Το "Μιλώ σαν το ποτάμι", είναι μια αυτοβιογραφική ιστορία του συγγραφέα του Jordan Scott. Παιδί με τραυλισμό ο ίδιος, μια αρκετά κοινή διαταραχή του λόγου, που όμως τον έκανε να νιώθει άβολα και έφερνε τον ίδιο αλλά και τους γύρω του σε αμηχανία, θα βρει μέσα από την επαφή του με το ποτάμι, τον τρόπο να ξεκλειδώσει τις λέξεις, συνδέοντάς τες με τη φυσική ροή του νερού.
Οι μικρές, κοφτές, γεμάτες ένταση προτάσεις της ιστορίας, φανερώνουν όλη την αγωνία, το φόβο, τη ντροπή, που νιώθει ο νεαρός πρωταγωνιστής, όταν οι λέξεις μπουκώνουν το στόμα του, όταν σαν ρίζες φυλακίζουν τη γλώσσα του και σαν αρπακτικά πουλιά μπήγουν τα νύχια τους στο λαιμό του.
Συνδέοντας την ιδιότητα του λόγου να ρέει, με κείνη του νερού, ο νεαρός με οδηγό έναν χαρισματικό πατέρα, έναν πατέρα, που δεν βιάζεται, δεν αγχώνεται, δεν πιέζει τον γιό του να μιλήσει όπως όλοι οι άλλοι, θα βρει ένα κλειδί, μια ερμηνεία που θα τον οδηγήσει σε μια ταύτιση ευεργετική.
Μιλώ σαν το ποτάμι, θα πει εμπιστεύομαι και αφήνομαι στην προσωπική μου ροή. Ο λόγος μου μπορεί να είναι ορμητικός, ήσυχος, στάσιμος, καταιγιστικός, δύσκολος, αργός. Ο λόγος είναι σαν το νερό που βρίσκει τις δικές του διόδους να ρέει, να κυλά, να στέκεται ή να διακλαδώνεται. Όπως το ποτάμι συναντά εμπόδια καθώς κινείται έτσι και ο λόγος του καθενός μας. Πόσες φορές δεν μπορούμε να βρούμε την κατάλληλη λέξη να περιγράψουμε αυτό που θέλουμε; Έχουν τα λόγια μας πάντα το ίδιο βάθος; Πόσες φορές μπερδευόμαστε, μιλάμε με δισταγμό ή με παύσεις; Πόσο συχνά "μασάμε" τα λόγια μας; Πόσες φορές η σιωπή μοιάζει να αρθρώνει την πιο ταιριαστή απάντηση; Όλα αυτά δεν συνθέτουν την προσωπική μας ροή του λόγου; Δεν oφείλουμε να τα δεχτούμε και να τα αγκαλιάσουμε σαν τον προσωπικό μας τρόπο έκφρασης, αλλά και να τον ερμηνεύσουμε;
Η ιστορία όμως του Jordan Scott, θαρρώ λέει και κάτι ακόμα πέρα από το προφανές. Μήπως δεν μοιάζει με τραύλισμα, η προσπάθεια να μιλήσουμε για τη ζωή μας, να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, χωρίς οι ίδιοι να έχουμε ανακαλύψει τη ροή μας; Χωρίς οι ίδιοι να έχουμε βρει την ολόδική μας φωνή; Δεν είναι τραύλισμα οι λέξεις μας που μιμούνται τις λέξεις των άλλων, δεν τραυλίζουμε προσπαθώντας να σιγοντάρουμε το τραγούδι των πολλών; Πόσο ξένη είναι η φωνή μας στον πιο βαθύ μας εαυτό; Πόση συνήχηση με τις αληθινές επιθυμίες μας, κρύβει ο καθημερινός μας λόγος, ιδιωτικός και δημόσιος;
Το ότι τραυλίζουμε σχεδόν όλοι κάνει τη μοναξιά μας ίσως πιο υποφερτή; Δεν ξέρω να πω.
Φαντάζομαι πως να υπάρχει Θεός που μας ακούει από ψηλά, ένα απέραντο τραύλισμα θα φτάνει στα αυτιά του. Πόσες καθαρές φωνές θα αντηχούν μια προσευχή, ένα λόγο αγάπης, ένα ποίημα;
O νεαρός πρωταγωνιστής, βρίσει τον τρόπο να λυτρώσει το λόγο του και να απελευθερώσει τη φωνή μιλώντας για αυτό που αγαπά. Μιλώντας για το ποτάμι. Και δείχνει και σε εμάς τον δρόμο. Μιλάς καθαρά και γενναία, όταν μιλάς για εκείνο που σε καίει, εκείνο που σε παρακινεί, εκείνο που βουτώντας μέσα του βρίσκεις τον εαυτό σου.
Τι να πω για την εικονογράφηση! Εκπληκτική, γεμάτη φως. Οι ζεστές αποχρώσεις, στους τόνους του πράσινου, του χρυσού και του μπλε, δημιουργούν μια αίσθηση θαλπωρής, μιας αγκαλιάς που προσμένει ανοιχτή. Η τεχνοτροπία των χρωμάτων νερού, καθόλου τυχαία φαντάζομαι, προσδίδει στην ιστορία κίνηση και ροή, επιτρέπει την ανάμιξη, τη σύνθεση που οδηγεί σε κάτι νέο, πρωτοδημιούργητο.
Ένα ακόμα εκπληκτικό βιβλίο από τις εκδόσεις Μικρή Σελήνη!
Συγγραφέας: Jordan Scott
Εικονογράφος: Sydney Smith
Μετάφραση: Μαριάννα Ψύχαλου
Εκδόσεις: Μικρή Σελήνη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου