Η Μελίνα, η μικρή πρωταγωνίστρια της ιστορίας, είναι πια 17 ετών και προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές του παρελθόντος κοντά στην μεγαλύτερη αδελφή της στην Αγγλία. Έχουν προηγηθεί έξι εφιαλτικά χρόνια, με τον πατριό της να την κακοποιεί σεξουαλικά και την μητέρα της να προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα από όσα συμβαίνουν, ακόμα και να αμφβητεί ή να κατηγορεί την ίδια την κόρη της όταν προσπαθεί να της μιλήσει.
Μόνοι της σύντροφοι σε αυτόν τον εφιάλτη είναι το μικρό λούτρινο αρκουδάκι της, ο Τόνι και τον τελευταίο χρόνο, ο Γρηγόρης, ένα πολύ γλυκό παιδί από το σχολείο της που την υποστηρίζει χωρίς να την πιέζει για εξηγήσεις.
Αυτό που για μένα ήταν συγκλονιστικό στην ιστορία της Άννας Βασιλειάδη, ήταν ο τρόπος με τον οποίο καταδεικνύει το πόσο έντεχνα "άνθρωποι" που κακοποιούν μικρά παιδιά ή και εφήβους, καταφέρνουν να τα εγκλωβίσουν σε ένα ασφυκτικό δίχτυ ενοχής και φόβου από το οποίο δεν μπορούν να δραπετεύσουν. Οι περιγραφές του συναισθηματικού εκβιασμού που δεχόταν η Μελίνα, είναι συγκλονιστικές. Μοιάζει πράγματι απίθανο ένα μικρό παιδί να καταφέρει να δραπετεύσει από αυτό τον κλοιό της εκμετάλευσης χωρίς έξωθεν βοήθεια. Αυτό ίσως εξηγεί το πως και το γιατί ιστορίες οικογενιακής κακοποίησης, εξακολουθούν να συμβαίνουν χρόνια και χρόνια κάτω από την μύτη φίλων και γειτόνων, χωρίς κανείς να μπορεί (ή να θέλει) να υποψιαστεί το παραμικρό. Το καθεστώς του φόβου είναι τόσο μεγάλο και προκαλεί τόσο πόνο, που ακινητοποιεί ψυχικά τα θύματα.
Οργή προκαλεί στον αναγνώστη η αδιαφορία, η σκληρότητα της μητέρας της Μελίνας, που έκλεινε οικειοθελώς τα μάτια σε αυτό που συνέβαινε στο παιδί της, για να μην ξεβολευτεί η ίδια από αυτό που ονόμαζε ζωή της: ένα νταή σύντροφο που συντηρεί εκείνη και τα παιδιά της, με το όποιο τίμημα, και την κοινωνική καταξίωση του να είσαι η γυναίκα ενός άντρα με ισχυρό προφίλ στην μικρή κοινωνία που ζουν. Δεν ξέρω πράγματι ποια πληγή είναι εκείνη που πονά περισσότερο τη Μελίνα: του ξένου που την κακοποιήσε στο σώμα ή της μητέρας που διέλυσε την εμπιστοσύνη στον κόσμο και στον εαυτό της.
Και αυτό που πληγώνει τον αναγνώστη, είναι η έντονη επιθυμία, αυτή η ανάγκη, η συναισθηματική πείνα της Μελίνας για μια αληθινή οικογένεια, όπου οι μαμάδες φτιάχνουν ζεστή σοκολάτα και κουλουράκια για τα παιδιά τους και οι μπαμπάδες παίζουν μαζί τους και τα προστατεύουν από κάθε απειλή. Ευτυχώς για τη Μελίνα, έστω και αργά, θα βρει μια οικογένεια που την αγαπά στο πρόσωπο της μεγάλης αδελφής της που από καιρό έχει φύγει από το σπίτι, και στο πρόσπωπο του Γρηγόρη που χωρίς να την πιέζει, τη βοηθά να βρει τον εαυτό και την εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους.
Σε μια εποχή που τα παιδιά είναι πιο εκτεθειμένα από ποτέ, ιστορίες σαν και αυτή της Άννας Βασιλειάδη, μας κάνουν ακόμα πιο προσεκτικούς και μας σπρώχνουν να είμαστε δίπλα τους με τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά. Να είμαστε εκεί να τα ακούσουμε, να μάθουμε να αναγωρίζουμε τα σημάδια του άγχους, να μην επιτρέψουμε να γίνουν έρμαια του φόβου στα χέρια επιτήδειων μέσα, κοντά ή έξω από τα σπίτια μας. Να τους προσφέρουμε τη σιγουριά και την ασφάλεια που χρειάζονται ώστε ποτέ να μην νιώσουν ότι παλεύουν μόνα με εχθρούς που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Να μην συνθλιβούν από το βάρος του φόβου και μιας ντροπής που σίγουρα δεν είναι δική τους.
Συγγραφέας: Άννα Βασιλειάδη
Εκδόσεις: Κέδρος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου