτερική σιωπή που ψάχνει απεγνωσμένα συνομιλητή. Χωρίς αυτά, θαρρώ επιδερμική και πρόσκαιρη θα είναι η συνάντηση.
Αναρωτιέμαι συχνά, αν στ' αλήθεια αιμορραγούν οι αναγνώστες (ή και οι συγγραφείς) σήμερα. Ποια είναι η αιμορραγούσα πληγή που έρχεται να επουλώσει η λογοτεχνία; Σε ποια σιωπή απαντά; Ποιο τραύμα φροντίζει το βιβλίο στις μέρες μας;
Κι αν ίσως σήμερα δεν υπάρχει πληγή, μπορεί ''το βιβλίο να γίνει το τσεκούρι που θα σπάσει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας;'' Γιατί από τούτη έχουμε ατελείωτα χιλιόμετρα...
(Σκέψεις, διαβάζοντας το βιβλίο "Συλλέκτες βιβλίων στην Νταράγια" https://paidikavivlia.blogspot.com/2022/06/blog-post_28.html
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου