Τι κάνεις όταν αδυνατείς πια να κάνεις αυτό που περισσότερο αγαπάς;
Ο Σχοινοβάτης της Federica Ortolan είναι μια ιστορία απώλειας. Γιατί απώλεια δεν είναι μόνο να χάνεις κάποιον που αγαπάς πολύ, μα και να χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που ένιωθες ότι περισσότερο από όλα σε κάνει αυτό που είσαι. Ο Σχοινοβάτης της ιστορίας μας, είναι ένας εκπληκτικός ακροβάτης. Ακροβατεί με μοναδική επιδεξιότητα και χάρη, δίνοντας παραστάσεις από τόπο σε τόπο. Ακροβατεί με τη φυσικότητα πουλιού και ταλαντεύεται στον αέρα όπως τα κλαδιά στον άνεμο. Δεν είναι ένας συνηθισμένος ακροβάτης. Ο δικός μας ακροβάτης σχοινοβατεί κάθε φορά πάνω σε μια τρίχα από τα δικά του μαλλιά, από τα πιο μακριά μαλλιά του κόσμου. Σε κάθε του παράσταση κόβει μια τρίχα από τα μεταξένια του μαλλιά, τη δένει στο σημείο που με φροντίδα και προσοχή επιλέγει και είναι έτσι σαν σε κάθε παράσταση να δίνει στο κοινό ένα κομμάτι από τον εαυτό του. Είναι κάποιος που μοιράζεται το ταλέντο του για να προσφέρει χαρά. Είναι κάποιος που δεν ζει από αυτό που κάνει, αλλά για αυτό που κάνει. Οι παραστάσεις που δίνει είναι ταυτόχρονα ο δρόμος και ο προορισμός του. Κάτι αδιάκοπα νέο, κάτι συνεχώς πρωτόγνωρο μα και οικείο. Κάτι που βουτά στη στιγμή και ταυτόχρονα μεταλαμβάνει το αιώνιο. Κάτι που φαντάζομαι πως όλοι οι άνθρωποι που έχουν κάνει το ταλέντο, τον πόθο, το πάθος, το μεράκι τους, τρόπο ζωής καταλαβαίνουν και νιώθουν. Ή όπως είχε πει ο ποιητής, "ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα, ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα".
Η ζωή είναι μια ιστορία σχοινοβασίας. Ένα ακατόρθωτο εγχείρημα, που μας καλεί να μεταβούμε από το ένα σημείο της στο άλλο, από τη γέννηση στο θάνατο μέσα σε ένα ορισμένο, άγνωστο χρόνο. "Άλλωστε, κάθε στιγμή στη ζωή είναι μια παράσταση". Πόσο ψηλά ή χαμηλά, πόσο κεντρικά ή απόμερα, προσεκτικά ή άτσαλα θα τοποθετήσουμε το σχοινί πάνω στο οποίο θα βαδίσουμε, είναι δική μας επιλογή, ή κάποιες φορές η επιλογή της τύχης. Ακόμα κι έτσι, το με πόση χάρη, χαρά, περιέργεια, αγάπη, θάρρος, φόβο, πείσμα, πόσο μοναχικά ή συντροφικά θα επιλέξουμε να περπατήσουμε πάνω του, θα κρίνει και το αποτέλεσμα της παράστασής μας, που δεν είναι άλλο από το πόση χαρά μας γέμισε, πόση χαρά σκόρπισε. Ο Σχοινοβάτης μας, είχε πάντα κάτι, ή κάποιον να προσηλώνει το βλέμμα ώστε να μην χάνει το θάρρος, τη συγκέντρωση και τον στόχο του. Η παρατήρηση, η υπομονή, η φροντίδα, η προσαρμοστικότητα, είναι απαραίτητα εφόδια, όποιον ρόλο και αν παίζει κάποιος στη ζωή.
Τι γίνεται όμως, για να επανέλθω στα αρχικά ερωτήματα, όταν κινδυνεύεις να χάσεις αυτό που σε κάνει ξεχωριστό, όταν αδυνατείς να κάνεις αυτό που σε γεμίζει χαρά; Θαρρώ πως εκείνος που ενσυνείδητα και με χαρά πορεύεται στη ζωή, μάλλον έχει ήδη καταλάβει ότι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό, είναι κάτι πέρα από οποιοδήποτε φυσικό χαρακτηριστικό ή ταλέντο. Είναι η ίδια η ικανότητα του να προσαρμόζεται, να γίνεται αυτό που αγαπά, όχι απλά να κάνει αυτό που αγαπά: " Για να είναι ο αέρας έπρεπε να μοιάζει με αέρα" να έχει "την επιθυμία να είναι αέρας". Η ζωή είναι γεμάτη διλλήματα, μα αν έχουμε καρδιά ανοιχτή να την κοιτάξουμε δεν έχει αληθινά αδιέξοδα. Μας καλεί και μας προσκαλεί σε ένα συνεχές παιχνίδι, και το μόνο που ζητά από εμάς είναι να μην χάνουμε την πίστη μας στον εαυτό μας και στο θαύμα. Η ζωή είναι γεμάτη από πράγματα που τελειώνουν και νέα πράγματα που ξεκινούν. Εμπιστοσύνη και προσαρμογή. Οι δύο πόλοι της ισορροπιστικής μας ράβδου. Τα μόνα αληθινά εφόδια για τη βαλίτσα της ζωής μας!
Η εικονογράφηση σε χρώματα γήινα, θα μπορούσε από μόνη της να είναι ένας λόγος για να επιλέξετε το βιβλίο.
Ένα από τα καλύτερα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία της χρονιάς που πέρασε.
Συγγραφέας: Federica Ortolan
Εικονογράφος: Marco Leoni
Μετάφραση: Εύη Γεροκώστα, Βαρβάρα Καρζή
Εκδόσεις: Κόκκινη κλωστή δεμένη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου