Περπατώντας στο δάσος

Αγαπώ πολύ τη γραφή της Κατερίνας Ζωντανού. Αγάπησα και αυτή την ιστορία της. Μια ιστορία για τη χαρά της προσφοράς, αλλά και της αποδοχής της. Γιατί μπορεί να φαίνεται αυτονόητο να λέμε ευχαριστώ σε κάποιον που μας βοηθά, ή μας προσφέρει κάτι, αλλά πόσο αλλιώτικο ακούγεται και "νιώθεται" το ευχαριστώ που έρχεται από κάποιον που μόλις ο ίδιος μας έκανε ένα δώρο; Η ιστορία του μικρού σκίουρου, μου θύμισε τη γιαγιά μου. Πόσο της άρεσαν οι αναπάντεχες επισκέψεις, οι εκτός προγράμματος "ανάγκες" γνωστών και συγγενών, πόσο της άρεσε να σπεύδει να ταΐσει, να γιατροπορέψει, να συνδράμει, με φαγητά, με γλυκά, με βεντούζες, με μια απλή επίσκεψη  κάποιον που είχε ανάγκη. Πόσο χαιρόταν να φιλεύει τους μουσαφίρηδες της με ό,τι τύχαινε να έχει σπίτι. "Χόρταινε" με τη χαρά τους. Σαν μέλισσα βούιζε γύρω τους και πάντα τους αποχαιρετούσε με την ευχή της και με κάτι για το δρόμο. Κι αν τύχαινε, από καλοπροαίρετη ευγένεια, να της το αρνηθούν, πόσο στεναχωριόταν! 

Η περιπέτεια που μας διηγείται η Κατερίνα Ζωντανού, κινείται ακριβώς στο ίδιο πνεύμα: το δώρο δεν το κάνει μόνο κάποιος που δίνει, αλλά και η χαρά εκείνου που δέχεται. Ο μικρός σκίουρος, που τόσο ανόρεχτα ξεκίνησε να βοηθήσει το γερό-λαγό, θα δει και θα μάθει μέσα από τη μικρή του περιπέτεια τη χαρά της προσφοράς. Που δεν είναι ποτέ μονόπλευρη, αλλά πάντα απαιτεί δύο: εκείνον που δίνει και εκείνον που δέχεται. Χωρίς αυτόν που δέχεται δεν είναι παρά μια χειρονομία μετέωρη. Στην ιστορία της Κ. Ζωντανού, η αποδοχή της προσφοράς είναι το αληθινό δώρο. 

Αυτό θα το καταλάβουμε καλύτερα, αν σκεφτούμε λιγάκι πόσο δύσκολα ζητάμε βοήθεια πια. Πόσο ο δισταγμός, ο εγωισμός, η καχυποψία, ο φόβος, μας στερεί τη χαρά του να πάρουμε και να δώσουμε.  Υπάρχει τόση καλοσύνη και ευγένεια και ανάγκη για προσφορά εκεί έξω που χάνεται και μαραίνεται, και μαραζώνει, γιατί κανείς δεν σταματά να πάρει λίγη. Και μαζί με την ανέκφραστη αυτή καλοσύνη, μαραίνονται και οι άνθρωποι. Έχουμε γίνει πολύ δύσκολοι αποδέκτες "δώρων". Για αυτό και όταν επιτρέπουμε στην προσφορά να συμβεί, μοιάζει με δώρο. ΕΙΝΑΙ δώρο να δώσεις το χέρι σε κάποιον που απλώνει το δικό του προς συνάντηση. Γιατί αλλιώς αυτό το χέρι θα μείνει αδειανό. Έχουμε όμως ξεχάσει πως να δεχόμαστε. Έχουμε χάσει τον αυθορμητισμό και την παιδικότητά μας. Αυτά είναι τα δώρα που κάνουμε όταν κρατάμε το χέρι που απλώνεται να μας βοηθήσει. Και όταν από φόβο ή καχυποψία, που την έχουμε ονομάσει διακριτικότητα, δεν παίρνουμε αυτό που μας δίνεται, είναι το ίδιο με το να επιστρέφουμε ένα δώρο που με λαχτάρα κάποιος μας φέρνει. Το δώρο της αποδοχής, είναι το ίδιο μεγάλο με το δώρο της προσφοράς.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ, στην ζωντανή και τόσο όμορφη, σε τόνους γήινους εικονογράφηση της Μαίρης Καλαμπαλίκα, που συνδράμει στην κατανόηση της ιστορίας και από  μικρότερα παιδιά. 

Διαβάστε και διηγηθείτε κι εσείς με τη σειρά σας την περιπέτεια του μικρού σκίουρου στο δάσος. Μπορεί εσείς να μην την χρειάζεστε, αλλά όλο και κάποιος θα λαχταρά να την ακούσει. 

Συγγραφέας: Κατερίνα Ζωντανού

Εικονογράφος: Μαίρη Καλαμπαλίκα

Εκδόσεις: Μεταίχμιο