Ο Σπύρος Γιαννακόπουλος στο κείμενο και η Γεωργία Ζάχαρη στην εικονογράφηση, υιοθετούν την κλασσική φιγούρα ενός ιππότη, με όλα της τα κλισέ, μα καταφέρνουν να φτιάξουν μια ανατρεπτική ιστορία.
Σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ένας κλασσικός ιππότης, μας παρουσιάζεται σαν ένας γενναίος νέος, που φροντίζει τον εαυτό του και βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα να ζήσει τις ηρωικές περιπέτειες που διαβάζει στα ιπποτικά μυθιστορήματα. Η ευκαιρία έρχεται όταν ακούει για μια δεσποσύνη φυλακισμένη σε κάποιο πύργο. Ο γενναίος ιππότης ξεκινά να την σώσει.
Παρότι μόνος, ο δρόμος του δεν είναι μοναχικός. Θα συναντήσει κινδύνους, μα και ανθρώπους που θα χρειαστούν τη βοήθειά του και εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη, θα την προσφέρει με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί.
Με ελάχιστα λόγια και εξαιρετικά επιτυχημένη εικονογράφηση, οι δημιουργοί σε ένα πρώτο επίπεδο, μας δείχνουν την αληθινή έννοια της ιπποσύνης, που δεν περιορίζεται σε σπουδαία κατορθώματα, αλλά στις πράξεις καθημερινής αγάπης και φροντίδας για εκείνον που το έχει ανάγκη. Ο ιππότης θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία του καλού, όποια μορφή και αν αυτό έχει. Ο συγγραφέας πετυχαίνει χωρίς καθόλου να γίνεται διδακτικός, να μας δείξει ξεκάθαρα, ότι αληθινός ιππότης δεν είναι εκείνος που μάχεται με φανταστικούς δράκους, ή προχωρά τυφλός και αδιάφορος για το τι γίνεται γύρω του προς το μεγάλο του σκοπό, αλλά εκείνος που αναλαμβάνει δράση ενάντια στο κακό και την αδικία όπου και αν τη συναντήσει. Και ναι, ο Ιππότης μας, ονειρεύεται να σώσει τη δεσποσύνη, να φέρει εις πέρας το δύσκολο και σπουδαίο έργο για το οποίο προετοίμαζε τον εαυτό του μια ολόκληρη ζωή, μα δεν γίνεται εγωιστής. Δεν αδιαφορεί για τις μικρές καθημερινές ανάγκες ή τον πόνο των συνανθρώπων του, δεν τον προσπερνά, κι ας κρατάει πάντα σαν πυξίδα στο νου του το μεγάλο του σκοπό.
Και εδώ έρχεται μια υπέροχη ανατροπή.
Ο Ιππότης φτάνει στον πύργο, μα δεν υπάρχει καμμιά δεσποσύνη για να σώσει. Δεν υπήρξε ποτέ; Δεν πρόλαβε να την σώσει; Το έκανε κάποιος άλλο; Ο ήρωάς μας δεν θα μάθει ποτέ. Η θλίψη τον κυριεύει. Ο σκοπός στον οποίο είχε αφιερώσει τη ζωή του, αποδεικνύεται μια ουτοπία! Ο Ιππότης μας θα αρχίσει να βυθίζεται σε μια θάλασσα απογοήτευσης και μοναξιάς. Μα δεν θα είναι μόνος. Η ζωή θα του αντιγυρίσει την καλοσύνη που έδειξε στο ταξίδι, και όλοι όσοι βοήθησε στο δρόμο του, θα είναι εκεί να τον συντρέξουν, να τον συντροφεύσουν, να γίνουν η ασπίδα του απέναντι στην απογοήτευση.
Γιατί κι αν ίσως κανείς δεν μπορεί να μας σώσει από τις μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής, κι αν ίσως πάρουμε το λάθος μονοπάτι, πόσο πιο ανώδυνα γίνονται όλα, όταν υπάρχει ένα χέρι φιλικό να κρατηθείς, ένας ώμος να ακουμπήσεις, ένας άνθρωπος να εμπιστευτείς ή να επιστρέψεις.
Μέσα από την συνύπαρξη ο ιππότης θα βρει τον τρόπο, όχι μόνο να νικήσει τη θλίψη, μα και να απεκδυθεί την πανοπλία σαν χαρακτηριστικό που προσδιόριζε την υπάρξή του, και να την νοηματοδοτήσει εκ νέου. Γιατί μπορεί αυτό που μας φαίνεται σαν μια μεγάλη ήττα, να μην είναι παρά το σινιάλο της ζωής για να αλλάξουμε ρότα.
Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο, για παιδιά από 4 ετών που εύχομαι να αγαπηθεί πολύ!
Συγγραφέας: Σπύρος Γιαννακόπουλος
Εικονογράφος: Γεωργία Ζάχαρη
Εκδόσεις: Πατάκη
Περισσότερες εικόνες από το εσωτερικό
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου