Τα γράμματα φταίνε

 Πριν λίγες μέρες, ανέβασα μια παρουσίαση για το βιβλίο "Ένα σχολείο ταρακουνημένο". Σήμερα έρχεται το βιβλίο "Τα γράμματα φταίνε" και κάπως έτσι βλέπουμε τις ιστορίες να ακουμπάνε η μία στην άλλη, να αλληλοπροσδιορίζονται, να αλληλοεπαληθεύονται. 

Ο Παναγιώτης, ο μικρός πρωταγωνιστής της ιστορίας της Δέσποινας Ηρακλέους, ήθελε να πάει σε σχολείο μάγων, αλλά οι γονείς του τον πήγαν σε ένα κανονικό σχολείο.  Ένα σχολείο σαν τα περισσότερα που ξέρουμε. Ένα σχολείο που έχει εξορίσει από τις τάξεις του τη δημιουργικότητα και τη φαντασία. Ένα σχολείο με απαιτήσεις για καλές επιδόσεις, σπουδαίους βαθμούς, τάξη, αυστηρή οριοθέτηση και επιβράβευση των άριστων. Ένα σχολείο που ακόμα και το παιχνίδι σημαίνει φασαρία και η παιδικότητα αντιμετωπίζεται ως ελάττωμα. Ένα σχολείο άχρωμο και σίγουρα καθόλου "ταρακουνημένο". 

Ο Παναγιώτης, ένα παιδί γεμάτο αυθορμητισμό, δημιουργικότητα και ζωηρή φαντασία, αισθάνεται να μειονεκτεί μέσα σε αυτό το σχολείο. Τα γράμματα του δεν είναι ποτέ αρκετά καλά για να τον επιβραβεύσει η δασκάλα. Οι ιστορίες που σκαρφίζεται γράφοντας το όνομά του, δεν ενθουσιάζουν την αυστηρή διευθύντρια και οι γονείς του δεν έχουν ποτέ χρόνο να τους εξηγήσει τι συμβαίνει όταν ξεκινά να γράφει: πως δηλαδή τα γράμματα ζωντανεύουν πάνω στο χαρτί και μεταμορφώνονται σε πλάσματα της φαντασίας.

Ο Παναγιώτης τα βάζει με τον εαυτό του, με τους γονείς του που του έδωσαν τόσο μεγάλο όνομα και με τα γράμματα της αλφαβήτας που του παίζουν τέτοια περίεργα παιχνίδια. Καθώς δεν λαμβάνει ενθάρρυνση από κανένα, έχει καταλήξει να θεωρεί την εκπληκτική του δημιουργικότητα ελάττωμα. 

Μέχρι που μια μέρα που έβρεχε και βροντούσε, θα γίνει ο ήρωας της τάξης...

Η ιστορία της Δέσποινα Ηρακλέους πραγματεύεται το θέμα της σχολικής εκπαίδευσης. Το σχολείο σαν ένας χώρος που δεν χωράει όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο. Σαν ένας χώρος, που πολλές φορές η ατομική δημιουργικότητα θεωρείται εμπόδιο στην εξέλιξη της τυπικής, εκπαιδευτικής διαδικασίας και η διαφορετικότητα δεν έχει χώρο και χρόνο να εκφραστεί. 

Ο Παναγιώτης δεν έχει απορρίψει το σχολείο. Προσπαθεί να χωρέσει. Προσπαθεί να ταιριάξει. Προσπαθεί να ανταποκριθεί. Προσπαθεί να ψαλιδίσει τη φαντασία του, να τη χωρέσει στις γραμμές του τετραδίου του και στη έκταση του συμβατικού αλφάβητου. Δεν φταίνε όμως τα γράμματα για την αδυναμία του να ανταποκριθεί στις σχολικές απαιτήσεις. Και σίγουρα δεν φταίει ο ίδιος!

Μέσα από τις σελίδες της ιστορίας, είναι εμφανές ότι αυτό που φταίει είναι το "κολλημένο"εκπαιδευτικό σύστημα, που ζητά από τα παιδιά να αναπαράγουν εργοστασιακἀ αντίγραφα της γνώσης. Όλοι το ίδιο και με τον ίδιο τρόπο. Δεν φταίει ο Παναγιώτης, αν δεν υπάρχουν μάτια να διακρίνουν την εξαιρετική του ευφυΐα. Δεν φταίει ο Παναγιώτης, αν τα μάτια της δασκάλας βλέπουν μόνο λάθη στο τετράδιό του και των γονιών του δεν σηκώνονται από την οθόνη του κινητού. Δεν φταίει ο Παναγιώτης που το σύστημα τον κάνει να αισθάνεται ανεπαρκής, ενώ προσπαθεί τόσο να ενταχθεί...

Πολύ ζωντανή η πολύχρωμη η εικονογράφηση της Φωτεινής Τίκκου. Πέρα από τον τρόπο που αποτυπώνει με τα σχεδιά της τη δημιουργική φαντασία του μικρού Παναγιώτη, με εντυπωσίασε ιδιαίτερα το δισέλιδο που δείχνει τους μικρούς μαθητές να παίζουν στο σχολικό προαύλιο, ενώ η στριφνή διευθύντρια προσπαθεί να "δαμάσει" με τους αυστηρούς κανόνες της αυτό το υπέροχο, ουράνιο τόξο διαφορετικότητας.  

Μια πολύ όμορφη ιστορία που καταφέρνει να μας προβληματίσει όλους και ελπίζω να ταρακουνήσει, όσους πρέπει να ταρακουνηθούν! 

Συγγραφέας: Δέσποινα Ηρακλέους

Εικονογράφος: Φωτεινή Τίκκου

Εκδόσεις: Καλειδοσκόπιο