Στον μικρό Βασίλη, που χθες δεν γύρισε απ' το σχολείο.

Θα λείπεις φέτος στη γιορτή σου. Τα δώρα που παρήγγειλες στον συνονόματό σου Άγιο, δεν θα βρουν τον παραλήπτη τους. Το σπίτι δεν θα αντηχήσει τη φωνή σου να λέει τα κάλαντα. Το χαρτζιλίκι που μάζευες, αξόδευτο θα μένει. Ο παππούς και η γιαγιά δεν θα σε δουν να περνάς το κατώφλι τους. Τα χρόνια πολλά δεν θα σημαίνουν τίποτα, γιατί εσύ για πάντα έντεκα θα μείνεις. Ο διπλανός σου στο σχολείο θα ξεχνιέται και θα γυρνά να σου μιλήσει, μα εσύ δεν θα είσαι εκεί. Η φωνή του δασκάλου θα κομπιάζει, κάθε που θα φτάνει στο όνομά σου στο παρουσιολόγιο, γιατί θα είσαι κάθε μέρα απών. Οι ζωγραφιές σου θα μένουν κρεμασμένες στην τάξη και και στη σειρά σου στην παρέλαση θα υπάρχει κενό. Η σχολική σου τσάντα, γεμάτη με τα βιβλία της Δευτέρας θα μείνει και το γραφείο σου ακατάστατο, θα περιμένει να το συμμαζέψεις. Το κρεβάτι θα κρατά το σχήμα του κορμιού σου και ο super ήρωας στην πιζάμα σου, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα να σε βοηθήσει. Τα ρούχα σου θα στεγνώνουν στην απλώστρα, και τα παπούτσια σου θα χάσκουν άδεια σε μια γωνιά της σκάλας. Ποδήλατο δεν θα αλλάξεις, και στο αγαπημένο σου βιντεοπαιχνίδι το ρεκόρ της Κυριακής θα δείχνει η οθόνη. Η μπάλα σου θα ξεφουσκώνει και τα αθλητικά σου στο μπαλκόνι, γεμάτα λάσπη χθεσινή θα μείνουν. Το βιβλίο που διάβαζες θα μείνει στη μέση, και  δεν θα μάθεις τι απέγινε ο ήρωάς του.

Μα η μητέρα και ο πατέρας σου, θα σε περιμένουν κάθε μεσημέρι να γυρίσεις. Θα φτιάχνουν τα φαγητά που αγαπάς και πάντα θα σε μνημονεύουν στο τραπέζι. Θα θυμούνται το πρώτο γέλιο σου, τα πρώτα βήματα και όταν σε άφησαν πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα σε θυμούνται να χαίρεσαι, να παίζεις, να λες ανέκδοτα και να γελάς. Θα σε θυμούνται να κλαις και να μαλώνεις. Να διαβάζεις, να γκρινιάζεις που έχεις πολλά μαθήματα, να τεμπελιάζεις, να περιμένεις τις διακοπές και ξανά να βιάζεσαι να ανοίξει το σχολείο.

Η μητέρα και ο πατέρας σου, θα σε περιμένουν κάθε μεσημέρι να γυρίσεις από το σχολείο. Γιατί το σχολείο είναι ένα μέρος από όπου τα παιδιά πάντα επιστρέφουν. Πάντα!