Η ιστορία των παιδιών στις στέγες, είναι η ιστορία της Σόφι, ενός μωρού που βρέθηκε να επιπλέει μέσα σε ένα τσέλο στα νερά του Σηκουάνα, τυλιγμένη σε μια παρτιτούρα του Μπετόβεν και σώθηκε από τον Τσάρλς, έναν νεαρό άνδρα, που από μοναχικός βιβλιολάτρης, έγινε ένας απροσδόκητα εμπνευσμένος και εμπνευστικός κηδεμόνας. Το μοντέλο της γονεϊκότητας που προτείνει ο Τσάρλς, είναι αυτό που εμένα προσωπικά άγγιξε πολύ. Ο Τσάρλς, στέκεται δίπλα στη Σόφι, με ένα τρόπο που δεν αντιβαίνει μόνο τα πρότυπα της Αγγλικής κοινωνίας του περασμένου αιώνα, αλλά και τον δικό μας συμβατικό τρόπο ανατροφής. Ο Τσάρλς δεν μεγαλώνει την Σόφι. Ο Τσάρλς στέκεται κοντά της, την παρατηρεί και την αφήνει να αναπτύσσεται δίπλα του. Της προσφέρει τροφή για το σώμα και την ψυχή και την αφήνει να ανακαλύψει τον κόσμο και τον εαυτό της. Η αγάπη του Τσάρλς για την Σόφι είναι σαν μια απαλή ζακέτα. Που όμως δεν τίθεται επιτακτικά στους ώμους της, αλλά που είναι αφημένη στη μαλακή πολυθρόνα της ασφάλειας, εύχερη ανά πάσα στιγμή η Σόφι νιώσει η ίδια ότι χρειάζεται να την φορέσει. Ο τρόπος που την ενθαρρύνει να προχωρήσει στη ζωή της, ο τρόπος που μοιράζονται τη ζωή και το κοινό τους σπίτι, οι προτεραιότητες που θέτουν, η έλλειψη ενός αστικού καθωσπρεπισμού που δεν καταλήγει σε αγένεια, αλλά αντίθετα, σμιλεύει τις πιο αληθινές και ευγενείς πτυχές του χαρακτήρα, η απουσία μιας ιδιοκτησιακής γονεϊκότητας, όπου ο γονιός ξέρει πάντα τι είναι καλό και ασφαλές, και ορθό για το παιδί του, είναι συγκλονιστικός. Ο Τσάρλς που δεν ξέρει τίποτα από παιδιά, ξέρει πως είναι αρκετό να τα αγαπάς για να πάνε όλα καλά. Και να είσαι αληθινός. Και να μην ξεχνάς ότι σου εμπιστεύτηκαν, δεν σου χαρίστηκαν.
Η Σόφι από την άλλη μεριά, είναι ένα χαρισματικό παιδί. Ο παράδοξος τρόπος που η μητέρα της διάλεξε να την σώσει από το ναυάγιο στο οποίο χάθηκε η ίδια, μοιάζει να έχει καθορίσει τη ζωή της. Η (α)πιθανότητα να σωθεί μέσα σε αυτές τις συνθήκες, της έχει ενδόμυχα εμφυσήσει την πεποίθηση, ότι όλα είναι δυνατά, ακόμα κι αν υπάρχει μόνο μία, ελάχιστη πιθανότητα να συμβούν. Με αυτό το σκεπτικό και την αδρή ανάμνηση που διατηρεί από την ημέρα του ναυαγίου, ότι τελικά η μητέρα της δεν πνίγηκε, αλλά σώθηκε επιπλέοντας πάνω σε μια ξύλινη πόρτα, κόντρα σε όλα τα επίσημα στοιχεία που της λένε το αντίθετο και με σύμμαχο τον Τσάρλς, η Σόφι θα ξεκινήσει ένα " κυνήγι μητέρας" που θα τη φέρει στο Παρίσι. Εκεί, θα συναντηθεί με τα παιδιά που ζουν στις στέγες. Χαμίνια της γαλλικής πρωτεύουσας, απόκληρους μια σκληρής κοινωνίας που τα έχει καταδικάσει να ζουν στην αφάνεια, τα παιδιά θα γίνουν οι σύντροφοι της Σόφι σε αυτή την περιπέτεια. Οι ζωντανές περιγραφές του τρόπου που τα παιδιά επιβιώνουν πάνω στις στέγες, η σκληρότητα της ζωής τους, και η φαινομενική σκληρότητα του χαρακτήρα τους, θα κάνουν τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για την πραγματική έννοια της βίας και της ηθικής. Η Σόφι πιέζεται στα όρια της, ωθήται να ξεπεράσει τον εαυτό και τους φόβους της, για να ανακαλύψει αυτό που ατόφιο και καθαρό κατοικεί στην καρδιά της και να το ακολουθήσει, πάνω από απόκρημνες στέγες και χάσματα που κόβουν την ανάσα, κουβαλώντας τις πληγές και τους πόνους του ταξιδιού. Η συνάντηση με την μητέρα, γίνεται όχι μόνο στόχος, αλλά ταξίδι ζωής με μια πιο ευρεία έννοια.
Βέβαια, δεν είναι μόνο οι πρωταγωνιστές που θα σαγηνεύσουν του αναγνώστη. Όλοι οι ήρωες της ιστορίας, έχουν ο καθένας τη δική του λάμψη, που ξεχειλίζει πάνω από το καρβουνιασμένο πρόσωπο και το ροζιασμένο από τις κακουχίες δέρμα. Μια λάμψη που φωτίζει τη ματιά και την καρδιά τους και είναι πιο καθαρή, από όλων εκείνων που κατοικούν στα καθωσπρέπει, πολυτελή σπίτια κάτω από τα πόδια τους.
Η πολύ καλή μετάφραση της Αργυρώς Πιπίνη, καταφέρνει να αποδώσει όλη τη δύναμη και κυρίως την ποιητικότητα του κειμένου.
Σίγουρα ένα από τα καλύτερα νεανικά μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων.
Συγγραφέας: Rundell Katherine
Μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη
Εικονογράφηση εξωφύλλου: Θέντα Μιμηλάκη
Εκδόσεις: Πατάκη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου