Χθες όμως, ακούγοντας -για πολλοστή φορά- στο ραδιόφωνο το τραγούδι "Το μπάλωμα" των Καραμουρατίδη - Ευαγγελάτου, για πρώτη φορά αυθόρμητα η σκέψη μου πέταξε στο Μεταξένιο. Ένας ραφτάκος κι εδώ. Μα από την ανάποδη. Ένας ραφτάκος που δεν μπαλώνει. Ένας ραφτάκος που ξηλώνει. Ένας ραφτάκος που και σε αυτή την ιστορία, όπως και στην ιστορία του Κ. Χαρίτου αποκαθιστά, επαναφέρει το πρόσωπο στην ολοκληρία του μέσα από την αλλαγή. Και σκέφτομαι πως καμιά φορά, η αγάπη δεν έρχεται μόνο σαν χάδι βαμβακερό να επουλώσει τις πληγές, να κλείσει τις τρύπες που ο κόσμος και ο καιρός ανοίγει στην καρδιά μας, μα κάποτε έρχεται με φόρα, να μας δείξει ότι έχουμε γίνει τόσο ένα με τον κόσμο, τόσο έχουμε προσκολληθεί στο ρούχο του, που χρειάζεται το σίγουρο και σταθερό χέρι ενός επιδέξιου ράφτη να μας "ξηλώσει" από πάνω του, για να καταλάβουμε, όχι χωρίς φόβο, όχι χωρίς πόνο, τι είμαστε όταν δεν είμαστε το μπάλωμα του κόσμου, του γονιού, του παιδιού, του συντρόφου, του φίλου, του συναδέλφου. Τι είμαστε όταν δεν "μπαλώνουμε" ξένες ανάγκες, ξένες ανασφάλειες. Τι είμαστε εμείς για μας, πως ζούμε εμείς για εμάς. Και είναι ευεργετικό αυτό το "ξήλωμα".
Ράβε-ξήλωνε φτιάχνεται ο άνθρωπος κι κόσμος. Και έτσι θυμήθηκα την τελευταία σελίδα από την εικονογράφηση του ευφάνταστου, ποιητικού βιβλίου του Δ. Αγγελή, Το μπαλόνι της Ζένιας, που το μικρό παιδί, κρύβει, χωρίς εμφανή λόγο, μια βελόνα στην τσέπη του. Πάντα χρειάζεται μια "βελόνα" στην τσέπη. Ίσως τα παιδιά το γνωρίζουν αυτό. Για ράψιμο, για ξήλωμα, ό,τι είναι κάθε φορά απαραίτητο. Μια βελόνα πρώτων βοηθειών!
Και αληθινά λατρεύω αυτές τις "διακειμενικότητες" που έρχονται από το πουθενά για να μας συναντήσουν και να συναντηθούν! Αγαπώ τον τρόπο που έχει ο καθένας μας, ως αναγνώστης, ως ακροατής, ως θεατής να βιώνει κάθε έργο τέχνης και να ενσωματώνει, να "ράβει", την νέα εμπειρία που του προσφέρει μέσα στον καμβά της ζωής του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου