Τα πολύτιμα σκουπίδια του Κου Νο: Εγχειρίδιο για την ανακύκλωση; Ύμνος στην τέχνη; Ή μήπως επαναστατικό μανιφέστο; Όπως και να το δείς…απλά υπέροχο!

Συγγραφέας  : Μπουλώτης Χρήστος
Εικονογράφος  : Παπατσαρούχας Βασίλης
Εκδότης  : Ελληνικά Γράμματα
Έτος έκδοσης  :  2010

Ο κος Νο ( από το ΝΟσταλγία), ζωγράφος στο επάγγελμα και αληθινός καλλιτέχνης στην ψυχή, επιστρέφει μετά από χρόνια περιπλανήσεων στην πόλη με τους δυο λόφους. Μια πόλη που είχε αγαπήσει και ζωγραφίσει κατά το παρελθόν. Τη βρίσκει όμως αλλιώτικη. Δυσκολεύεται και να την εντοπίσει ακόμα, κάτω από τους λόφους σκουπιδιών που την έχουν πνίξει. Η ομορφιά και η χαρά έχουν εγκαταλείψει την πόλη και η Τέχνη θεωρείται απαγορευμένη. Μέσα σε αυτούς τους σωρούς σκουπιδιών, ο κος Νο ακούει το τραγούδι ενός μικρού κοριτσιού, που θρηνεί γιατί έχασε το μοναδικό όμορφο πράγμα που είχε απομείνει στη ζωή της: ένα μικρό ασημένιο κουμπί από τη ζακέτα της γιαγιάς του…Ο Κος Νο θα μάθει από το μικρό κορίτσι τι έχει συμβεί στην άλλοτε όμορφη πόλη και με σύμμαχο τα παιδιά και την Τέχνη, θα ξεκινήσει μια επανάσταση που καταφέρνει να διώξει τον άρχοντα Γκρρ (από το ΓΚΡίζος) και τους ακολούθους του. Το τέλος του βιβλίου…. ονειρικό….

Σπάνια ένα βιβλίο μιλά για τόσα πράγματα με τόσο απλό και υπέροχο τρόπο: μιλά για τον υπερκαταναλωτισμό που έχει μετατρέψει τις σύγχρονες πόλεις σε αβίωτους σκουπιδότοπους. Για τις πόλεις των “ μεγάλων” που ξεχνούν ότι υπάρχουν παιδιά σε αυτές και ότι τα παιδιά χρειάζονται παιχνίδι και χώρο να απλώσουν τα όνειρα τους.  Για τους πολιτικούς άρχοντες που κυβερνούν “αφ’ υψηλού” και τρέμουν την αλλαγή που φέρνει μαζί της η νεότητα. Για τους καλλιτέχνες και τους πνευματικούς ανθρώπους εν γένει που (οφείλουν να) αφουγκράζονται τους καιρούς και τις ανάγκες των ανθρώπων. Την τέχνη που (οφείλει να) θίγει, ενώνει, αφυπνίζει, ονειρεύεται και  χαρίζει όραμα….

Για  τι στ’ αλήθεια να πρωτομιλήσεις σε αυτό το βιβλίο…Για το υπέροχο κείμενο και την εξαιρετική εικονογράφηση…Κάθε εικόνα και ένας ζωγραφικός πίνακας….
Πιστεύω ότι το συναίσθημα της πρώτης ανάγνωσης ενός βιβλίου είναι πάντα και το πιο γνήσιο. Όμως σε αυτό το βιβλίο, κάθε φορά και ανάλογα με τη διάθεση που το διαβάζεις τα συναισθήματα εναλλάσσονται και είναι πάντα εξίσου αληθινά. Ένα βιβλίο που θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί σαν εγχειρίδιο για την ανακύκλωση, σαν ύμνος στην τέχνη και σαν επαναστατικό μανιφέστο!
Πείτε μου τώρα εσείς…δεν είναι μαγικά τα παιδικά βιβλία;

Σχόλια