Μπορεί τα social media να κατακλύζονται από αλτρουιστικές ευχές, ευχές γεμάτες ενσυναίσθηση και κατανόηση για τον άλλο, τον κατατρεγμένο, τον ξένο, τον διαφορετικό, τον διακομιζόμενο, τον πενθούντα, αλλά οι ευχές αυτές για τους περισσότερους από εμάς, δεν μοιάζει να έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τις χιλιομασημένες ευχές των υποψηφίων των καλλιστείων παλιότερα, για τερματισμό της πείνας και παγκόσμια ειρήνη. Βελτιώνουν το κοινωνικό μας προφίλ, αλλά δεν βελτιώνουν τον κόσμο.
Δεν ξέρω αν είναι εγωιστικό, κατακριτέο ή απλά ανθρώπινο το να αισθάνεται κάποιος ευτυχής μέσα σε ένα κόσμο που δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως. Γιατί για τον κόσμο μας, για την κοινωνία των ανθρώπων που ζούμε, το 2022 δεν ήταν μια καλή χρονιά. Η αρρώστια, η πείνα, ο πόλεμος, τα push backs, η καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων των ανθρώπων και των ζώων συνέχισε να υφίσταται, η καταστροφή του κλίματος προχωρά και οι κοινωνίες μας συνεχίζουν να αποσυντίθενται, με τα παιδιά και τις γυναίκες να βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας της εκμετάλλευσης. Oπότε μοιάζει λιγάκι αστείο να αναρωτιόμαστε αν η χρονιά που πέρασε ήταν καλή. Αντικειμενικά δεν ήταν.
Μέσα στην τόση δυστυχία γύρω μας, ο στρουθοκαμηλισμός της όποιας προσωπικής μας ευτυχίας, μπορεί απλά και μόνο να μας παρηγορεί. Πρόσκαιρα θα προσθέσω. Μερικές φορές μας κοιτώ και νιώθω ότι τρέχουμε τυφλοί για τον διπλανό μας στο στίβο της ζωής. Όλα είναι καλά, όσο τίποτα δεν εμποδίζει στην πορείας μας προς τον θολό τερματισμό, που υπόσχεται ένα αβέβαιης αξίας έπαθλο. Τρέχουμε σαν κλεισμένοι στη φούσκα της προσωπική μας ασφάλειας, ξεχνώντας ότι ωραίες είναι οι φούσκες, αλλά σκάνε εύκολα.
Όλο και πιο πολύ αποδεικνύουμε ότι ο μικρόκοσμός μας, είναι ο κόσμος μας. Όσο κι αν ταξιδεύουμε, διαβάζουμε, συζητάμε, ο πόνος του άλλου, θα είναι πάντα ξένος πόνος. Τον κατανοούμε θεωρητικά, αλλά όχι καρδιακά. Θα έπρεπε να μας έχει παραλύσει τόσος πόνος. Θα έπρεπε να νιώθουμε τις ευχές για Χρόνια Πολλά, μέσα στα ζεστά μας σπίτι, πάνω από τα γεμάτα τραπέζια μας και κυρίως μαζί με όλους τους αγαπημένους μας δίπλα μας, όχι μόνο σαν την ακριβή ευλογία που είναι, αλλά και σαν δέσμευση, αυτή την ίδια ευλογία να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας, να την βιώσουν και άλλοι άνθρωποι.
Στη Βασιλόπιτα που κόψαμε ή θα κόψουμε, ας μην μνημονεύσουμε τα δικά μας ονόματα. Ας μνημονεύσουμε το όνομα του ξεριζωμένου που ζει δίπλα μας, της γειτόνισσας που έχασε το παιδί της, του άμαχου που κλαίει στα ρεπορτάζ της tv, του άρρωστου συμμαθητή που κάνει γιορτές στο νοσοκομείο, του άστεγου που κοιμάται στην πόρτα του κτηρίου που δουλεύουμε, του ορφανού που ήρθε ασυνόδευτο στην τάξη, της κακοποιημένης φίλης μας, του ηλικιωμένου που ζει μόνος, της έφηβης στο Amber Alert, της νοσοκόμας που φροντίζει τη μητέρα μας, ας τους πούμε με το όνομά τους, για να κατανοήσουμε ότι ο πόνος δεν είναι κάτι μακρινό και ξένο, αλλά κάτι που επιλέγουμε να κοιτάξουμε ή να αποστρέψουμε το βλέμμα. Και ας αναλάβουμε μια δέσμευση.
Και ίσως η χρονιά που θα έρθει, να είναι μια Καλύτερη χρονιά, για περισσότερους ανθρώπους. Και ίσως νιώσουμε τη φούσκα μας να σκάει, αλλά χωρίς να μας προκαλεί πόνο ή πανικό. Και ίσως μπορούμε να ορίσουμε ξανά τους όρους της προσωπική μας ευτυχίας. Και ίσως να μην μας φτάνει πια απλά να τρέχουμε δίπλα σε άλλους, αλλά να θελήσουμε να βαδίσουμε μαζί τους.
Εύχομαι μια καλύτερη χρονιά σε όλους!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου